Η περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης αποφάσισαν να ξεκινήσουν φέτος το Φεστιβάλ Επταπυργίου με διάρκεια είκοσι ημερών και ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει ένα συνδυασμό μουσικών και θεατρικών ή ποιητικών παραστάσεων. Κεντρική εκδήλωση του πρώτου Φεστιβάλ Επταπυργίου, λοιπόν, ήταν η όπερα Cavalleria Rusticana.
Πρόκειται για μια όπερα του 1889, σε σύνθεση του Πιέτρο Μασκάνι πάνω σε λιμπρέτο των Τζοβάνι Ταρτζόνι – Τοτσέτι και Γκουίντο Μενάσι. Όπως διαβάζουμε στο δελτίο τύπου πρόκειται για ένα τυπικό δείγμα του βερισμού, δηλαδή της όπερας με ρεαλιστική πλοκή. Πράγματι, έχουμε να κάνουμε μια ιστορία ερωτική και δακρύβρεχτη με εντάσεις, ζήλειες και σκοτωμούς. Θέματα τιμής.
Η αλήθεια είναι πως η χώρα μας δεν φημίζεται για την παράδοσή της ούτε για την αγάπη της προς το είδος αυτό όπως συμβαίνει με τους Ιταλούς γείτονες. Όσες φορές έχει τύχει να παρακολουθήσω όπερα στην Ελλάδα σκέφτομαι πως τόσο ωραίες φωνές, τόσο ωραία και άρτια μουσική εκτέλεση και να λείπει τόσο εμφανώς η σκηνοθετική και υποκριτική επιμέλεια ή λεπτομέρεια αν προτιμάτε. Μη θέλοντας να φανώ ξενομανής να πω επίσης ότι αυτή είναι μια σκέψη που με συνοδεύει κι αρκετές φορές σε παραστάσεις του εξωτερικού.
Ευχάριστη έκπληξη ως προς αυτό αποτέλεσε η όπερα Cavalleria Rusticana που παρακολουθήσαμε στο φεστιβάλ σε σκηνοθεσία του Αθανάσιου Κολαλά. Ομολογώ πως με εξέπληξε ιδιαίτερα θετικά η προσοχή στη λεπτομέρεια και στην μικροκίνηση και η διαχείριση του πλήθους. Δίχως αμήχανες στιγμές στη σκηνή, όλοι έπαιζαν συνέχεια κι όχι μόνο όταν είχαν να τραγουδήσουν (σύνηθες πρόβλημα σε ηθοποιούς όπερας). Από τους ρόλους ξεχώρισε ιδιαιτέρως η σοπράνο Ελένη Καλένος με στιγμές φυσικότητας που θα ζήλευαν τραγωδοί. Απόλυτα λειτουργική εκμετάλλευση του χώρου ως σκηνικού δράσης, δημιουργώντας ταυτόχρονα ατμόσφαιρα μέσω αισθητικά όμορφων και επιβλητικών εικόνων πχ η στιγμή που η Μικτή Χορωδία Θεσσαλονίκης τραγουδούσε κρατώντας κεριά στα σκαλοπάτια του Επταπυργίου.
Ήταν ένα από τα βράδια εκείνα που η Θεσσαλονίκη τα χρειάζεται. Μπορεί η όπερα μ' αυτόν τον τρόπο να ιδωθεί ως ένα πιο λαϊκό θέαμα για όλους – όπως είναι στη γείτονα χώρα – κι όχι ως κάτι ελιτίστικο που φοβόμαστε να παρακολουθήσουμε. Ανοιχτοί στη μουσική, ανοιχτοί στην τέχνη.
