«Ενώ στην αρχή επιχείρησαν να μας εξουδετερώσουν με τη σιωπή, ύστερα κατανοώντας πως αυτό ήταν αδύνατο, κατάφυγαν στην αντίθετη μέθοδο. Μας «μνημόνευαν» κάθε μέρα, με τον ένα ή άλλο τρόπο και κάθε φορά προσπαθούσαν να πείσουν τους εργάτες ότι η δράση μας είναι ανάξια λόγου. Ώσπου σιγά-σιγά αυτοί οι κύριοι κατάλαβαν ότι δεν μας εμείωναν καθόλου, το αντίθετο μάλιστα, μας έκαναν καλό, γιατί ο πολύς κόσμος άρχισε ν’ αναρωτιέται: Τι τα θέλουν λοιπόν τόσα λόγια για κάτι που λένε πως είναι γελοίο και πως δεν αξίζει τον κόπο; Η περιέργεια των ανθρώπων ξύπνησε. Τότε έκαναν κυριολεκτικά μεταβολή κι άρχισαν να μας παρουσιάζουν σαν τρομερούς εγκληματίες που βλάπτουμε αφάνταστα την ανθρωπότητα. Με άρθρα, το’ να συνέχεια του άλλου, προσπαθούσαν ν’ αποδείξουν τα εγκλήματά μας. Με ιστορίες γεμάτες σκάνδαλα που όλα, απ’ το Α ως το Ω είχαν επινοηθεί, προσπάθησαν να τελειώνουν μαζί μας. Όμως και τώρα, γρήγορα κατάλαβαν πως τίποτα δεν πετυχαίνουν ούτε και μ’ αυτό· το αντίθετο μάλιστα: συγκέντρωναν πάνω μας τη γενική προσοχή. Υιοθέτησα τότε την ακόλουθη τακτική: λίγο ενδιαφέρει αν μας ειρωνεύονται ή αν μας αδικούν· αν μας παρουσιάζουν σαν παλιάτσους ή σαν εγκληματίες· το βασικό, το σπουδαιότερο είναι ότι ασχολούνται μαζί μας, ότι λίγο-λίγο μας εμφανίζουν στα μάτια των εργατών σαν τη μοναδική δύναμη που μπορεί να σταθεί αντιμέτωπη και να τους πολεμήσει. Αυτό που ήμασταν στην πραγματικότητα, αυτό που πιστεύαμε στ’ αλήθεια, θα το δείχναμε σίγουρα μια ωραία μέρα σ’ αυτό το εβραίικο σκυλολόι των δημοσιογράφων». (Αδόλφος Χίτλερ, «Ο Αγών μου», μτφρ. Δημ. Κωστελένος, εκδόσεις Ζάρβανος, Αθήνα 1961, τ. Β’, σ. 121)
«Πώς αντιμετωπίζεται ετούτη η μηχανή μίσους, διακηρυγμένου τρόμου και εξαγγελλόμενου φόνου; Η απάντηση είναι ανυπόφορα απλή: δεν αντιμετωπίζεται – με τον ίδιο τρόπο που δεν αντιμετωπίζεται ο απλός κόσμος όταν είναι δυστυχισμένος. Ένα μόνο παράδειγμα: στα εξακολουθητικά ποινικά εγκλήματα εκ μέρους των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου, η (κατά τεκμήριο) συντεταγμένη Πολιτεία θα προσπαθήσει να προστατεύσει την ανθρώπινη ζωή χρησιμοποιώντας αστυνομική βία. Αυτό ακριβώς επιδιώκουν και οι «επιτελείς» της Χρυσής Αυγής: γνωρίζουν καλά πως η βία της Πολιτείας σε βάρος τους θα τους καταστήσει «ήρωες» στα μάτια του απλού κόσμου και θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά για την εξάπλωση της πολιτικής επιρροής της (ας θυμηθούμε την επιρροή του Χίτλερ πριν και μετά το πραξικόπημα του Μονάχου και τη φυλάκισή του το 1924). Πολλοί μιλούν για νομική αντιμετώπιση του hate speech (που ήδη προβλέπεται στην ελληνική νομοθεσία εδώ και δεκαετίες)· είμαι εναντίον της απαγόρευσης του λόγου του μίσους: ο πολιτικός φιλελευθερισμός, στον οποίο πιστεύω, επιβάλλει την ελευθερία κάθε άποψης, ακόμη και της πιο αποκρουστικής – επιπλέον, για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, πιστεύω πως η κάθε απαγόρευση του λόγου του μίσους τον πολλαπλασιάζει και τον γιγαντώνει. Μπορεί να ρωτήσει κανείς: Τι απομένει; Η ανυποχώρητη ελευθερία από τον τρόμο που σπέρνουν ως έσχατο ανάχωμα αντίστασης. Και η δημιουργία απέναντι στην καταστροφή, η αγάπη απέναντι στο μίσος. Ίσως να φαίνεται πληκτικά ρομαντικό (ή και στείρο ευχολόγιο, αδειανό από νόημα), αλλά νομίζω πως αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση. Εξηγούμαι: η Χρυσή Αυγή υπάρχει μέσα στον τρόμο που προκαλεί (σαν τα τέρατα των παλαιών και σύγχρονων μυθολογιών). Η μόνη ζωτική άμεση αντίδραση απέναντί της είναι να μην επιτρέψουμε σε τούτο τον τρόμο να μας βουβάνει, να μην τους φοβηθούμε επειδή μας απειλούν, να εκφράσουμε με κάθε τρόπο τη δημοκρατική, νόμιμη και μη βίαιη (το τονίζω αυτό) αντίδρασή μας, δίχως να σκεφτούμε πως θα μας τρομοκρατήσουν, θα μας δείρουν ή θα μας σκοτώσουν. Αυτό θα γίνεται όλο και πιο δύσκολο με τον καιρό – καθώς ο απλός κόσμος θα αποδέχεται όλο και περισσότερο τον εφιάλτη. Έχουμε, λοιπόν, το χρέος να επαναλαμβάνουμε στους εαυτούς μας και στους συμπολίτες μας: Μην γίνεστε απλός κόσμος που χειροκροτά τα εγκλήματα των ναζιστών, θυμηθείτε πως ο απλός κόσμος που χειροκρότησε τον Χίτλερ οδήγησε τη Γερμανία (και τον κόσμο ολόκληρο) στη μεγαλύτερη καταστροφή της Ιστορίας και πως οι γενιές που ακολούθησαν ντρέπονται εξακολουθητικά για τους προγόνους τους. Ετούτη η ελευθερία από τον τρόμο είναι προϋπόθεση – μα από μόνη της δεν αρκεί. Η Χρυσή Αυγή (που ταυτοποιείται προτείνοντας το μίσος και την καταστροφή) σε μακροπρόθεσμο επίπεδο αντιμετωπίζεται μόνο με την ευτυχία και την ευημερία της κοινωνίας: άνθρωποι που νιώθουν ευτυχισμένοι (: που νιώθουν ασφαλείς, δημιουργικοί, ερωτεύσιμοι – εν τέλει, άνθρωποι που νιώθουν πως έχουν τη δυνατότητα επιλογών για τη ζωή τους) μπορούν να σκεφτούν πως η καλοσύνη είναι ομορφότερη από την κακία και η αγάπη ομορφότερη από το μίσος. Άνθρωποι που νιώθουν ευτυχισμένοι μπορούν να αντιληφθούν πως μέσα στη ματαιότητα της ζωής αξίζουμε κάτι περισσότερο από τον τρόμο, τη βία και την ιερουργία του θανάτου – μπορούν να σκεφτούν πως οι άνθρωποι εκπληρωνόμαστε με ανθρώπους και όχι με μαχαίρα, σιδερολοστούς και σφαίρες. Αντιλαμβάνομαι πόσο δυσβάσταχτα ανεδαφικό ακούγεται ένα τέτοιο ευχολόγιο (το να μιλάς για την ανάγκη της διαδρομής προς κάποια μορφή κοινωνικής ευημερίας στην Ελλάδα σήμερα μοιάζει με ανέκδοτο), αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ οποιονδήποτε άλλο δρόμο εκτός από μια τέτοια στοχοθεσία».
(Θανάσης Τριαρίδης – συνέντευξη με τη Σταυρούλα Σκαλίδη: http://stavroulascalidi.blogspot.gr/2012/09/blog-post_25.html)
Δημήτρης Ψαρράς Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής
Εκδόσεις «Πόλις», Αθήνα 2012, σελ. 470
