Δεν θυμάμαι πια αν ήταν
δική μου πρωτοβουλία ή μήπως κάποιος μού το είχε ζητήσει· ίσως να ήταν ένα από εκείνα
τα διαδικτυακά παιχνίδια που παίζαμε στα μπλογκ, προτού μετακομίσουμε στα
κοινωνικά δίκτυα και αλλάξουμε γούστα. Είχα καθίσει πάντως πριν από πέντε-έξι
χρόνια και κοιτάζοντας προσεκτικά τα ράφια της βιβλιοθήκης και της αναγνωστικής
μου μνήμης είχα διαλέξει δέκα σελίδες που θα μου ήταν –πίστευα– αρκετές για μιαν
αιωνιότητα, αν, ο μη γένοιτο, παρίστατο τέτοια ανάγκη. Πιο πιθανό (και λιγότερο
διαστροφικό) μού φαίνεται, ωστόσο, το παιχνίδι να ζητούσε δέκα αγαπημένα μας
βιβλία και εγώ χάριν αστεϊσμού ή μαζοχισμού να επέλεξα δέκα μόνο σελίδες.
Τη θυμήθηκα πάντως σήμερα
εκείνη τη μικρή λίστα που είχα φτιάξει τότε, γιατί τελευταία όλο και συχνότερα
διαπιστώνω πόσο λίγα βιβλία απ’ όσα βρίσκονται στη βιβλιοθήκη μου είναι
πραγματικά πολύ σημαντικά για μένα. Εισέρχομαι πιθανώς στην περίοδο εκείνη της
αναγνωστικής ωριμότητας που ο βιβλιοφάγος δεν φορτώνει πια, αλλά αδειάζει,
σιγά-σιγά και με προσοχή και με άγχος και με τύψεις, τη βιβλιοθήκη του. Κι ο
θεός βοηθός!
Ιδού η λίστα. Ισχύει
ακόμα.
Από την «Ιλιάδα» κρατάω την
αρχή της ραψωδίας Μ, όπου υπάρχει η εκπληκτική εικόνα των θεών που, λίγο καιρό
μετά την άλωση της Τροίας, εξαφανίζουν από προσώπου γης τα τείχη που είχαν
στήσει στην ακτή οι Αχαιοί στρέφοντας κατά πάνω τους τα νερά της θάλασσας και τα
νερά των ποταμών, τους κεραυνούς και τους σεισμούς.
Από τον Ελύτη ένα
ποίημα, «Ο αγράμματος και η ωραία», Σαν
να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα στην άκρα σιγαλιά, που
ακούγονται οι πιο αποτρόπαιοι κρότοι· ή, ίσως, μία σελίδα απ’ το
«Μονόγραμμα» (για την τρυφερή μελαγχολία του έρωτα).
Του Ρέιμοντ Τσάντλερ
κρατάω μια σελίδα από τον «Μεγάλο Αποχαιρετισμό», στην οποία περιγράφει τη
μαγική ατμόσφαιρα των μπαρ μόλις ανοίγουν νωρίς το βράδυ, πριν ακόμη γεμίσουν
κόσμο και φασαρία, και το πρώτο ήσυχο
ποτό της βραδιάς μέσα σ’ ένα ήσυχο μπαρ.
Μια οποιαδήποτε σελίδα
από το «Βιβλίο της ανησυχίας» του Φερνάντο Πεσσόα μού είναι αρκετή, ιδίως μια
από κείνες όπου περιγράφει την ήσυχη νυχτερινή Λισαβόνα, τους άδειους δρόμους
της, το βήμα του περιπατητή που αντηχεί και το αιώνιο πεζοδρόμιο στ’ οποίο
κάθονται και καπνίζουν οι συνταξιούχοι των πάντων.
Του Νίκου Καρούζου ένα
ποίημα, ο «Ρομαντικός επίλογος» συν δύο στίχοι που δεν χωράνε στη μία σελίδα: Ώρα να πηγαίνω / δεν έχω άλλο στήθος. Ή,
ίσως, ένα άλλο ποίημα, «Κοντά στον κάθε ήλιο» και δυο-τρεις στίχοι που δεν
χωράνε κι αυτοί στην πρώτη σελίδα: Εκείνος
που γράφει ποιήματα / είναι ακριβώς εκείνος / που περνά άφοβος από νεκροταφείο
νύχτα.
Η σελίδα των ποιημάτων
του Μπόρχες που περιέχει το ποίημα «Ο Μπράουνινγκ αποφασίζει να γίνει ποιητής»
ή μήπως ένα ποίημα του ίδιου του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ, του μοναδικού ποιητή που
μοιράζεται το όνομά του με ένα αυτόματο όπλο.
Δεν έχει σημασία ποια
σελίδα θα είναι αυτή που θα ‘χω μαζί μου από το «Μια κινητή γιορτή» του Χέμινγουεϊ,
γιατί είναι όλες υπέροχα ποτισμένες στο Παρίσι και στη λογοτεχνία, στο κρασί
και στο φαγητό, στις ατέλειωτες συζητήσεις και στον εξαίσιο έρωτα.
Η σελίδα 252 των
ποιημάτων του Τ.Κ. Παπατσώνη, όπου το ποίημα «Ifonly»: Ω, αν μόνο κάποτε έρθει ο καιρός, / η μόνωση πλησίον μιας παραλίας
μακρινής / να πληροί όλα τα φοβερά κενά της ζωής / και των νυχτών της όλους
τους αγώνας / με το Άγνωστο και το Μαύρο…
Του αρχαγγέλου Π. Μπ.
Σέλλεϋ κρατάω τη σελίδα (που είναι πάνω από μία, εδώ που τα λέμε) με το ποίημα
«Ωδή στον δυτικό άνεμο», εκείνο με τον υπέροχο καταληκτικό στίχο: Ω, Άνεμε, / Αν έρθει ο Χειμώνας, μπορεί η
Άνοιξη να είναι μακριά;
http://charalamposgiannakopoulos.com
