Μια συμπαραγωγή του HBO και των Sky Atlanitc και Canal +, αυτή η ιταλική μίνι σειρά 10 επεισοδίων ( ανακοινώθηκε ότι πιθανότατα θα ακολουθήσει και δεύτερη σεζόν) έκανε πρεμιέρα στο 73
ο φεστιβάλ της Βενετίας. Η ιστορία αφορά σην εκλογή ενός νεαρού Αμερικανού ως Πάπα, έναντι του δασκάλου και μέντορα του. Η προσωπικότητα και οι επιλογές του νέου Πάπα δημιουργούν έριδες και αναταραχές στο Βατικανό.
Η σειρά έχει θαυμάσιο ιταλικό καστ, έναν απολαυστικό ο Jude Law στο ρόλο του αδίστακτου, συντηρητικού, αδιάλλακτου και όμως για κάποιο λόγο ακαταμάχητου Πάπα και την κάπως απογοητευτική Dianne Keaton στο ρόλο της μοναχής που τον μεγάλωσε. Το όνομα που κάνει τη διαφορά όμως, είναι αυτό του σκηνοθέτη και σεναριογράφου της, του καθόλου τυχαίου Πάολο Σορεντίνο ( Όσκαρ καλύτερη ξενόγλωσσης ταινίας για την ''Τέλεια ομορφιά'', il Divo, Youth). Ο Iταλός δημιουργός κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Αξιοποιεί τη μυστηριακή ομορφιά του Βατικανού, γεμίζει την οθόνη με ιταλικό ήλιο και ειδυλλιακές εικόνες λευκοφορεμένων μοναχών. Ο βιρτουόζος αυτός στις αρμονικές κινήσεις τις κάμερας και στα τελετουργικά μονοπλάνα, κάνει κάθε σκηνή του να αναβλύζει θρησκευτικότητα και πνευματική γαλήνη.
Ο Σορεντίνο με λίγα λόγια έφερε την τέχνη του σχεδόν αυτούσια στην τηλεόραση, παίζοντας με τους κανόνες του μέσου, χωρίς να υποτάσσεται πλήρως. Δε καταφεύγει σε cliffhangers για να δελεάσει το θεατή, ακόμη και στα σημεία όπου η ιστορία αποκτά στοιχεία αστυνομικού θρίλερ, ή όταν αναπτύσσονται δολοπλόκα σχέδια, συμμαχίες και αντιπαλότητες ανάμεσα στους ήρωες, δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για το σασπένς, παρά μόνο για την τελετουργία των στιγμών του. Αφιερώνει χρόνο σε διαλόγους ή εικόνες με χαλαρή σύνδεση με την πλοκή και αφήνεται στους αργούς ρυθμούς κινηματογράφησης.
Από την άλλη, σεναριακά, αξιοποίησε τον τηλεοπτικό χρόνο των δέκα επεισοδίων του για να αναπτύξει χαρακτήρες με γερά θεμέλια, που όχι μόνο αποκαλύπτονται σταδιακά αλλά και όλοι σταδιακά μεταλλάσσονται, αμφιβάλουν για τις απόψεις τους και αμφισβητούν τις πράξεις τους. Στο επίκεντρο ο νεαρός πάπας, ένας έξυπνος, αλαζόνας νέος η συμπεριφορά του οποίου ενίοτε πλησιάζει τη μισαλλοδοξία και τη μεγαλομανία. Παρόλα αυτά είναι τέτοια η ανάπτυξη του χαρακτήρα, όχι απότομη και χοντροκομμένη αλλά διακριτική, μέσα από πράξεις αντιφατικές, που επιδέξια αποδεικνύει όχι μόνο την εσωτερική πάλη του, αλλά και το πολύ απλό γεγονός ότι κανένας άνθρωπος, ούτε καν ο πάπας, χωρεί μέσα στα καλούπια ενός μονόπλευρου τηλεοπτικού ήρωα. Με αυτό τον τρόπο ένας χαρακτήρας ακραίος, μοιάζει καθ'όλα ανθρώπινος, με αποτέλεσμα ο θεατής να μη μπορεί μέχρι το τέλος ακόμη, να αποφασίσει αν τον συμπαθεί ή όχι.
Σε κάθε περίπτωση παρά το βαρύ θέμα της, η σειρά κυλάει εύκολα με το έξυπνο εγκεφαλικό χιούμορ της, το διακριτικό σαρκασμό της για την καθημερινότητα στο Βατικανό και τους μονολόγους, τους γεμάτους πνευματικότητα, που δεν πνίγουν ωστόσο την πλοκή. Παράλληλα, οι σκηνές που ο νεαρός πάπας έρχεται σε σύγκρουση με τους αντιπάλους του και ζυγίζει τη συμπεριφορά τους, έχουν τέτοια υπόγεια ένταση και αγωνία, που αυτοί οι μαυροφορεμένοι χαρακτήρες με τα ροζάρια και τις προσευχές τους, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους πιο αιμοβόρους γκάνγκστερ των ταινιών του Scorsese. Πέρα από παιχνίδι κυριαρχίας η σειρά είναι κυρίως μια εσωτερική ανασκόπηση, αναζήτηση της αλήθειας. Για τους σκοπούς του ο σκηνοθέτης δε διστάζει να εμπλουτίσει την πλοκή του με μια στάλα μεταφυσικότητας αφήνοντας πάντα στο θεατή την απόφαση για το αν αυτό που βλέπει είναι θαύμα ή σύμπτωση. Γιατί ο Σορεντίνο μπορεί να παίζει εύκολα με τις αισθήσεις αλλά δεν καθοδηγεί ποτέ το νου. Δεν έκανε αυτή τη σειρά, ούτε για να σοκάρει, ούτε για να καταγγείλει, ούτε για να εκφράσει κάποια συγκεκριμένη θεολογική θέση. Αποφεύγει τις έτοιμες απαντήσεις, βάζοντας τους ίδιους του, τους χαρακτήρες να αντιφάσκουν και να αμφισβητούν τα πάντα, παίζοντας έτσι με τις αμφιβολίες μας. Έτσι η σειρά παρά το θέμα της καταφέρνει τελικά να μην απευθύνεται μόνο σε ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς ή ακόμη και να απευθύνεται στους πάντες εκτός από αυτούς, γιατί ένα πράγμα μας λέει τελικά με σιγουριά: ότι δεν είναι ανάγκη κάποιος να πιστεύει στο Θεό, για να κάνει θαύματα.
