Στο φετινό τετραήμερο του Thessaloniki International Short Film Festival προβλήθηκαν μερικές αρκετές διαλεκτές επιλογές από όλο τον κόσμο. Ταινίες που διακρίθηκαν στο φεστιβάλ Δράμας (ανάμεσα τους και το πρώτο βραβείο, το “Πίστομα”), το τουρκικό “Nolya”, το εντυπωσιακό μονοπλάνο “It’s Me, Helmut”, τα βασκικά “Artalde” και “La Gran Carrera”, το αφιέρωμα στα Γαλλικά animation είναι μόνο λίγα ενδεικτικά παραδείγματα από μια γενιά που πειραματίζεται με τις μικρού μήκους ταινίες, εφόσον το επιτρέπει πλέον η τεχνολογία που έχει κάνει πιο προσιτή την παραγωγή τους.
Σταθερός στόχος του T.I.S.F.F. η διαρκής εξοικείωση του κοινού της πόλης με τις μικρού μήκους ταινίες, αλλά και οι περαιτέρω σκέψεις για τη σημασία τους στον χώρο του σινεμά σήμερα. Άλλωστε είναι σημαντική, σύμφωνα με τον ιδρυτή του Γιάννη Ζαχόπουλο, η αποκατάσταση της σημαντικότητας που έχει για τον κινηματογράφο η μικρού μήκους ταινία, είτε ως προπομπός για τη γνωριμία και τη δημιουργία μετέπειτα σπουδαίων δημιουργών, είτε ως ξεχωριστή μορφή έκφρασης στην οποία μένουν ταγμένοι πολλοί σκηνοθέτες σήμερα. Και αυτή η αρχή πλησιάζει και την καταρχήν σχέση που επιβάλλεται να υπάρχει στο σινεμά, αυτής του διαλόγου ανάμεσα σε δημιουργό και κοινό που όσο περισσότερο είναι, τόσο ενδιαφέρον θα έχει.
Στη συζήτηση με τον σκηνοθέτη του “Casus Belli”, Γιώργο Ζώη αλλά και τον γνωστό Έλληνα δημιουργό Γιάννη Οικονομίδη, ο τελευταίος προσπαθώντας να αποφύγει την αναπόφευκτη κουτσομπολίστικη κουβέντα γύρω από τα βραβεία και τις “αντιγραφές” του Λάνθιμου, είπε πολύ εύστοχα αυτά που αναφέρονται παραπάνω, ότι δηλαδή είναι μάταιο να μιλάμε για βραβεία και διακρίσεις αν ο κόσμος δεν βλέπει τις ταινίες.
Το πρόβλημα έγκειται στην προβολή των ταινιών – αφού ο Οικονομίδης μιλούσε για τις ελληνικές, το φεστιβάλ μιλάει για τις μικρού μήκους, μπορούν να βρεθούν και άλλα παραδείγματα – για τον κόσμο που όσο πιο σφαιρική και δίκαια κατανεμημένη είναι, μπορεί να επιφέρει τον επιθυμητό διάλογο δημιουργού-κοινού.
