Λέξεις & Φωτογραφίες: Δάφνη Τσάρτσαρου
Ο Αλέξανδρος Στουγιαννίδης γεννήθηκε το 1980 στην Έδεσσα και αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Τμήμα Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, επέστρεψε στη γενέτηρά του για να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά περισσότερο: τις τέχνες.
Ιδρύοντας το σύλλογο Street Art Manifesto, βρίσκεται πίσω από σχεδόν κάθε πολιτιστική δράση της πόλης. Τα πρωινά διδάσκει καλλιτεχνικά στα σχολεία της Έδεσσας, ενώ τα απογεύματα θα τον βρεις στο εργαστήριο ζωγραφικής του να προετοιμάζει υποψηφίους της Καλών Τεχνών και μικρούς επίδοξους καλλιτέχνες. Παράλληλα, γυρίζει τις δικές του ταινίες μικρού μήκους, ενώ διοργανώνει αντίστοιχο φεστιβάλ εδώ και εννέα χρόνια και άλλες κινηματογραφικές και street art δράσεις.
Επισκεφτήκαμε το εργαστήριό του κι αφού τριγυρίσαμε ανάμεσα σε καβαλέτα, καμβάδες και λαδομπογιές, θαυμάσαμε τα έργα του ίδιου και των μαθητών του και ανεβήκαμε στον επάνω όροφο, όπου βρίσκεται ο προσωπικός του «ναός» γεμάτος έργα εν εξελίξει, στοίβες από βιντεοκασέτες, dvd, cd, αφίσες των αγαπημένων του ταινιών, ραδιόφωνα, πικ απ και παλιές βιντεοκάμερες.
Στη συνέχεια, αφήσαμε τον ίδιο να μιλήσει για όλα αυτά …
Αλέξανδρε, πώς μπήκε η ζωγραφική στη ζωή σου;
Η ζωγραφική υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, απλά κάποιοι την ανακαλύπτουν, την εξερευνούν. Έτσι έκανα και εγώ, άρχισα να την αναζητώ… Η ζωγραφική ανακαλύπτεται, δε διδάσκεται. Θα σου πω μία ιστορία: Ήμουν 5 χρονών όταν τράβηξα μία κάθετη γραμμή σε έναν κύβο και δημιουργήθηκε ένα βάθος, εκεί κατάλαβα ότι μου άρεσε η ζωγραφική, αυτή η γυναίκα! Γιατί είναι γυναίκα, γένους θηλυκού και τη λατρεύω! Κάπου εκεί το κατάλαβαν οι γονείς μου, μου πήραν χρώματα και με έστειλαν σε έναν δάσκαλο γιατί χρειάζεται ένας δάσκαλος για να σου δείξει την πηγή, τον δρόμο, το μονοπάτι… Το κομμάτι της διδασκαλίας μου δημιουργήθηκε πολλά χρονιά αργότερα, όταν αποφάσισα να δώσω για τη σχολή καλών τεχνών, ερχόμενος από την Έδεσσα στην πανέμορφη Θεσσαλονίκη και γνώρισα τον δάσκαλο μου τον Σάββα Πουρσανίδη, έναν εξαιρετικό ζωγράφο και σχεδιαστή. Ένας φοβερός άνθρωπος.. Γιατί αν δεν είσαι σωστός άνθρωπος δεν μπορείς να γίνει καλός δάσκαλος και να μεταδόσεις αυτά που ξέρεις στους άλλους. Δέσαμε πάρα πολύ γρήγορα ήρθαμε κοντά και έγινε ο μέντορας μου. Έμαθα πολλά και πήρα εφόδια στα 4 χρόνια που ήμουν στο εργαστήρι του. Τότε, στη Ζαχαρία Παπαντωνίου, σε ένα υπόγειο έμαθα για την τέχνη και τη ζωή! Στη σχολή μπήκα κατασταλαγμένος για το τι ήθελα να κάνω, γενικά στη ζωή μου και ιδιαίτερα στη ζωγραφική. Όταν πέρασα στην Καλών τεχνών του ΑΠΘ είπα: Τώρα αρχίζω! Ένα πολύ ωραίο ταξίδι ξεκίνησε.. με πολλές όμορφες στιγμές αλλά και με πόνο. Διότι πολλές φορές η γνώση δεν είναι καλός σύμμαχος.. είναι κατάρα! Είχα εξαιρετικούς δασκάλους όπως ο Γιώργος Κατσάγγελος, η Νίκη Λοιζίδη, αλλά και ο Νικόλας Αρβανίτης που με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα.
