Κριτική Βιβλίου | Edward Ashton «Μίκι 7».

376 σελίδες σε μέτριας υφής χαρτί, με πολύ καλή μετάφραση, επιμέλεια, εκτύπωση και βιβλιοδεσία.

Κάποτε· στο πολύ μακρινό μέλλον. (Ο συγγραφέας έξυπνα δεν προσδιορίζει έτος). Μια αποστολή ανθρώπων προσπαθεί να στήσει και να αναπτύξει μια αποικία στον πλανήτη Νίφλχαϊμ, κάπου στις παρυφές του Γαλαξία μας. Προχωρώντας η ανάγνωση αντιλαμβανόμαστε πως οι άνθρωποι κατοικούν σε άλλους πλανήτες του Γαλαξία, ενώ η Γη σπάνια αναφέρεται και μόνο σαν μακρινό παρελθόν. Έχει κατακτηθεί η χρήση της αντιύλης για παραγωγή άφθονης και φθηνής ενέργειας, γεγονός που επιτρέπει ταξίδια με ταχύτητες κοντά σ’ αυτήν του φωτός. Το άλλο εντυπωσιακό που μαθαίνουμε από την αρχή, είναι οτι έχει βρεθεί τρόπος παραγωγής αντιγράφων των ανθρώπων, τα οποία κουβαλούν τις μνήμες, τα αισθήματα, τις εμπειρίες από τις προηγούμενες ζωές τους. Από την περίπτωση ενός ζάπλουτου, ο οποίος κατασκεύασε πάρα πολλά αντίγραφα του εαυτού του, πετυχαίνοντας έτσι να σκορπίσει τον τρόμο για το μέλλον της ανθρωπότητας, τελικά απαγορεύτηκε η κατασκευή παραπάνω από ένα αντιγράφων, και μόνο πεθαμένων ανθρώπων.

Αυτήν την τεχνολογία χρησιμοποιούν, λοιπόν, στην αποστολή, ώστε να έχουν στην ομάδα τους πάντα διαθέσιμο έναν αναλώσιμο. Επειδή πάντα θα χρειάζεται σε μία αποστολή εξερεύνησης σε νέους κόσμους κάποιος «εθελοντής», που θα θυσιάζεται για το γενικό καλό.

Κι έτσι έχουμε φτάσει στον Μίκι 7, το έβδομο αντίγραφο του εθελοντή αναλώσιμου στην αποστολή στο Νίφλχαϊμ. Αφηγητής είναι ο ίδιος. Μας περιγράφει πολύ παραστατικά τους λόγους που τον οδήγησαν να προσφερθεί εθελοντικά για τη θέση αυτή, τις περιπέτειες στον νέο πλανήτη, τις διαπροσωπικές σχέσεις στις δύσκολες συνθήκες. Είναι όμως πολύ φειδωλός στην περιγραφή των creepers, των κατοίκων του Νιφλχαϊμ. Παρουσιάζονται σαν επικίνδυνοι, κακοί, θανατηφόροι.

Μέχρι που κάποια αποστολή του Μίκι 7 «στραβώνει». Αυτός δηλώνεται νεκρός, ενώ δεν είναι. Και πριν προλάβει να επιστρέψει στη βάση, έχει ήδη «τυπωθεί» ο Μίκι 8. Οι περιγραφές της συμβίωσης, της προσπάθειας να μείνει κρυφή η ύπαρξη και των δύο, και των σχέσεων με κάποια άλλα μέλη της αποστολής είναι ιδιαίτερα απολαυστικές.

Κι όταν διαπιστώνεται πως ζουν και οι δύο, ενώ κανονικά θα έπρεπε να θανατωθεί τουλάχιστον ο ένας, μένουν ζωντανοί και οι δύο. Ο λόγος; Η συνέχεια στο βιβλίο.

Οι 370 σελίδες διαβάζονται πολύ ευχάριστα και πολύ γρήγορα. Συχνά ο συγγραφέας, μέσω του ήρωα Μίκι 7, καταθέτει ερωτήματα και προβληματισμούς για τη συμβίωση ανθρώπων και εξωγήινων, για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τη Γη, αλλά και τους άλλους πλανήτες που αποικίζουν, για τη χρήση της τεχνολογίας υπέρ της ειρήνης ή υπέρ του πολέμου. Περισσότερο όμως εγείρει θέματα βιοηθικής, με την τεχνητή αναβίωση των ανθρώπων και κατά πόσο ο νέος άνθρωπος είναι ίδιος με τον αρχικό. Συχνά αναφέρεται το παράδοξο του Θησέα, ένα αρχαίο φιλοσοφικό ερώτημα.

Ο συγγραφέας δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση, αν και νομίζω πως αχνοφαίνεται η προτίμησή του. Σε κάθε περίπτωση, μας έδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο, ενώ διαβάζεται πολύ γρήγορα (το τελείωσα σε μία μέρα), μένει στο μυαλό του αναγνώστη για καιρό, αφήνοντας αρκετούς προβληματισμούς. Ακριβώς όπως κάνουν τα καλά βιβλία επιστημονικής φαντασίας.