γράφει ο Λάζαρος Γεροφώτης
Τελευταία μέρα του Φεστιβάλ αύριο, που μας χάρισε έντονες στιγμές. Η προσέλευση φέτος
αυξήθηκε όπως λένε οι πληροφορίες μας κατά 40% σε σχέση με πέρυσι και γενικότερα το
είδαμε κι εμείς ότι φέτος τα sold out ήταν πάρα πολλά, κάτι που είναι πολύ θετικό τόσο για
το Φεστιβάλ, αλλά και τον κινηματογράφο που αυξάνει το κοινό του, σε μία εποχή που
κυριαρχούν οι πλατφόρμες. Φυσικά, κινήσεις όπως το να εντάξουν στο πρόγραμμα του
Φεστιβάλ προβολές σειρών (Milky Way, 17 κλωστές, Έρημη Χώρα), βράβευση Μπελούτσι,
VR προβολές, ταινίες που απευθύνονται και σε πιο “εμπορικό κοινό” (π.χ. Φόνισσα),
σίγουρα έφεραν επιπλέον κόσμο στο Φεστιβάλ. Αύριο, με την τελετή των βραβείων και την
τελετή λήξης η αυλαία του Φεστιβάλ πέφτει. Τελευταία ευκαιρία για όσους δεν είδαν
ακόμα κάποια ταινία. Οι προτάσεις μας για την Κυριακή 12/11 είναι:
Κοτόπουλο για τη Λιντά! (Linda veut du poulet !)
Σε συν-σκηνοθεσία Κιάρα Μαλτά και Σεμπαστιάν Λοντενμπάχ, η ταινία “Κοτόπουλο για την
Λίντα”, συμμετέχει στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ “Next Gen” που απευθύνεται σε νέους
και παιδιά και στο πρόγραμμα “Ανοιχτοί Ορίζοντες”. Προβάλλεται στις 11:00 στην αίθουσα
“Παύλος Ζάννας”.
Υπόθεση: Η Πολέτ αισθάνεται ένοχη αφού τιμώρησε άδικα την κόρη της Λίντα και θα έκανε
τα πάντα για να επανορθώσει. Θα έφτιαχνε ακόμη και κοτόπουλο με πιπεριές, αν και δεν
ξέρει να μαγειρεύει. Αλλά πώς θα βρει κοτόπουλο σε ημέρα γενικής απεργίας; Μια γλυκιά
και αστεία ταινία που θα απολαύσει όλη η οικογένεια. Μια ταινία που μιλάει για την
παιδική ηλικία από την σκοπιά ενός παιδιού, με χιούμορ, σκανταλιές και ποίηση. Πρόκειται
για ωδή στην ελευθερία, στην επανάσταση, στην αταξία, ακόμη και στην αναρχία, με μια
ζωτικότητα που εξαπλώνεται σαν πετρελαιοκηλίδα που καλύπτει ό,τι συναντά: τους
κανόνες, την κοινή λογική, το κατεστημένο. Είναι ένα παράξενο ταξίδι πίσω στην παιδική
μας ηλικία, που χαρακτηρίζεται από την έντονη αίσθηση του παραλόγου και της σάτιρας.
Διακρίνεται από πολλές εναλλαγές, καθώς ο τόνος της περνάει από τη σοβαρότητα στον
θαυμασμό, έχοντας και μία δόση μελαγχολίας, ώστε να αγγίξει το παιδί που κρύβεται
βαθιά μέσα σε όλους μας.