Πες μας για το Street Art Manifesto …
Ο σύλλογος καλλιτεχνών με διακριτικό τίτλο Street Art Manifesto έχει ως λόγο ύπαρξης την καλλιέργεια πολιτισμού και διάδοση του. Μαθήματα ζωγραφικής για νέους κάθε ηλικίας! Ο τίτλος γεννήθηκε από την αγάπη μου για τη street art (τέχνη του δρόμου), που από μόνη της έχει ένα πολιτικό λόγο ύπαρξης και λόγω κάποιων πολιτικών πεποιθήσεων για τη σωστή διάδοση της τέχνης το επέλεξα.
Ο σύλλογος παρουσιάζει φέτος το 1ο Street Art Festival με ζωντανή ζωγραφική, video art και πολλές άλλες δράσεις, το 3ο Φεστιβάλ Ταινιών στον αρχαιολογικό χώρο της Έδεσσας, το 1ο Φεστιβάλ Ταινιών Τρένου και το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους που για 9η χρονιά παρουσιάζεται στον πανέμορφο θερινό κινηματογράφο της Έδεσσας.
Οι εκθέσεις, οι δράσεις και τα φεστιβάλ είναι ένα κομμάτι συλλογικό. Για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται η συνύπαρξη πολλών ανθρώπων. Από τη σύλληψη της ιδέας, την υλοποίηση της μέχρι την εφαρμογή της χρειάζεται πέραν της προσωπικής δουλείας και έρευνας, τη βοήθεια πολλών ανθρώπων.
Νιώθω ότι το εργαστήριό σου είναι κάτι σαν δεύτερο σπίτι σου, σωστά;
Μπορείς να το πεις κι έτσι! Στον προσωπικό μου χώρο πέραν του ότι ζωγραφίζω και βρίσκεται η προσωπική μου βιβλιοθήκη, υπάρχει μία συλλογή από ταινίες που ξεκίνησε από τότε που ήμουν στο δημοτικό, την εποχή της βιντεοκασέτας, του οικιακού κινηματογράφου. Την εποχή εκείνη οι κινηματογράφοι έκλειναν και στη συνέχεια έκλειναν και τα βίντεο κλαμπ. Απέκτησα πολλές ταινίες από τα μαγαζιά που έβαζαν λουκέτο την εποχή εκείνη. Αργότερα οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τέλος όταν έκλειναν τα dvd clubs. Ήθελα πάντα να αποκτήσω τις ταινίες που ήθελα να ξανά δω ή να μελετήσω. Διότι άλλες ταινίες απλά βλέπονται, άλλες μελετιούνται. Η συλλογή αυτή έγινε για εμένα το τέλειο φροντιστήριο μου για να γυρίσω τις δικές μου ταινίες. Λατρεύω τη δεκαετία του 1980, μουσικά και στιλιστικά, γενικά και έχω κάποια αντικείμενα της εποχής εκείνης, αλλά και πιο παλιών εποχών, όπως τα βινύλια και το πικάπ. Τέλος, υπάρχει το βεστιάριο των ταινιών μου, με αντικείμενα, ρούχα όλα κατασκευασμένα από εμένα για τα γυρίσματα των ταινιών μου.
Ποιοι καλλιτέχνες είναι οι αγαπημένοι σου;
Αγαπημένοι μου ζωγράφοι είναι αυτοί που δεν έχω δει και δεν έχω ανακαλύψει ακόμα … Λατρεύω τους Ρέμπραντ, Μιχαήλ Άγγελο, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Ιακωβίδη, Γυζη, Βαν Γκοχ, Ντίρερ, Γουλιαμ Κιντριτζ, Πικάσο, Σάββα Πουρσανίδη, Ζαν Μισέλ Μπασκιά, Φρανσίσκο Κλεμέντε, Κιφερ, Ρίχτερ. Ο καθένας τους με βοήθησε να γίνω αυτό που είμαι σήμερα!
Ποια είναι τα μελλοντικά σου πλάνα;
Μέσα στο 2024 θα παρουσιάσω δύο εκθέσεις από τα τελευταία πρότζεκτ που δούλεψα μέσα στην καραντίνα. Αποτελούνται από την πρώτη υπαίθρια έκθεση ζωγραφικής με θέμα την αφαιρετική τέχνη και την πρώτη μου έκθεση σύγχρονης γλυπτικής εγκατάστασης. Επίσης, θα πραγματοποιήσω τα γυρίσματα 2 ταινιών μικρού μήκους με θέμα τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πεδίο που με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Αυτή την στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μία ταινία μικρού μήκους με θέμα τη νύχτα, το αλκοόλ και τη φιλοσοφία. Ζωγραφικά δουλεύω την 8η ενότητα του project μου, που κρατάει 4 χρόνια, το Ghetto Art Revolution.
Βρες τον Αλέξανδρο εδώ , εδώ , εδώ & εδώ
Street Art Manifesto, Εγνατίας 50, Έδεσσα
