-
“Μια προσωπική ιστορία μπορεί να γίνει η έμπνευση για μια μεγαλύτερη ιστορία που μας αφορά όλους”
Το Τ4 Trouble ήταν απο τα γεγονότα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ πριν μερικά χρόνια. Το ίδιο συνέβη φέτος με το Ένα βήμα μπροστά, το ντοκιμαντέρ στο οποίο ο Γιάννης Μπουτάρης ισορροπεί ανάμεσα στο ζενιθ και στο ναδίρ. Ουσιαστικός σύνδεσμος και κοινή συνισταμένη των δύο ταινιών είναι ο σκηνοθέτης τους, ο Δημήτρης Αθυρίδης. Ο Γιάννης Γκροσδάνης συνομίλησε μαζί του λίγο πριν την προβολή της νέας του ταινίες στην αίθουσα Ολύμπιον.
Από
το T4Trouble
στο
Ένα
Βήμα Μπροστά.
Πως συνδέονται ο Θ. Παπαντίνας και ο Γ.
Μπουτάρης ?
Μου
αρέσουν οι ιστορίες που αναδεικνύουν
στην καρδιά τους την ανθρώπινη υπαρξιακή
αναζήτηση και δυνατούς χαρακτήρες που
ενσαρκώνουν αυτή τη διαδρομή. Στις δύο
αυτές ταινίες ασχολήθηκα με δυο
χαρισματικούς και ευαίσθητους χαρακτήρες
που ακριβώς λόγω της ευαισθησίας τους
και των συναισθημάτων που εκτοξεύονται
με τέτοιο δυναμικό τρόπο δυσκολεύτηκαν
στην διαχείριση τους και ετσι έφτασαν
έως την αυτοκαταστροφή. Όμως οι δυο
αυτές ιστορίες είναι σαν τις δύο όψεις
του ίδιου νομίσματος.
Ποιό
ηταν το κριτήριο επιλογής σου για να
ασχοληθείς με τον Μπουτάρη?
Όλοι
οι κινηματογραφιστές ψάχνουν ιστορίες
και η βάση κάθε σεναριακής σύνθεσης
είναι ένας χαρακτήρας με μια επιδίωξη
και ο αγώνας του και τα εμπόδια που
ξεπερνά για να επιτύχει. Μ’ αυτή την
έννοια ή επιδίωξη του Γιάννη Μπουτάρη
να γίνει ο επόμενος δήμαρχος της
Θεσσαλονίκης μου φάνηκε σαν ιδέα ένα
πολύ καλό κινηματογραφικό σχέδιο.
Ο
κυρ Γιάννης ήταν γνωστός για πολλες
πτυχές της προσωπικότητάς του, σαν
επιχειρηματίας, σαν ενεργός πολίτης
της κοινωνίας των πολιτών με δράσεις
οικολογικές, πολιτιστικές και
αυτοδιοικητικές. Όμως αυτό που πραγματικά
τον διαφοροποιήσε κάποια στιγμή ήταν
η δημόσια εξομολόγηση του πως είναι
αλκοολικός και πως ακολούθησε θεραπευτικό
πρόγραμμα απεξάρτησης.
Ήταν
μια πολύ θαρραλέα δήλωση με σκοπό να
σπάσει το ταμπου της σιωπής γύρω απ’
αυτό το πρόβλημα και μ’ αυτό το τρόπο
να βοηθήσει. Κατα κάποιο τρόπο αυτή ήταν
μια αντισυμβατική συμπεριφορά μιας
διευρυμένης αντίληψης για το πολιτικά
“ορθό”, και ήμουν περίεργος να παρατηρήσω
τον τρόπο που ένας τέτοιος χαρακτήρας
θα λειτουργούσε μεσα στο πλάισιο ενός
πολιτικού αγώνα.
Βλέποντας
την ταινία ο θεατής καταλαβαίνει πως
δεν σε ενδιέφερε μια απλή καταγραφή της
προεκλογικής περιόδου αλλά κάτι
περισσότερο.
Αυτό
που μου κίνησε το ενδιαφέρον απο την
αρχή ήταν η απεξάρτηση και η περαιτέρω
εξέλιξη του χαρακτήρα και το πως η
προσωπική κρίση έγινε αφορμή για αυτή
τη θεαματική μεταστροφή. Αναλογικά, η
κρίση που βιώνουμε, όπως και κάθε κρίση
ωθεί σε μια νέα αυτοανάγνωση και αποφάσεις
που θα πρέπει να αναζητήσουμε με θάρρος
και ειλικρίνεια, σπάζοντας δομές και
ξεπερνώντας το πλέγμα των καταστροφικών
πρακτικών. Η προσωπική ιστορία του Κυρ
Γιάννη ήταν η έμπνευση για να αφηγηθώ
μια μεγαλύτερη ιστορία που πιστεύω πως
αφορά όλους μας.
Ποιο
θεωρείς ότι ήταν το μεγαλύτερο προσόν
του υποψήφιου Γ. Μπουτάρη που έκρινε
και την κατάληξη των εκλογών?
Τελικά,
αν και δεν ήταν ένας επαγγελματίας
πολιτικός, αναδείχτηκε σαν ένα
επικοινωνιακό “ζώο” καταφέρνοντας να
κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού και
διαχειρίστηκε με πολύ θάρρος και
ειλικρίνεια όλες τις συγκρούσεις και
τη δημόσια εικόνα του. Ξεκινώντας απο
σαφώς μειονεκτική θέση δημοσκοπικά
,αντιλήφθηκε νωρίς και το έθεσε σαν
μοναδικό του στοχο και ερώτημα προς
τους πολίτες το ζήτημα της αλλαγής, της
σύγκρουσης και της ρήξης. Εκεί στο θέμα
της σύγκρουσης αναδείχτηκε ένας
χαρισματικός πρωταγωνιστής. Αλλά να μη
ξεχνάμε πως όταν μιλάμε για νίκη εννοούμε
μια οριακή νίκη με διαφορά μόλις 300
ψήφων. Ήταν ένας πολύ σκληρός και δύσκολος
αγώνας που κρίθηκε στο στρίψιμο ενός
νομίσματος.
Τι
σου είπε ο ίδιος ο Γ. Μπουτάρης βλέποντας
την ταινία? Τι του έκανε εντύπωση?
Του
άρεσε το story telling, δεν
τον πείραξε κάτι γιατί είναι άνθρωπος
ακομπλεξάριστος και δεν τον ενοχλεί το
τσαλάκωμα και η έκθεση. Πιο πολλές
αντιδράσεις βρήκα και πάλι απο το
περιβάλλον του.
