Kανείς δεν φαντάζεται, αν δεν το έχει δει, πως αυτή η εγκαταλελειμένη βίλα είναι από μέσα ένα φροντισμένο παλάτι. Η Βίλα Σιάγα, ένα έργο τέχνης. Έργο τέχνης πραγματικό, με σφραγίδα. Και πώς να μην είναι όταν κάθε γωνιά του κρατάει μέσα της όλη την αριστοκρατία μας άλλης εποχής;
Χτίστηκε το 1890, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη, για να στεγάσει την οικογένεια του Περικλή Χατζηλαζάρου, εύπορου Έλληνα τραπεζίτη με βρετανική (ή αμερικάνικη) υπηκοότητα. Παντρεμένος με Αμερικανίδα, διετέλεσε υποπρόξενος των ΗΠΑ στην Ελλάδα από το 1870 έως και το 1908.
Την σκυτάλη πήρε ο γιος του Κλέων αναλαμβάνοντας θέση πρόξενου. Το 1917, με την εγκατάσταση της κυβέρνησης Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη ο Κλέωνας και η οικογένεια του αναχωρούν για την Γαλλία. Το 1918 επιστρέφουν και ξαναφεύγουν οριστικά πλεον το 1921 για την Αθήνα. Το σπίτι αγοράζει η οικογένεια Σιάγα, στην κατοχή της οποίας παραμένει μέχρι και σήμερα.
Χαρακτηρίστηκε διατηρητέο το 1983.
Ξύλινες περίτεχνες οροφές, υπέροχα τζάκια από την Αγγλία και τη Γαλλία, εντυπωσιακές πόρτες με ξυλόγλυπτα υπέρθυρα, εξαιρετικής ποιότητας έπιπλα με βελούδινα υφάσματα. Τα τούβλα είναι από τη Μασσαλία, τα τζάκια είναι σιδερένια εγγλέζικα και το πράσινο στο κεντρικό σαλόνι είναι γαλλικό από πορσελάνη, τα ταβάνια ξύλινα και τα δωμάτια 5.50μ επί 5.50μ, είναι πάνω από 700 τμ με σοφίτα.
«Από το 1920, το συγκεκριμένο σπίτι κατοικείται από την οικογένειά μου. Το χωρίσαμε και μέναμε εδώ, η γιαγιά μου κι αργότερα εγώ στον πάνω όροφο και κάτω οι υπόλοιποι», αναφέρει ένας από τους ιδιοκτήτες, ο Δημήτρης Παπαγεωργίου, και συνεχίζει διευκρινίζοντας πως «όλα τα σπίτια γύρω ήταν διώροφα, φίλοι παντού. Εκατό μέτρα πιο κάτω, ένας φίλος είχε το σπίτι του πάνω στη θάλασσα και με τη βάρκα πηγαίναμε κάθε μέρα, κάναμε μπάνιο και κολυμπούσαμε. Ήταν η παλιά Θεσσαλονίκη. Το μεσημέρι, το καλοκαίρι, όλος ο κόλπος της Θεσσαλονίκης γέμιζε με ιστιοπλοϊκά. Ήταν δικηγόροι, γιατροί, επαγγελματίες, που έκλειναν τα μαγαζιά τους κι έκαναν ιστιοπλοΐα» είχε πει σε συνέντευξή της πριν χρόνια η Ρεγγίνα Σιάγα.
«Έχω ζήσει πολύ ωραία παιδικά χρόνια, με τον μεγάλο κήπο, τα οπωροφόρα δέντρα -βερικοκιές, αχλαδιές, μουριές- και τα παιδιά από τη γειτονιά. Τα παιδικά πάρτι είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον διότι αλωνίζαμε όλο το σπίτι, στο υπόγειο που υπάρχει καταφύγιο, στη σοφίτα με τα στενά σκαλιά και τις αράχνες. Είχε ένα μυστήριο το σπίτι. Και βέβαια τα πάρτι των γονιών μου, που φάνταζαν πραγματικά εντυπωσιακά στα μάτια μου», θυμάται.
Μπορεί να έχει χαρακτηριστεί «έργο τέχνης», με υπουργική απόφαση (ΥΠΠΟ/ΔΙΛΑΠ/Γ/2060/30904/21.07.1986), ωστόσο, η οικία της οικογένειας Σιάγα, είναι αφημένη στο χρόνο και μοιάζει να μετρά τις πληγές της, που συνεχώς βαθαίνουν. Όσες προσπάθειες κι εάν έκαναν τα τελευταία χρόνια οι ιδιοκτήτες της, να επισκευάσουν την εξωτερική όψη της, απέτυχαν εξαιτίας της απίστευτης γραφειοκρατίας, όπως ανέφερε η Ρεγγίνα Σιάγα στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ, Thessarchitecture.
