Δράμα/ Αστυνομικό
Θρίλερ,2013, Η.Π.Α., 153 λεπτά
Σκηνοθεσία:
Ντενί Βιλνέβ
Παίζουν: Χιου
Τζάκμαν, Τζέικ Τζίλενχαλ, Μελίσα Λίο,
Πολ Ντάνο, Μαρία Μπέλο, Βαϊόλα Ντέιβις,
Τέρενς Χάουαρντ
Η
εξάχρονη κόρη του Κέλερ και η φίλη της
εξαφανίζονται. Καθώς ο χρόνος κυλάει
χωρίς νεότερα, ο πανικός καταλαμβάνει
τον Κέλερ. Παράλληλα ένας οδηγός βαν
συλλαμβάνεται από τον αστυνόμο Λόκι
που έχει αναλάβει την υπόθεση, αλλά
αφήνεται ελεύθερος λόγω αμφιβολιών. Ο
Κέλερ θα πάρει την υπόθεση στα χέρια
του και επιζητώντας δικαιοσύνη θα
μετατραπεί σε μανιασμένο εκδικητή,
στερούμενος έτσι της διαύγειας που
απαιτεί η επίλυση ενός τέτοιου μυστηρίου.
Ο Καναδός Ντενί Βιλνέβ
του “
Polytechnique
και του οσκαρικού «
Μέσα
από τις φλόγες
», στην πρώτη του
αγγλόφωνη ταινία, βουτάει στα πολύ βαθιά
αγγίζοντας προσφιλή θέματα της
αμερικάνικης κινηματογραφίας (και της
αντίστοιχης κοινωνικής πραγματικότητας
στην ενδοχώρα) από τις απαγωγές παιδιών
και τους μοναχικούς παράφρονες έως την
επιλογή της αυτοδικίας ως (αμφιλεγόμενο)
μέσο ικανοποίησης του αισθήματος
δικαιοσύνης, την εσχατολογία και την
αρρωστημένη θρησκοληψία. Και ο Βιλνέβ
όχι μόνο καταφέρνει να «κολυμπήσει» σε
ένα εσωστρεφές είδος/ύφος σινεμά που
στοιχειώνει με την κληρονομιά του ο
Κλιντ Ίστγουντ -κυρίως με το «
Σκοτεινό
Ποτάμι
» και το «The
Changeling»-, αλλά
κατασκευάζει και την καλύτερη, μέχρι
στιγμής, ταινία του που φανερώνει ως
μακρινό συγγενή της το «
Zodiac»
του Ντέιβιντ Φίντσερ.
Στο «
Prisoners»,
η ακριβής και λεπτομερής αφήγηση
ξεδιπλώνεται σύμφωνα με το βραδύκαυστο
ρυθμό που επιβάλλεται εξαρχής (και
ακολουθείται σχεδόν μέχρι το τέλος) και
η ζοφερή, άκρως απόκοσμη, ατμόσφαιρα
ενός μουντού και διαρκώς βροχερού τοπίου
καταπνίγει κάθε έννοια σκιρτήματος με
τον ωμό ρεαλισμό να προσεγγίζει πιστά
την φρίκη που μπορεί να φωλιάσει στον
ανθρώπινο νου και να εκφραστεί με το
θυμικό. Οι δύο πρωταγωνιστές (ο πάτερ
φαμίλιας Τζάκμαν και ο αστυνόμος
Τζίλενχαλ, που είναι πάντα προετοιμασμένοι
για το χειρότερο ενώ προσεύχονται για
το καλύτερο), είναι πολύπλευρα
σκιαγραφημένοι (αποφεύγοντας το σκόπελο
μιας ντετερμινιστικής φύσεως
χαρακτηρολογίας), κουβαλούν το απαιτούμενο
ειδικό βάρος δίνοντας σάρκα και οστά
στους απαιτητικούς ρόλους τους και
εξυπηρετούν ιδανικά το σχεδόν αψεγάδιαστο
σενάριο του Γκουζικόφσκι θέτοντας
εαυτούς υποψήφιους και για μια πιθανή
οσκαρική βράβευση (με τον Ντάνο και τη
Λίο στους δεύτερους ρόλους εξίσου
αξιομνημόνευτους).
Άρτιο στα τεχνικά του μέρη (πώς θα
μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά
όταν τη διεύθυνση φωτογραφίας έχει
κάνει ο βετεράνος Ρότζερ Ντίκινς και
το μοντάζ οι ιδανικοί Κοξ και Ρόουτς
), υποβλητικό και τραχύ κατά τη θέασή
του, το
Prisoners,
δείγμα πραγματικά σπουδαίου σινεμά,
μας υπενθυμίζει πως η ζωή ως διαρκής
μάχη, τόσο με τους άλλους όσο και με τον
εαυτό μας, δεν μας φυλάει καθαρτήριο
φινάλε.
