Κάποτε κάποιος ήξερε ένα μυστικό. Κακό. Έσκαψε και το 'πε μες το χώμα. Εκεί φύτρωσε μια καλαμιά. Απ' αυτήν φτιάχτηκε μια φλογέρα. Το τραγούδι της ξεφώνιζε μελωδικά το μυστικό σ' όλο τον κόσμο. Από τότε λένε πως… Κάποτε ριζώνουν και τα λόγια. Φαντάσου τι γίνεται με τα όμορφα.
Δεν θέλω να σε βαρύνω αλλά νιώθω πολύ όμορφα.
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι…
Είναι η χρυσή βροχή καταμεσής του απογεύματος.
Είναι το ουράνιο τόξο που βγήκε και δεν είδα.
Είναι το συρτάρι που δεν άνοιγε γιατί σίγουρα κάποιος το κρατούσε από μέσα.
Είναι τα αποσπάσματα από τον Σκοινοβάτη του Ζαν Ζενέ με τη φωνή του Μενέλαου Καραμαγγιώλη στο Γ' Πρόγραμμα.
Είναι να σου κάνουν δώρο ένα λεμόνι.
Είναι το να μπορείς να πλάθεις λέξεις όπως «αγαπημείνε μου» ή «καταλαφεθήκαμε» και να μ' αφήνεις να τις χρησιμοποιώ.
Είναι ο θεός των μικρών πραγμάτων που χρήζει μαντήλια να λένε σ' αγαπώ.
Είναι η ζήλια μιας γυναίκας για έναν βασιλικό που μοσχοβολά και χουφτώνεται.
Είναι ένα ωχ αμάν που το σκάει απ' τα χείλη της καρέκλας την ώρα μιας παράστασης.
Είναι εσύ που έκλαιγες με αναφιλητά.
Εσύ που πάντα κλαις όταν γελάς αληθινά.
Εγώ που ακόμα δεν μπορώ αλλά δεν πειράζει.
Είναι η λαχτάρα ενός βιβλίου όταν αγγίζεται και έρπει μετά από καιρό από το ράφι.
Είναι το εξώφυλλό του που πρωταγωνιστεί για μέρες πάνω στο τραπέζι.
Μ' ένα ποίημα του σκεπάζει τη γυμνή στιγμή να μην κρυώσει. Κι αυτό είναι.
Είναι κι ο ουρανός πίσω από το ποδήλατο. Και το τραγούδι πάνω του.
Και κείνο το παιδί που δεν φοβήθηκε να χαϊδέψει το σκυλί.
Και το σκυλί που δεν φοβήθηκε το παιδί.
Κι όλα εκείνα τα χάδια ήρωες.
Και τα ψίχουλα που έφτυνε ο φούρνος για τα περιστέρια.
Είναι κι όλα αυτά που θες να πεις όταν κλείνει η φωνή σου.
Κι η βραχνιασμένη ενοχή του να τολμάς να πεις σε μια άγονη εποχή:
Ξανά:
Δεν θέλω να σε βαρύνω αλλά νιώθω πολύ όμορφα.
