Όταν
γνώρισα τον κυρ- Μιλτιάδη, ήμουν πολύ
μικρός. Ο κυρ-Μιλτιάδης ήταν ο φούρναρης
του χωριού και εγώ το εγγόνι του γείτονα
που περνούσε τις γιορτές στο χωριό. Ο
κυρ- Μιλτιάδης δεν ήταν κλασικός φούρναρης
σαν όλους τους άλλους, ήταν ένα είδος
καλλιτέχνη που αντί για πίνακες ή
ποιήματα, έφτιαχνε ψωμιά και πίτες. Δεν
έφτιαχνε ποτέ το ίδιο είδος ψωμιού ή
πίτας, πάντα αυτοσχεδίαζε, αντλώντας
την έμπνευσή του κάθε φορά και από κάτι
διαφορετικό. Αυτό μπορούσε να ήταν
φυσικά κάποιο από τα εξαιρετικά προϊόντα
του χωριού, αλλά ακόμη και από μια
συζήτηση στο καφενείο, ή από έναν καβγά
με την γυναίκα του. Οι συνταγές δεν ήταν
γραμμένες πουθενά, παρά μόνο στο μυαλό
και την καρδιά του, και όταν ενθουσιασμένος
τον ρωτούσες, τι διαφορετικό έκανε
σήμερα, αυτός απαντούσε με ένα κοφτό
“δε θυμάμαι”. Μόνο για ένα πράγμα είχε
συνταγή ο κυρ- Μιλτιάδης, για τους
κουραμπιέδες των Χριστουγέννων. Την
είχε γραμμένη στο πίσω μέρος ενός
κομματιού από χάρτινο τσουβάλι από
αλεύρι που το είχε κόψει με το χέρι. Ήταν
γραμμένη με μαύρο μαρκαδόρο και με
γράμματα που μόνο αυτός καταλάβαινε.
Αυτό το χαρτί, κάθε 1 Δεκέμβρη, το έβγαζε
από ένα συρτάρι στο εργαστήριό του και
το κρεμούσε δίπλα στη ζυγαριά και έμενε
εκεί μέχρι και την τελευταία μέρα των
Χριστουγέννων, όπου και έφτιαχνε την
τελευταία παρτίδα κουραμπιέδες.
Αυτοί οι
κουραμπιέδες δεν έμοιαζαν με άλλους.
Ήταν οι κουραμπιέδες του κυρ-Μιλτιάδη,
ενός καλλιτέχνη φούρναρη. Ήταν μικρά
μπαλάκια όπου ίσα ίσα χωρούσαν μέσα
τους ένα καβουρντισμένο με τη φλούδα
αμύγδαλο το καθένα τους. Δεν ήταν
πασπαλισμένοι με άχνη από την αρχή, αλλά
τους πασπάλιζε τελευταία στιγμή πριν
τους βάλει μέσα στο χάρτινο σακουλάκι
και τους πάρεις σπίτι σου. “Το μυστικό
για τους κουραμπιέδες είναι το φρέσκο
βούτυρο και το αλκοόλι της κυρά- Μέλπως”
έλεγε. Κυρά- Μέλπω ήταν η γυναίκα του
και αλκοόλι ένα είδος λικέρ που έφτιαχνε
κάθε Χριστούγεννα.
Θα
μπορούσα να μιλάω ώρες για τους
κουραμπιέδες του κυρ- Μιλτιάδη και να
αναλύω το γιατί ήταν και θα είναι οι
καλύτεροι κουραμπιέδες που έχω φάει.
Τη συνταγή δεν την ξέρω και δε θα την
μάθω ποτέ. Την πήρε μαζί του ο κυρ-Μιλτιάδης,
όταν έφυγε. Ξέρω όμως ότι το μυστικό
του, εκτός από το βούτυρο και το αλκοόλι,
ήταν η αγάπη και η αφοσίωση γι' αυτό που
έκανε. Έτσι λοιπόν, χάρη στον καλλιτέχνη
φούρναρη, ο Εξώστης και 'γω έχουμε έναν
σκοπό φέτος το Χριστούγεννα, να
ανακαλύψουμε ανθρώπους και τα προϊόντα
τους φτιαγμένα με αγάπη και μεράκι και
πάνω απ' όλα με τα καλύτερα υλικά… Εις
το επανιδείν…
