Είχα βγάλει τα γυαλιά
και ο ήλιος αντικατοπτριζόταν πάνω στην
λευκή άμμο με τέτοιο τρόπο που σχεδόν
έκανε τα μάτια μου να πονάνε. Έγειρα στο
πλάι πάνω στην ξαπλώστρα, έκρυψα λίγο
το πρόσωπό μου κι έμεινα να ακούω τις
επιλογές του dj, τον ήχο των κυμάτων και
το χτύπημα μια μπάλας του τένις πάνω σε
δύο ξύλινες ρακέτες. Δεν αντιδρούσα σε
κανένα ερέθισμα. Δεν ήθελα. Με μισάνοιχτα
μάτια πρόσεξα στον καρπό του χεριού μου
ένα ροζ σημάδι μιας πληγής που δεν έλεγε
σχεδόν ένα μήνα μετά να πάρει το χρώμα
του δέρματός μου.
Συνέχισα να κοιτάω το
σημάδι και συνειδητοποίησα ότι εδώ και
μήνες είχα χάσει τον εαυτό μου κάπου
ανάμεσα σε λάθος επιλογές, σε έναν
επίμονο πόνο και σε μια προσπάθεια να
απομακρυνθώ από διάφορες καταστάσεις.
Κι όλα σβήστηκαν ξαφνικά
από τα κύματα, ξεπλύθηκαν στον λευκό
αφρό του, μπερδεύτηκαν με την άμμο και
χάθηκαν μέσα στην θάλασσα. Κι εγώ για
να σωθώ από αυτό το ξεκαθάρισμα πιάστηκα
από τις ξανθές σου βλεφαρίδες που
έμοιαζαν σαν ακτίνες του ήλιου. Ήθελα
να μείνω εκεί που όλα φαινόταν καθαρά,
αθώα, χωρίς να έχουν φθαρεί από τον καιρό
και τις άσχημες σκέψεις. Σε μια ματιά
σου, ένιωσα να χάνομαι. Μια ματιά που
διήρκεσε τόσο λίγο, μερικά δέκατα του
δευτερολέπτου, ένας μικρός κόκος χρόνου
μέσα στο άπειρο. Αρκετό όμως για να
βουτήξω στα πράσινα νερά της λίμνης
σου.
Κι ήξερα ότι η λίμνη
αυτή δεν ήταν για μένα. Δεν έπρεπε να
βουτήξω γιατί τα νερά της ήταν μαγεμένα.
Γιατί είναι από τις λίμνες που ζούνε οι
νεράιδες και οι νύμφες και μόλις βουτήξεις
σε μαγεύουν και δεν μπορείς να φύγεις,
ξεχνάς ποιος είσαι και που βρίσκεσαι.
Μαγεμένος απλά αφήνεσαι και βουλιάζεις
όλο και πιο βαθιά στα πράσινα νερά της
και χάνεσαι. Κι είναι η λάμψη τους τόσο
μεγάλη που δεν μπορείς να βρεις πια τις
βλεφαρίδες για να πιαστείς να σωθείς
κι αφήνεις το σώμα σου σε μια νέα
περιπέτεια. Σε έναν νέο πόλεμο με τον
έρωτα.
Και συνεχίζεις να
ψάχνεις τις ξανθές βλεφαρίδες…
