Μάλλον δεν υπάρχει καμία ζωή που να είναι πιο σωστή από οποιαδήποτε άλλη. Πρέπει να αγωνιστεί κανείς για να διαλέξει αυτό που θεωρεί εκείνος σωστό, κι όταν το διαλέξει, μάλλον θα είναι μια μορφή τελειότητας στη ζωή, παρότι μπορεί να μη φαίνεται έτσι στα μάτια των άλλων.
Με το που πληκτρολογείς το όνομά του σε κάποια μηχανή περιήγησης του Διαδικτύου ανοίγουν δεκάδες χιλιάδες σελίδες. Σχεδόν όλες μιλάνε για το «παιδί – θαύμα», τις εξαιρετικές μαθησιακές του ικανότητες και τα ταλέντα που επέδειξε από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής του. Διαβάζεις ότι ήταν σε θέση να τρώει μόνος με το κουτάλι όταν ήταν μόλις οκτώ μηνών· ότι ήταν σε θέση να συλλαβίζει σε ηλικία μόλις ενός έτους. Ότι μπορούσε να διαβάζει σε ηλικία δεκαοκτώ μηνών. Ότι έμαθε το ελληνικό αλφάβητο στα τέσσερα και διάβαζε Όμηρο από το πρωτότυπο. Ότι στην ηλικία των τεσσάρων ήταν σε θέση να διαβάζει τα Απομνημονεύματα των Γαλατικών Πολέμων του Ιούλιου Καίσαρα από το πρωτότυπο, ικανότητα που προσέφερε ως δώρο γενεθλίων στον πατέρα του. Ότι στα έξη του μιλούσε ρωσικά, γαλλικά, γερμανικά, εβραϊκά, τουρκικά και αρμενικά. Ότι στην ίδια ηλικία είχε επινοήσει ένα λογάριθμο με τον οποίο μπορούσε να βρει εντοπίσει ημέρα της εβδομάδας έπεφτε οποιαδήποτε ημερομηνία της ιστορίας και μάλιστα με οποιοδήποτε ημερολόγιο. Ότι ξεκίνησε το Δημοτικό στα έξη του χρόνια, τελείωσε την Τρίτη τάξη μέσα σε τρεις ημέρες και αποφοίτησε το Δημοτικό σε διάστημα μόλις επτά μηνών. Ότι πέτυχε στο Διαγώνισμα Ανατομίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στην ηλικία των επτά. Ότι πέρασε στις Εισαγωγικές Εξετάσεις του Πανεπιστημίου ΜΙΤ στην ηλικία των οκτώ. Ότι έγινε δεκτός ως ο νεότερος προπτυχιακός φοιτητής στην ιστορία του Χάρβαρντ στην ηλικία των έντεκα. Ότι αποφοίτησε μετ’ επαίνων το 1916 και ενώ όλοι περίμεναν να ακολουθήσει μια λαμπρή σταδιοδρομία στον χώρο των ανώτερων μαθηματικών και της αστροφυσικής, εκείνος προτίμησε να εγγραφεί στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ –απ’ όπου ωστόσο δεν αποφοίτησε ποτέ. Και οπωσδήποτε θα διαβάσεις ότι πέθανε στα σαράντα έξη του «μόνος, φτωχός και λησμονημένος».
Αυτά που δε θα βρεις πουθενά αλλού, τα καταγράφει εμμέσως ο δανός Μόρτεν Μπρασκ στο βιβλίο του «Η τέλεια ζωή του Γουίλιαμ Σίντις»: ότι ήθελε να ζει τη ζωή του όπως ο ίδιος επέλεγε. Κι αυτό επειδή ποτέ του δεν είχε την ελευθερία να το κάνει. Στην αρχή επειδή ο πατέρας του, πρωτοπόρος της ψυχιατρικής και της ψυχοπαθολογίας, τον χρησιμοποίησε για την εφαρμογή των θεωριών του και εν συνεχεία επειδή το κοινό –όλοι οι άλλοι δηλαδή- μέσω των ασταμάτητων δημοσιευμάτων του Τύπου, επέμενε πως ήταν μια «ιδιοφυία», αφύσικη και αλλοπρόσαλλη. Ότι αγαπούσε πολύ τις διαδρομές με λεωφορείο, τραμ και τρένο και γι’ αυτό συνέλεγε τα εισιτήρια που είχε χρησιμοποιήσει· για εκείνον συνδέονταν με ταξιδιωτικές εμπειρίες που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να ανακαλέσει στη μνήμη του. Ότι το 1919, όντας φοιτητής της Νομικής Σχολής, στρατεύτηκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής μαχόμενος για τα απαράγραπτα δικαιώματα «της ζωής, της ελευθερίας και της επιδίωξης της ελευθερίας». Ότι συμμετείχε σε ειρηνική διαδήλωση της Πρωτομαγιάς και συνελήφθη κραδαίνοντας μια κόκκινη σημαία, με την κατηγορία της αντεθνικής δραστηριότητας. Ότι καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε δεκαοκτάμηνη φυλάκιση και άσκησε έφεση, η οποία ωστόσο ποτέ δεν εκδικάστηκε. Ότι μετά την καταδίκη του σε φυλάκιση, οι ίδιοι οι γονείς του –αμφότεροι γιατροί- τον χαρακτήρισαν πνευματικώς ανίκανο και τον έθεσαν σε δικαστική συμπαράσταση για να τον προστατεύσουν και να αποφύγουν το σκάνδαλο. Ότι διέφυγε από το ίδρυμα που διατηρούσαν οι γονείς του και έκτοτε απέφευγε κάθε επαφή μαζί τους. Ότι ήταν πασιφιστής –εναντίον του πολέμου και άθεος. Ότι προς το τέλος της ζωής του στράφηκε στον ελευθερισμό (libertarianism). Ότι δεν ανεχόταν οποιαδήποτε παραβίαση της ιδιωτικότητάς του αλλά ούτε κι οποιουδήποτε άλλου και μαχόταν γι’ αυτήν όπως μπορούσε. Ότι ερωτεύτηκε μονάχα μία φορά στη ζωή του κι αυτό δίχως ανταπόκριση. Αλλά από την άλλη βέβαια, ο Μόρτεν Μπρασκ δεν ισχυρίζεται ότι καταθέτει μια πιστή βιογραφία του Γουίλιαμ Σίντις –«του ανθρώπου με το μεγαλύτερο IQπου έχει καταγραφεί ποτέ». Όπως δηλώνει και στην εισαγωγή του βιβλίου του, όλα αυτά δεν είναι παρά μυθοπλασία και τίποτα άλλο.
«Θέλω να ζήσω την τέλεια ζωή. Ο μοναδικός τρόπος για να ζήσει κανείς την τέλεια ζωή είναι να τη ζήσει μόνος»
(Γουίλιαμ Σίντις, συνέντευξη, 1914)
