Ελλάδα, Γαλλία, Βουλγαρία 2017, σκηνοθεσία: Ελίνα Ψύκου, με τους: Βάλερι Τσεπλάνοβα, Βίκτορ Κόμουτ, Αρετή Σεϊνταρίδου, Θανάσης Παπαγεωργίου, Αρτέμιος Χάβαλιτς, Υβόννη Μαλτέζου, Μαρία Φιλίνη, Μαρίνος Βεσλεμές, Χρήστος Στέργιογλου.
Ο 11χρονος Μίσα καταφθάνει από τη Ρωσία στην Ελλάδα το
καλοκαίρι του 2004 για να ζήσει με τη μητέρα του Σοφία, μετά από ένα μεγάλο
διάστημα αποχωρισμού. Η μητέρα του ωστόσο έχει παντρευτεί έναν πολύ μεγαλύτερο της
άνδρα και ο Μίσα θα πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα του οικογένεια.
Η ταινία κέρδισε το
βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Tribeca Film Festival. Τα γεγονότα της, λαμβάνουν
χώρα υπό το φως των ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας. Εξάλλου και ο πρωταγωνιστής
μας, έχει πάρει το όνομα του από τη γνωστή αρκουδίτσα-μασκότ των Ολυμπιακών
αγώνων της Ρωσίας, οι οποίοι είναι όμως πλέον παρελθόν και ο μικρός Μίσα ,
βαριέται να παρακολουθήσει την τελετή έναρξης, προτιμά να δει μια ρωσική
σαπουνόπερα με τη μητέρα του. Από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες και μικροενοχλήσεις
της καθημερινότητας οι οποίες αποτελούν ανεπιθύμητη επέμβαση στο χώρο και στη
ζωή, αλλά κυρίως στην ταυτότητα του αγοριού, η σκηνοθέτης παρουσιάζει
αποτελεσματικά τη σύγχυσή του.
Ο Μίσα βλέπει τον κόσμο να αλλάζει συνεχώς και νιώθει
επιτιθέμενος από παντού. Βλέπει τους ομοεθνείς του να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης,
την ίδια του τη μητέρα να υποκρίνεται και να ζει σύμφωνα με τους κανόνες ενός
αγνώστου και φαντάζει τον εαυτό του υπεύθυνο να αγωνιστεί, για να ανακόψει την
κυριάρχηση των αντιπάλων τους, σε μια ύστατη προσπάθεια να αποκτήσει και πάλι
τον έλεγχο.
Η Ψύκου προσεγγίζει με ψυχρή σκηνοθετική ματιά και κοφτούς
ρυθομύς τις σκηνές της, δε σχολιάζει καταστάσεις δεν εκφράζει εύκολα
συναισθήματα. Επιτρέπει ωστόσο στα γεμάτα χρώμα κάδρα της να χτίσουν τον κόσμο
του Μίσα, θέτοντας έτσι ως ορόσημο το νεαρό της ηλικίας του, με την
κάμερα να τον ακολουθεί υπνωτισμένα στην πορεία του και να βουλιάζει στον κόσμο
των ονείρων του. Διάλογοι αραιοί, ουσιαστικοί, χωρίς αχρείαστες εξάρσεις, που
εκφράζουν μόνο τα απαραίτητα αφήνοντας το θεατή να ενώσει τι τελείες ( αρετή
μάλλον σπάνια για ελληνική ταινία). Ωστόσο από ένα σημείο και μετά το έργο της
Ψύκου, θαρρεί κανείς ότι κάνει μια αυτάρεσκη βουτιά στη σημειολογία του και οριακά
καταφέρνει να μη χαθεί στην πληθώρα των συμβολισμών του, εις βάρος της ουσίας
του.
Πάντος η ταινία παραμένει μια σύντομη ξενάγηση στον
κόσμο, με τα μάτια ενός 11χρονου. Έτσι, μέσα στους λαβυρίνθους της παιδικής
αντίληψης και φαντασίας, τα παραμύθια συγχέονται απολαυστικά με την
πραγματικότητα, τα μαθήματα ιστορίας με το παρόν, τα λούτρινα κουκλάκια με τους
ανθρώπους, το τραγούδι της Ρουσλάνα με τα νανουρίσματα της μητέρας του.
Σε τελική ανάλυση πρόκειται για μια ταινία για την ταυτότητα
που χάνεται και για αυτή που αποκτιέται, για τους δαίμονες και τους μόχθους της
ανηλικότητας. Κυρίως όμως, όπως τελικά αποδεικνύεται, πρόκειται για μια ταινία
για την πάλη ανάμεσα στο μελλον και στο παρελθόν, με το πρώτο να αγωνιά διαρκώς
και το δεύτερο να πορεύεται σταθερά προς το βέβαιο τέλος του.
Η ταινία προβάλλεται στις 9 Νοεμβρίου, στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη, στις 22:15.
