Γαλλία, 2016 Σκηνοθεσία: Πολ Βερχόφεν Με τους: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Λοράν Λαφίτ, Αν Κονσινί, Σαρλ Μπερλίνγκ, Βιρζινί Εφιρά, Κριστιάν Μπερκέλ
Η Μισέλ πέφτει θύμα βιασμού μέσα στο σπίτι της από έναν μασκοφορεμένο άνδρα. Χωρίς να αναφέρει τίποτα στην αστυνομία συνεχίζει κανονικά τη ζωή και την εργασία της. Ο άνδρας όμως που της επιτέθηκε ξαναεπικοινωνεί μαζί της και η ίδια προσπαθεί να ανακαλύψει την ταυτότητα του.
Η ταινία του 77χρονου πλέον Βερχόφεν (Ολική επαναφορά, Βασικό ένστικτο) , βασισμένη σε βιβλίο του Φιλίπ Ντιζάν, είναι ένα τολμηρό θρίλερ μυστηρίου που ισορροπεί ανάμεσα στο γνήσιο χιτσκοκικό σασπένς και σε ένα λεπτό, εύστοχο, σχεδόν προκλητικό μαύρο χιούμορ. Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται ο χαρακτήρας της Ιζαμπέλ Ιπέρ, η οποία φαίνεται να είναι το πιο κατάλληλο άτομο για το ρόλο ενσαρκώνοντας με τις φινετσάτες κινήσεις της και το αφοπλιστικό της βλέμμα μια γυναίκα που σε ελκύει και ταυτόχρονα για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο σε τρομοκρατεί.
Η ταινία ξεκινά με τη σκηνή του βιασμού. Ο θεατής ακούει τις κραυγές και τους ήχους της πάλης, με υπόκρουση κάποιο κομμάτι κλασσικής μουσικής. Σε αυτή τη σκανδαλωδώς αταίριαστη μουσική επιλογή έρχεται να προστεθεί και το πρώτο πλάνο της ταινίας, η γάτα της Μισέλ, που παρακολουθεί ατάραχη την επίθεση. Το ίδιο το θύμα της άλλωστε, μόλις ο δράστης φύγει, θα σηκωθεί, θα ταιριάξει το φόρεμα της, θα μαζέψει τα γυαλιά από το πάτωμα και αφού πάρει το μπάνιο της θα φροντίσει να παραγγείλει ένα καινούργιο σερβίτσιο, να αντικαταστήσει προφανώς αυτό που έσπασε. Σε τίποτα δε θυμίζει με λίγα λόγια αυτός ο βιασμός όσους έχουμε κατά καιρούς παρακολουθήσει στη μεγάλη οθόνη. Με αυτόν τον τρόπο ο Βερχόφεν από την αρχή φροντίζει να θέσει τους όρους της ιστορίας του, να παρουσιάσει την ιδιομορφία της ψυχρής, αλύγιστης αυτής γυναίκας καλώντας το θεατή να ανακαλύψει τα αίτια αυτής της ανεξήγητης δυναμικότητας και ψυχραιμίας, τα όρια και τις συνέπειές της.
Όσο κυλά η ταινία δημιουργούνται περισσότερα ερωτήματα για το σκοτεινό παρελθόν της ηρωίδας, ενώ χτίζονται παράλληλα οι σχέσεις της με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέρφους της. Και όσο μεγαλώνει στο νου του θεατή η λίστα με τους υπόπτους για την επίθεση, η ίδια η ηρωίδα μην αφήνοντας μας ούτε στιγμή να πλήξουμε, κινείται με αποφασιστικότητα και πείσμα ανάμεσα στις σχέσεις της, στις απειλές, στα εμπόδια της καθημερινότητας, ξεπερνώντας όσα μπορεί, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα.
Σημαντικό ρόλο στον περίγυρο αλλά και στο παρελθόν της, φαίνεται να παίζει η καθολική εκκλησία, που στην ταινία συνδέεται με κάποιον τρόπο με κάθε τι αρνητικό, εγκλωβίζει τους ανθρώπους στις απαγορεύσεις και τους κανόνες της και τους απομακρύνει από τους πόθους τους και τον πραγματικό τους εαυτό, οδηγώντας τους στα άκρα. Από αυτή ακριβώς τη παγίδα πανηγυρικά φαίνεται ναέχει ξεφύγει η ηρωίδα, που ενδίδει απροκάλυπτα σε κάθε της επιθυμία αδιαφορώντας για κάθε πολιτική ορθότητα και προκατάληψη. Έτσι θα πληγώσει την καλύτερη της φίλη για ένα καπρίτσιο, θα αυνανιστεί παρακολουθώντας με κιάλια τους γείτονές της να στήνουν τη χριστουγεννιάτικη φάτνη, θα φαντασιώνει το βιασμό της, θα κρύψει μια οδοντογλυφίδα στο φαγητό της νεαρής συντρόφου του πρώην συζύγου της. « Η ντροπή δεν είναι ικανή να σε σταματήσει από το να κάνεις αυτό που θέλεις» λέει σε μια σκηνή και έτσι ακριβώς φαίνεται να πορεύεται.
Η προκλητική αδιαφορία της για τους πάντες και η σκληρότητα του χαρακτήρα της που φαίνεται να έχουν τις ρίζες τους βαθιά στο παρελθόν της, τώρα τη βοηθούν να ξεπερνά με ευκολία κάθε εμπόδιο, να επιβάλλεται πάντα, να μη δείχνει ποτέ ευάλωτη, καταφέρνοντας τελικά να εξολοθρεύσει και τον μοναδικό πραγματικό της αντίπαλο, τον μόνο άνθρωπο που φαινόταν πραγματικά να την τρομάζει. Ο Βερχόφεν διατηρεί μια απόσταση από τα γεγονότα, υιοθετώντας την οπτική της ηρωίδας του. Τοποθετώντας την πάντα στο επίκεντρο, δεν τη κρίνει αλλά ούτε και την προστατεύει, αποφεύγει να δώσει εξηγήσεις αφού και η ίδια δε νιώθει ότι τις οφείλει σε κανέναν.
Έτσι άγνωστο μένει το αν μπόρεσε ποτέ να ευτυχήσει η Μισέλ ή να βρει γαλήνη, αναποφάσιστος μένει και ο θεατής για το ποιος ήταν ο θύτης και ποιος το θύμα, αμήχανος μπροστά σε μια ηρωίδα που δεν ξέρει αν πρέπει να συμπαθήσει ή όχι. Για ένα είναι σίγουρος όμως, ότι εκείνη βγήκε τελικά νικήτρια και ο θρίαμβος ήταν όλος δικός της.
Στη Θεσσαλονίκη παίζεται στις αίθουσες:Ολύμπιον
