(ένα μικρό αφήγημα…)
Κατέβηκα απ' το λεωφορείο. Αν και ο πολύς κόσμος λείπει λόγω εορτών, ήταν γεμάτο. Κυρίως παππούδες και αλλοδαπές τροφαντές κυρίες με παγωμένα χαμόγελα και ρυτιδιασμένα χέρια. Έχουν, άραγε, αυτές γιορτές κι αργίες;
Κοίταξα το ρολόι. Έδειχνε τρεις το μεσημέρι. Ωραία ώρα. Μ' αρέσει γιατί τα πάντα λούζονται με φως. Ο ήλιος σε ζεσταίνει, είσαι πιο ήρεμος, πιο νωχελικός, ίσως πιο άνθρωπος… Κατηφόρισα το πλακόστρωτο δρομάκι. Τα μαγαζιά με τα τουριστικά είδη άδεια. Μοιάζουν σαν να βγήκαν από άλλη εποχή, μυρίζουν παρακμή, φωνάζουν μιζεριά. Να μια δουλειά που δεν θα 'θελα να κάνω. Βλέπεις τον κόσμο να ταξιδεύει κι εσύ στάσιμος του πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Καρφωμένος σ' έναν τόπο που δεν γνωρίζεις. Που οι περαστικοί τουρίστες γνωρίζουν καλύτερα από σένα που 'χεις ριζώσει εκεί.
Κάθισα σ' ένα παγκάκι. Μόνη μου. Δίπλα τουρίστες φωτογραφίζουν την πόλη. Με κοιτάνε και κάτι λένε. Δεν τους ακούω. Για πρώτη φορά καταλαβαίνω τη φράση είμαι στον κόσμο μου. Στ' αλήθεια, δεν με αγγίζει τίποτα. Και κυρίως εσύ. Εσύ που έπαψες εδώ και καιρό να με αγγίζεις. Ακούω τον αγαπημένο μου Yann Tiersen. Θυμάσαι που με φώναζες Amelie; Πάω να χαμογελάσω μα δεν μου βγαίνει, οι μύες αυτοί είναι αγύμναστοι πολλούς μήνες. Πάω να κλάψω, να εκτονωθώ μα στ' αλήθεια δεν έχω άλλα δάκρυα πια! Κοιτάζω την πόλη μα δεν τη βλέπω. Το βλέμμα μου απλανές σέρνεται. Μια στα πανεπιστήμια, μια στην Αριστοτέλους, μια στο λιμάνι…
Τέλειωσε το soundtrack της Amelie, τέλειωσε και το soundtrack της σκέψης μας. Πολύ νωρίς. Μπορεί και καλύτερα, άλλωστε κάπου διάβασα ότι είναι ευλογημένοι οι έρωτες που φεύγουν πριν τους βαρεθούμε. Λόγια παρηγοριάς δύστυχων ερωτευμένων, θα μου πεις.
Χτύπησε το κινητό μου. Με ψάχνουν απ' τη δουλειά. Τέλειωσε το διάλειμμά μου, τόσο ήταν. Σηκώνομαι και βλέπω δυο ζευγαράκια να με κοιτούν θλιμμένα. Θα με λυπούνται φαίνεται. Θα λένε Την κακομοίρα! Χώρισαν κι έρχεται μόνη της στα μέρη που πήγαιναν μαζί. Τι θλιβερό!. Πού να ξέρουν ότι δεν μ' έφερες ποτέ εδώ; Αλλά είναι περίεργο. Τα κάστρα μου θυμίζουνε εσένα. Όσο τίποτα άλλο. Νιώθω ότι με βλέπεις, ότι επικοινωνούμε, ότι είσαι δίπλα μου. Μόνο στα κάστρα νιώθω την παρουσία σου.
Προσπέρασα τα ζευγαράκια και γύρισα μια τελευταία φορά να δω τη θέα. Η πόλη ήταν όπως πριν, αλλά τώρα την ένιωθα πιο δική μου. Τα ζευγαράκια έκατσαν αγκαλιασμένα στα δυο παγκάκια.
-Πού να ξέρετε!, τους φώναξα και χάθηκα μέσα στο σούρουπο.
Πέντε η ώρα.