Γυναίκα από… (Kobieta Z…)
Η νέα ταινία της Μαλγκορζάτα Ζουμόφσκα και του Μίχαου Ένγκλερτ, όπου έχουν
συνεργαστεί ως δίδυμο σεναριογράφων και σκηνοθετών σε διάφορα πρότζεκτ για πάνω
από 20 χρόνια. Το ντεμπούτο τους, με τίτλο Happy Man (2000), και η δεύτερη ταινία τους,
με τίτλο Stranger (2004), ήταν υποψήφιες για το βραβείο Ευρωπαϊκής Ανακάλυψης στα
Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου. Ακόμη, η πρώτη κέρδισε και μια Ειδική Μνεία στο
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 33 Scenes from Life (2008) τιμήθηκε
με το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο,
ενώ η ταινία In the Name Of (2013) απέσπασε το βραβείο Teddy στην Μπερλινάλε. Το 2015
τιμήθηκαν με την Αργυρή Άρκτο Καλύτερης Σκηνοθεσίας για την ταινία τους Body (2015)
και στη συνέχεια κατέκτησαν και δεύτερη Αργυρή Άρκτο (το Μεγάλο Βραβείο της
Επιτροπής) για την ταινία τους Mug (2018) στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Η ταινία “Γυναίκα
από…” προβάλλεται στα “Special Screenings” του Φεστιβάλ στις 23:00 στο Ολύμπιον.
Υπόθεση: Ενα σαρωτικό συναισθηματικό ταξίδι και μαζί μια ταινία αμετανόητα μαχητική
και πολιτική, το Γυναίκα από… είναι η ιστορία ενός άνδρα και της διαδρομής του να γίνει η
γυναίκα που πάντα ήξερε ότι είναι, με φόντο την παράλληλη τροχιά μια χώρας προς μια
εντελώς διαφορετική εκδοχή της. Η Ανιέλα γεννιέται άντρας, παντρεύεται και κάνει παιδιά
σε μια μικρή πόλη της Πολωνίας, αλλά η ζωή της δεν είναι τίποτα άλλο από βήματα προς
τον αληθινό της εαυτό που είναι αποφασισμενη να συναντήσει δίχως να φοβάται το
τίμημα. Μια ιστορία για τη φυλομετάβαση και τη μεταβάση μιας ολόκληρης χώρας από τον
κομμουνισμό στον καπιταλισμό, από την ενότητα και την αλληλεγγύη στην πόλωση και την
εχθρότητα, από τον αγώνα για την ελευθερία στην πικρή ατομικότητα και τη δυσπιστία για το διαφορετικό. Το σπουδαίο φιλμ του αχώριστου δημιουργικού διδύμου είναι ακαταμάχητο και απαραίτητο, ένα αληθινό συναισθηματικό και κινηματογραφικό κατόρθωμα που οφείλεις να βιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις.
Κλείσε τα μάτια σου (Cerrar los ojos)
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του εμβληματικού σκηνοθέτη και συγγραφέα Βίκτορ Ερίθε, μετά από τριάντα χρόνια, όπου έκανε πρεμιέρα στις Κάννες το 2023. Προβάλλεται στα Special Screenings του Φεστιβάλ στις 21:00 στην αίθουσα “Τώνια Μαρκετάκη”.
Υπόθεση: Ένας διάσημος Ισπανός ηθοποιός, ο Χούλιο Αρένας, εξαφανίζεται κατά τη
διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας. Πολλά χρόνια αργότερα, το μυστήριο έρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια εξαιτίας μιας τηλεοπτικής εκπομπής, κι ο πολύ καλός του φίλος, ο Μιγκέλ, που είναι και σκηνοθέτης, αναλαμβάνει να το εξιχνιάσει. Ο σπουδαίος
Βίκτορ Ερίθε, δημιουργός του διαχρονικού αριστουργήματος Το πνεύμα του μελισσιού,
επιστρέφει μετά από χρόνια απουσίας στα κινηματογραφικά πράγματα, για να καταθέσει
την πιο προσωπική ταινία της καριέρας του: μια νοσταλγική αλληγορία για την ταυτότητα
και τη μνήμη που –όπως γράφει ο Γιώργος Σεφέρης– «όπου και να την αγγίξεις πονεί».
Μελαγχολική ελεγεία για τα χαμένα όνειρα, ύμνος στην ανδρική φιλία και ιδιότυπο
detective film, το υπέροχο Κλείσε τα μάτια σου διαπερνά τα είδη για να κορυφωθεί σε μια
ακόμα εξομολόγηση λατρείας του Ερίθε προς το ίδιο το σινεμά.
