Γράφει το Θεατρόφυλλο
Δέκα χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα στην Ελλάδα, το έργο Τζέλα, Λέλα, Κόρνας
και ο Κλεομένης του Γερμανού Volker Ludwig, ανεβαίνει ξανά από τη Συντεχνία του Γέλιου
και τον Βασίλη Κουκαλάνι, αυτή τη φορά στο Σύγχρονο Θέατρο στο Γκάζι.
Βασικό θέμα του έργου η απουσία χώρων για παιχνίδι στην πόλη. Γιατί δεν
υπάρχουν αλάνες και παιδικές χαρές; Γιατί δεν υπάρχουν γήπεδα; Είναι ένα τανκ πιο
σημαντικό από είκοσι παιδικές χαρές; Αυτά είναι μόνο κάποια από τα ερωτήματα στα οποία
προβαίνουν οι τέσσερις φίλοι της παράστασης και κάνουν τους ενήλικες να χάνουν τα λόγια
τους κατανοώντας τελικά πόσο παράλογα φτιαγμένος είναι αυτός ο κόσμος. Αντιθέτως, τα
παιχνίδια των παιδιών είναι κάτι απολύτως σοβαρό και σημαντικό. Τα παιδιά με την
αμεσότητα, την ευθύτητα και την αιχμηρότητα του κειμένου ξεμπροστιάζουν αυτήν την
αντίφαση διασκεδάζοντας το κοινό τους, που συμφωνεί με τα «ξεχασμένα» αυτονόητα.
Μήπως τελικά έχουμε συμφωνήσει και παίζουμε όλοι σ’ ένα παιχνίδι που έχουμε αφήσει
κάποιον Κλεομένη να κρατά τον καλύτερο ρόλο για τον εαυτό του κι εμείς αρκούμαστε να
τον πλαισιώνουμε όπως μας υποδεικνύει; «Ε, τότε δεν πάει!», που θα έλεγαν και τα παιδιά
της Συντεχνίας.
Όσον αφορά την καθαυτό παράσταση, πιστεύουμε πως από τη μέση και μετά
«ρολλάρει» καλύτερα. Οι πρώτες σκηνές είναι λίγο δύσκαμπτες, φορτωμένες με παιχνίδια
που όμως εν τέλει δεν «γράφουν» όσο θα περίμενε κανείς λόγω της ταχύτητας εναλλαγής.
Δεν βλέπουμε την πραγματική απόλαυση του παιδιού που παίζει και χάνεται εκεί, όσο μια
προσπάθεια να τονιστεί η εφευρετικότητα του παιδιού. Δυστυχώς όμως, ίσως λόγω της
έλλειψης αυτής της αφοσίωσης έστω και λίγο σε ένα παιχνίδι, βλέπουμε περισσότερο την
αποτύπωση ενός αυτοσχεδιασμού του ηθοποιού στην πρόβα που προσπαθεί να βρει
διαφορετικούς τρόπους να χρησιμοποιήσει ένα αντικείμενο. Αυτό είναι και το μοναδικό
μειονέκτημα της παράστασης που ξεπερνιέται γρήγορα από τη συνολική εικόνα.
Από τη σκηνή μπροστά στο εγκαταλειμμένο σπίτι και μετά, η παράσταση γίνεται
πραγματικά απολαυστική, διασκεδαστική, «παίζει μπάλα» σε πολλαπλά επίπεδα ανοίγοντας
το θέμα της και πέρα από το κυρίαρχο που είναι, όπως προείπαμε, η απουσία χώρων για
παιχνίδι στην πόλη. Τα θέματα που θίγονται είναι πολλά: τουριστική εκμετάλλευση,
οικονομική κρίση, εξουσία, ματαιωμένα όνειρα κ.ά., που ενώ μοιάζουν θέματα ενήλικα και
ίσως βαρύγδουπα περνούν μέσα στο έργο όπως περνούν έτσι κι αλλιώς μπροστά στα μάτια
και στα αυτιά των παιδιών στην καθημερινότητά τους. Κι ακόμη κάπως καλύτερα: κάποιες
φορές κι ως παραδείγματα ως αποφυγή, αν βέβαια τα θυμούνται όταν μεγαλώσουν.
Τα ιδιαιτέρως δημοφιλή τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά είναι εκεί με νέα
ενορχήστρωση, τα σκηνικά δημιουργούν έναν γνώριμο κόσμο όπου μπορούμε να δούμε και
τις δικές μας ζωές και στα καθημερινά κοστούμια παρατηρούμε μικρές ευχάριστες
τσαχπινιές. Το καστ είναι πλήρως ανανεωμένο από την προηγούμενη φορά. Στην παράσταση
που παρακολουθήσαμε ξεχωρίσαμε τον Μικέ Γλύκα στον ρόλο του Κλεομένη και τον
Αντώνη Χρήστου στον ρόλο του αγαθού αστυνομικού. Ένα μικρό τεχνικό διολίσθημα, κατά τη γνώμη μου, είναι όταν κάποιοι από τους ηθοποιούς φωνάζουν δυνατά που δεν είναι
ξεκάθαρη η άρθρωσή τους και δεν καταλαβαίνουμε τι λέγεται, εάν βεβαίως έχει σημασία να
ακούσουμε τι λέγεται.
Κλείνοντας, θεωρώ πως είναι μία παράσταση πραγματικά για όλη την οικογένεια. Θα
γελάσουν και θα σκεφτούν μικροί-μεγάλοι και θα είναι ευχής έργον κάτι να μετακινηθεί και
μέσα τους στο παρόν και στο μέλλον. Ένα ευχάριστο, αλλά όχι ζαχαρωμένο έργο, που στο
τέλος πετάει το μπαλάκι στην κερκίδα, στο κοινό, με εκείνο το «εσένα» στο τελευταίο
τραγούδι που δείχνει ότι «το μεγάλο θέατρο του κόσμου», είναι εκεί έξω για όλους εμάς.
