Θυμάμαι έντονα να
μπαίνουμε στο ασανσέρ και να ανεβαίνουμε
στον πύργο του ΟΤΕ. Καθίσαμε σε ένα
τραπεζάκι δίπλα στα τεράστια παράθυρα
και περιμέναμε τον σερβιτόρο. Έμοιαζαν
τόσο αστείοι όλοι αυτοί που περπατούσαν
δεξιά κι αριστερά εκεί κάτω. Μια
φρουτοσαλάτα ζήτησα. Την θυμάμαι ακόμα,
το πράσινο γυάλινο μπολάκι και τα
ψιλοκομμένα φρούτα να επιπλέουν στο
σιρόπι.
Έφαγα τα φρούτα γρήγορα και
περίμενα τόσο ανυπόμονα να κατέβουμε
κάτω για να πάμε στο λούνα πάρκ. Ο καιρός
ήταν ακόμα καλός ωστόσο η μαμά μου, μου
φόρεσε μια ψιλή ζακέτα καθώς βγαίναμε
από το σπίτι για να έρθουμε στην Έκθεση.
Μπήκαμε στο αμάξι κι όπως έκανε Σεπτέμβριο
ο μπαμπάς μου, μπήκαμε στον χώρο του
Αριστοτελείου για να βρούμε κάπου να
παρκάρουμε ώστε να μην περπατήσουμε
πολύ μέχρι την πύλη στην Εγνατία, απέναντι
από την αίθουσα τελετών του Α.Π.Θ….
Μέρες
πριν θυμάμαι τους γονείς μου με τους
θείους μου να συζητάνε για την μαύρη
μπύρα που θα έπιναν στην Έκθεση και για
τα σάντουιτς με λουκάνικο. Κατεβήκαμε
με το αργό ασανσέρ και ξεκινήσαμε μια
βόλτα στα περίπτερα. Δεν θυμάμαι πολλά
από αυτά που υπήρχαν εκεί μέσα. Θυμάμαι
να λένε όλοι ότι έπρεπε να πάμε στο
περίπτερο της Αμερικής. Εγώ έψαχνα να
βρω μια σακούλα για να μπορώ να κουβαλήσω
με ευκολία όσο περισσότερα φυλλάδια
μπορούσα από προϊόντα που ούτε με
ενδιέφεραν, ούτε καταλάβαινα την
χρησιμότητά τους. Κάναμε διαγωνισμό
όμως με τον μικρότερο αδερφό μου ποιος
θα είχε περισσότερα χαρτιά στην σακούλα
του και ποιος θα είχε τα πιο εντυπωσιακά.
Μπαίναμε και βγαίναμε από περίπτερα
που ήταν γεμάτα ασφυκτικά από κόσμο. Το
ίδιο και στους δρόμους της Εκθέσεως.
Τόσοι πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι να
περπατάνε προς όλες τις κατευθύνσεις,
να χαμογελάνε, να κρατάνε μεγάλα πλαστικά
ποτήρια με μαύρη μπύρα, να μιλάνε δυνατά,
να περνάνε καλά.
Θυμάμαι το παζάρι δίπλα
στο Παλαί ντε σπόρ και μια ράβδο με
φωσφορούχο λαχανί υγρό που όλοι αγοράζανε
και φορούσανε στον λαιμό εκείνη την
χρονιά. Ερωτεύτηκα την δική μου μαγική
ράβδο την οποία έσπασα με προσοχή και
κοιτούσα να φωτίζει. Εκεί ήταν που
σταματήσαμε για λίγο σε μια γωνιά που
βρήκαμε λίγο χώρο για να κάτσουμε. Ο
μπαμπάς μου κι ο θείος μου έφυγαν κι
επέστρεψαν μετά από λίγο με ένα σωρό
σάντουιτς με λουκάνικο και πολύ μουστάρδα
και από εκείνα τα μεγάλα πλαστικά ποτήρια
με μαύρη μπύρα που κρατούσαν κι οι άλλοι
τριγύρω. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένος
ανάμεσα στους μεγάλους που δεν μου
έδιναν σημασία αλλά μιλούσαν κι έπιναν.
Μόλις τελείωσαν οι μπύρες ήρθε πια η
στιγμή που θα πηγαίναμε στο λούνα πάρκ.
Στην ρόδα με ενδιέφερε μόνο να ανέβω.
Με τρόμαζε το ύψος της αλλά δεν μπορούσα
να κρατηθώ μακριά της. Όταν κατέβηκα,
έτρεμαν τα πόδια μου. Ένιωθα εκστασιασμένος.
Και μετά στήθηκα σε μια μεγάλη ουρά για
να μπορέσω να φτάσω μέχρι τα ηλεκτρονικά
παιχνίδια και να παίξω για 2-3 λεπτά (ποτέ
δεν ήμουν καλός σε αυτά) στα πιο μοντέρνα
από αυτά. Είχε νυχτώσει αρκετά και τα
φώτα από τα παιχνίδια με τύφλωναν και
με κοίμιζαν τόσο γλυκά.
Άνοιξα τα μάτια
μου 2 δεκαετίες αργότερα και το λούνα
παρκ είχε εξαφανιστεί. Τα πολύχρωμα
φώτα είχαν σβήσει, οι φωνές των παιδιών
σίγησαν, οι ουρές στα ταμεία δεν υπήρχαν.
Τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Ακόμα και
το περίπτερο της Αμερικής έλειπε. Βαρετά
εκθέματα ανάμεσα σε θεσσαλονικείς που
επισκέπτονται ακόμα την Έκθεση από
συνήθεια. Το παζάρι έσβησε, η έκπληξη
του καινούργιου χάθηκε, τα περίπτερα
μοιάζουν με σκηνικά από ταινία του
Δαλιανίδη, άλλης δεκαετίας. Τριγυρνάω
στους δρόμους, μπαίνω στα περίπτερα,
δεν μαζεύω πια φυλλάδια, δεν βρίσκω κάτι
να με ενδιαφέρει ούτε βλέπω κόσμο να
χαμογελάει και λίγο αργότερα ακολουθώ
το πλήθος και στήνομαι μπροστά από μια
σκηνή μπροστά από την αψίδα στην Αγγελάκη
και περιμένω κάποιον τραγουδιστή να
πει τα σουξέ του. Δεν αγοράζω μαύρη
μπύρα, ακόμα κι αυτή είναι πικρή, δεν
ταιριάζει με την γλυκιά ανάμνηση της
Έκθεσης.