Σε άγνωστα νερά (Drift)
Η νέα ταινία του βραβευμένου στις Κάννες σκηνοθέτη Άντονι Τσεν, που βρίσκεται στη
Θεσσαλονίκη με δύο ταινίες (παρουσίασε χθες της ταινία του “The breaking Ice”). Η ταινία
“Σε άγνωστα νερά”, γυρίστηκε στην Ελλάδα. Συμμετέχει στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ
“Ανοιχτοί Ορίζοντες” και προβάλλεται στις 22:00 στην αίθουσα “Τζον Κασσαβέτης”.
Υπόθεση: Με νωπές τις μνήμες από έναν πόλεμο που την υποχρέωσε να εγκαταλείψει τη
Λιβερία, η μετανάστρια Ζακλίν (στον ρόλο η υποψήφια για Όσκαρ Σίνθια Εριβό) βρίσκει
καταφύγιο σε ένα ελληνικό νησί, εκεί όπου η ανάγκη για λίγα χρήματα την ωθεί να
προσφέρει υπηρεσίες μασάζ σε πλούσιους τουρίστες. Ωστόσο η γνωριμία της με μια
Αμερικανίδα ξεναγό θα ξυπνήσει την κοινή τους επιθυμία για ουσιαστική ανθρώπινη
επαφή. Στο αγγλόφωνο ντεμπούτο του, ο βραβευμένος με Χρυσή Κάμερα στις Κάννες
Άντονι Τσεν (Ilo Ilo) ανατέμνει υπό το πρίσμα του προσφυγικού δύο πάγιες θεματικές
αφετηρίες της φιλμογραφίας του, τις έννοιες της ταυτότητας και της συντροφικότητας,
αντιπαραβάλλοντας με ωριμότητα και διακριτική συμβολική φόρτιση την αρχετυπική
έννοια του ξένου με το άγριο φυσικό τοπίο και το υγρό στοιχείο.
Επίγειες ρίμες (Ayeh haye zamini)
Η νέα ταινία του πολυβραβευμένου Ιρανού σκηνοθέτη Άλι Ασγκαρί, σε συν-σκηνοθεσία με
τον βραβευμένο στην Βενετία σκηνοθέτη Αλιρεζά Χαταμί. Η ταινία προβάλλεται στο τμήμα
“Ανοιχτοί Ορίζοντες” στις 18:00 στην αίθουσα “Τώνια Μαρκετάκη”
Υπόθεση: Ο θεατής μιας ταινίας είναι εξ ορισμού ηδονοβλεψίας, μάρτυρας γεγονότων που
δεν φτάνουν ποτέ σε κοινή θέα, δικαστής που καλείται να κρίνει και να συγχωρέσει ή όχι
τους χαρακτήρες που γνωρίζει στο περιορισμένο περιβάλλον μιας αίθουσας. Τι συμβαίνει
όμως όταν μπαίνει στη θέση του ανακριτή και η φωνή του ταυτίζεται με αυτή ενός
συντριπτικού καθεστώτος; Σε ένα απρόσμενο κινηματογραφικό πείραμα και μέσα από μια
σειρά καλοζυγισμένων υποκειμενικών μονοπλάνων, εννιά άνθρωποι που κατηγορούνται
από τους ιρανικούς θεσμούς –από το σχολείο ως την αστυνομία– ξεδιπλώνουν το γνήσια
επαναστατικό πνεύμα τους μπροστά στον φακό και αποδεικνύουν πως η παραβατικότητα
είναι η μόνη λογική επιλογή σε μια παράλογη κοινωνία. Άλλοτε ανάλαφρες κι άλλοτε
αβάσταχτες, οι βινιέτες που φιλοτεχνούν το πορτρέτο μιας σύνθετης κοινωνίας κοσμούνται
από τον τίτλο ενός έργου της αδικοχαμένης ποιήτριας Φορούγκ Φαροκζάντ. Και κάπως έτσι
γίνονται «επίγειες ρίμες» στα στόματα όσων σιγοτραγουδούν για την ελευθερία.
