Και οι πρώτες κριτικές του Εξώστη απο το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι εδώ. Ένας ύμνος στην Ελληνική φύση που συρρικνώνεται χρόνο με τον χρόνο και από την άλλη, σαν αντικατοπτρισμός, μία αναδρομή στο αστικό τοπίο της πόλης της Θεσσαλονίκης μας δίνουν μία συνολική αποτύπωση του ελληνικού χώρου. Ξεκινάμε λοιπόν!
1000 Miles – 4/5
Ο τίτλος «1000 miles» αναφέρεται στα 1000 μίλια που έχει βάλει ως στόχο να διανύσει η Πένυ με το άλογο της, τον Τζωρτζ, σε μια χρονική διάρκεια τριών μηνών. Αυτό ήταν ένα από τα τέσσερα ταξίδια που πήγανε μαζί διασχίζοντας την ελληνική ύπαιθρο. Η Πένυ είναι ένας πολύ θετικός άνθρωπος που εμπνέει θετικές ιδέες. Εξηγεί ότι οι ομορφιές της φύσης συρρικνώνονται – κάθε χρόνο καταστρέφονται από φωτιές και άλλες παρεμβάσεις του ανθρώπου. Η Πένυ θέλει να δει όλες αυτές τις ομορφιές πριν χαθούν και μας υπενθυμίζει ότι αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς – να προσέχουμε. Μια γυναίκα από μια άλλη χώρα ήρθε στην Ελλάδα, την «όργωσε» παρέα με ένα άλογο, στον δρόμο συνάντησε πολύ κόσμο που κυρίως την έβλεπε ως εκκεντρική και περίεργη. Κάποιοι την αγάπησαν ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Αυτή όμως άφησε το στίγμα της. Λέει αυτό που επιθυμεί να πει με έναν όμορφο ίσως και ποιητικό τρόπο. Και μετά αποχωρεί για να διδάξει σε ένα σχολείο στην Πολωνία, προφανώς για να εμπνεύσει την τοπική κοινότητα πάνω σε θάματα που τους αφορούν.
Η ταινία είναι πολύ ευχάριστη, έχει ωραίο χιούμορ και καταφέρνει να εμπνεύσει χωρίς να είναι δογματική. Πέρα από την Πένυ και τον Τζωρτζ ίσως θα ήταν ταιριαστό να βλέπαμε όμως περισσότερο αυτό το κομμάτι της φύσης που έχει παραμείνει. Αλλά μάλλον θα ήταν ακόμα καλύτερα να κάνουμε τον κόπο εμείς και να αποκτήσουμε μία προσωπική εμπειρία με την ομορφιά της φύσης στην Ελλάδα.
Decumanus – 3/5
To Decamanus του Γιώργου Κοντού ασχολείται με την αρχιτεκτονική της Θεσσαλονίκης και τις αλλαγές που έχει υποστεί το αστικό της τοπίο κυρίως μετά την παρουσία της πολυκατοικίας – η οποία έχει επικρατήσει και διαμορφώσει τον αισθητικό χαρακτήρα της πόλης, που κατά κάποιο τρόπο πνίγει την ιστορία της. Σε ένα σημείο της ταινίας η αφηγήτρια δηλώνει ότι τα μνημεία είναι σε κατάσταση σοκ ανάμεσα σε όλες αυτές τις κακοφτιαγμένες κατασκευές από τσιμέντο, το οποίο είναι και η πιο πετυχημένη παρατήρηση. Το voice over της ταινίας φτιάχνει μια ατμόσφαιρα συμβατικής βίντεο-παρουσίασης η οποία σύντομα αλλάζει σε ένα άλλο τύπο μοντάζ με διαφορετικά πλάνα και με ένα πολύ ενδιαφέρον sound design. Η πόλη πέρα από την φθορά της έχει παλμό και ένταση, ομορφιά και ενδιαφέρον. Το παραδοσιακό στιλ αφήγησης διαδέχεται ένα λίγο πιο σύγχρονο vice στυλ και μετά επιστρέφει πάλι στο συμβατικό. Τις δέχεσαι με ενδιαφέρον αυτές τις εναλλαγές αλλά απορείς λίγο γιατί δεν είναι πιο ομαλές. Γενικά το προφίλ της πόλης ενισχύεται με σημαντκές πληροφορίες σχετικές με την ιστορία της αλλά δεν φτιάχνει ένα ιδιαίτερα ελκυστικό χαρακτήρα – δεν λειτουργεί σαν οδηγός για την πόλη παρά μόνο ίσως αν είναι για διανοούμενους τουρίστες.
Αν είσαι από την Θεσσαλονίκη τότε θα διακρίνεις ότι αυτό το πορτραίτο δεν είναι ακριβός ωραιοποιημένο αλλά ούτε και πολύ ειλικρινές σε σχέση με το πως βιώνουν την πόλη οι ντόπιοι. Παρόλα αυτά νιώθεις καλά που η πόλη σου μπορεί να είναι το αντικείμενο σοβαρής ανάλυσης.
