Το σημείωμα αυτής της εβδομάδας δεν αναφέρεται σε κάποιο βιβλίο ούτε σε κάποιον συγγραφέα. Το σημείωμα αυτής της εβδομάδας αναφέρεται σε μία τάση: στην τάση του «ορθού λόγου». Όλο και περισσότερο, τον τελευταίο καιρό, βλέπει κανείς να γράφονται βιβλία ολόκληρα, άρθρα ολοσέλιδα, σχόλια αλλά και παρατηρήσεις στα Κοινωνικά Δίκτυα με θέμα την ανάγκη για προσφυγή στον «ορθό λόγο» ή, ακόμη καλύτερα, την ομολογία πίστεως στον ορθολογισμό. Εκείνος που δυσανασχετεί και διαμαρτύρεται εναντίον όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας (και γύρω μας συμβαίνουν πολλά) και επικαλείται τον ορθό λόγο (βλ. τον δικό του λόγο) και την ορθή ηθική (βλ. τη δική του ηθική) και μ’ αυτό τον τρόπο ισχυρίζεται πως ο ίδιος είναι σε θέση να διακρίνει το σωστό και το λάθος για λογαριασμό των άλλων και πως αυτό δεν είναι σε θέση να το κάνουν οι υπόλοιποι —ειδάλλως τόσο η διαμαρτυρία όσο και η ανακοίνωση θα ήταν περιττές— διεκδικεί για τον εαυτό του το ρόλο του παιδαγωγού και του καθοδηγητή. Ωστόσο με αυτόν τον τρόπο διαιωνίζει —άμεσα αλλά και έμμεσα— το παιχνίδι της κυριαρχίας και της επιβολής που εκείνος ισχυρίζεται πως θέλει να καταργήσει· το διαιωνίζει στο όνομα της κατάργησής του και της έλευσης του ίδιου τού ορθού λόγου.
Θέλησα να γράψω κάτι για την Μαλβίνα Κάραλη, καθώς εάν ζούσε στις 3 Φλεβάρη θα είχε τα γενέθλια της.
Εντάξει, σκέφτηκα. Θα βάλω καναδυό πραγματάκια για τα σενάρια που είχε γράψει, για τις «Κρυστάλλινες Νύχτες» της Μαρκετάκη, τον «Αρχάγγελο του Πάθους» του Βεργίτση και για εκείνες του Πατρίς Βιβάνκος. Θα ψάξω να βρω και τα «Κορίτσια στη Σαβάνα» — σαν τώρα θυμάμαι που πριν από χρόνια μού μιλούσε γι’ αυτό το βιβλίο ο Θανάσης. Άλλωστε, πρέπει να του τηλεφωνήσω και για να τα πούμε.
Αν όμως έπρεπε να γράψω κάτι για τη Μαλβίνα Κάραλη —έστω ένα απλό σημείωμα—, θα έπρεπε να αναφερθώ στην τηλεπερσόνα της· τουλάχιστον αυτή την εικόνα της έχω εγώ, όπως προφανώς και τόσοι άλλοι — και σίγουρα όχι άδικα. Θα έπρεπε να γράψω για τα «εκσυγχρονιστήρια», το «ΙΕΚ Τάπερμαν», «τον άντρα της κυρίας Δάφνης», «τον Τσουκάτο της Πόπης» και το «Όξω π****η απ’ την παράγκα!» Για την εκπομπή της μετά τα Ίμια, που βγήκε ντυμένη στα χακί.
Μόνο που ένα τέτοιο κείμενο θα ήταν πολύ λαϊκίστικο. Διόλου ορθολογικό.
