Αθηναϊκές Πινακίδες

Πριν από λίγους μήνες και στο πλαίσιο κάποιας έρευνας της κοινής γνώμης που κάναμε για λογαριασμό κάποιου πελάτη μας, βρέθηκα ν’ ακούω πώς, μεταξύ άλλων, οι συμπολίτες μου περιέγραφαν την πόλη που ζούμε, την Αθήνα. Ιεραρχώντας τα δυνατά της σημεία, υψηλά στην κλίμακα και κάτω από τα προφανή (πολιτισμός, μουσεία, κλίμα) ανέφεραν πράγματα που, αντικειμενικά και στην καλύτερη περίπτωση, η Αθήνα δε φημίζεται γι’ αυτά. Ανθολογώ χαρακτηριστικά: «μικρές θέες», «γωνιές», «σκιές», «ιστορίες». Τι σημαίνει «μικρές θέες» σε μια πόλη που δεν είναι χτισμένη αμφιθεατρικά αλλά σε ακτινωτή διάταξη γύρω από τους πέντε λόφους της; Τι σημαίνει «σκιά» σ’ ένα νομό που φημίζεται για το κάθετο, άπλετο φως του;

Μα πού τα είδαν όλα αυτά;

Ανάλογο φαινόμενο έχω παρατηρήσει για τον τρόπο που περιγράφουμε τη Θεσσαλονίκη όσοι την επισκεπτόμαστε σποραδικά ή δεν κατοικούμε σ’ αυτή.

Τι είναι αυτό που δημιουργεί τις φαντασιώσεις για τις πόλεις όπου κατοικούμε; Να ’ναι η υπερβολική μας αγάπη προς αυτές; Να ’ναι η δύσκολη καθημερινότητα που μας οδηγεί σ’ έναν εξωραϊσμό της πραγματικότητας ώστε να τη διαπραγματευτούμε ευκολότερα; Ή μήπως η υπόσχεση της τέλειας πόλης ανακεφαλαιώνει για να στεγάσει τελικά όλες τις φαντασιώσεις που έχουμε για έναν ευτυχέστερο βίο;

Νιώθω ότι ζούμε ταυτόχρονα σε δυο πόλεις. Η μία λειτουργεί ως σκηνικό της καθημερινότητας, και η δεύτερη, με το ίδιο όνομα, στον ίδιο τόπο και χρόνο, είναι το πεδίο αφήγησης, ο τρόπο για να κάνουμε ένα replay της ζωής στην πρώτη με τις απαραίτητες διορθώσεις «εξωραϊστικού» χαρακτήρα.

Μου αρέσει αυτή η ιδέα της μιας ιστορίας «Δύο Πόλεων». Της ίδιας ιστορίας που παίζεται σε δύο θεατρικές σκηνές, όπου η δεύτερη επιδιορθώνει την πρώτη με τρόπο που κάνει τη ζωή στην πρώτη εφικτή και επιθυμητή.

Κάθε πόλη είναι στην πραγματικότητα δύο, αλλά με μια κοινή ιστορία — που τελικά δεν είναι αφήγηση της ζωής σ’ αυτήν αλλά μία πρόβα ευτυχισμένου βίου των ανθρώπων της.

Η Βίβιαν Ευθυμιοπούλου είναι σύμβουλος στρατηγικής και επικοινωνίας