Γράφει το Θεατρόφυλλο
Ο Θάνατος του Εμποράκου είναι ένα κοινωνικό δράμα με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις γραμμένο το 1949 από τον Αμερικανό συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ. Το έργο, βραβευμένο με Πούλιτζερ, ασκεί κριτική στο αμερικάνικο όνειρο και στον καπιταλισμό και προβάλλει, ιδιαίτερα στη δραματουργική προσέγγιση που παρακολουθήσαμε εμείς στο θέατρο Ζίνα, το μέγεθος της παροδικότητας και της αντικαταστασιμότητας των πάντων στον σύγχρονο κόσμο.
Ο Γιώργος Νανούρης έχοντας αναλάβει μια πληθώρα ρόλων εκτός σκηνής για το ανέβασμα αυτού του έργου (μια που το σκηνοθετεί, έχει κάνει την απόδοση, τη μουσική επιμέλεια και τον σχεδιασμό των φωτισμών), παραδίδει μια πολύ αξιοπρεπή δουλειά, μια πολύ δυνατή σε σημεία προσέγγιση του έργου. Ως σκηνοθέτης φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στο σήμερα το έργο, απομακρυνόμενος από έναν ρεαλισμό που συχνά εγκλωβίζει τέτοιου είδους έργα. Σ’ αυτό το πλησίασμα του «σήμερα» βοηθά και το αφαιρετικό αλλά οριοθετημένο και προσδιορισμένο σαφώς, τόσο στη σκηνή όσο και στο μυαλό του θεατή, σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, ο οποίος σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη αξιοποίησαν έξυπνα όλες τις δομές του σκηνικού χώρου.
Ωστόσο, έχουμε ορισμένες ενστάσεις όσον αφορά την παρουσίαση του κεντρικού χαρακτήρα, του Γουίλι Λόμαν (Βλαδίμηρος Κυριακίδης), οι οποίες σχετίζονται και με τη γενικότερη δραματολογική και δραματουργική αντιμετώπιση του έργου. Επιθυμώντας να τονίσει το «τώρα» και την κατάρρευση, το χάος και τη διάψευση των προσδοκιών που βιώνει ο κεντρικός χαρακτήρας αλλά κι η οικογένειά του, το έργο κινδυνεύει να γίνει μονοδιάστατο και φλατ, χωρίς αντιφάσεις και εξάρσεις – τις οποίες έχει από γραφής – που θα προσέδιδαν ακόμη μεγαλύτερη τραγικότητα στον ήρωα και τους οικείους του. Το έργο βρίσκεται σε μία μόνιμη έξαρση, γεγονός που τονίζεται ευθύς εξαρχής από τη δραματική μουσική της εισαγωγής στο έργο, εισαγωγής που κατά τα άλλα «γράφει» πολύ καλά και χρειάζεται για να μας εισάγει στην ατμόσφαιρα του έργου.
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στάθηκε εξαιρετικά, απομακρυνόμενος από τις κωμικές εκδοχές του με τις οποίες είναι κυρίως αναγνωρίσιμος. Το μόνο που θα προτείναμε να λείπει είναι ο τρόπος διαχείρισης των ελάχιστων «κωμικών» στιγμών, όταν ο Λόμαν χάνεται και βλέπουμε στην εκφορά και τις χειρονομίες τον Κυριακίδη. Θα προτιμούσαμε κάτι περισσότερο ενταγμένο στον ρόλο όπως έχει στηθεί στην υπόλοιπη παράσταση. Η Έφη Μουρίκη και ο Κωνσταντίνος Γώγουλος στέκονται, επίσης, πολύ καλά, με δύσκολους ρόλους κι οι δύο, ενώ κι ο Γιάννης Βαρβαρέσος σ’ έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο αποτελεί μια πολύ ευχάριστη σκηνικά στιγμή για τον θεατή.
Το τέλος της παράστασης σε αφήνει με ένα βάρος στην ψυχή για τα αδιέξοδα στα οποία συνεχίζουμε να οδηγούμε τους εαυτούς μας προσπαθώντας να επιβιώσουμε στον καλπάζοντα σύγχρονο κόσμο και να γίνουμε σαν τις οικογένειες στις διαφημίσεις κυνηγώντας την… Ευτυχία. Θεωρούμε πολύ καλή τη στιγμή που οι συντελεστές της παράστασης επέλεξαν να ανεβάσουν το συγκεκριμένο έργο και πιστεύουμε πως αξίζει να τη δει κανείς, αρκεί να έχει τις κεραίες του ανοιχτές ώστε να αντιληφθεί το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο του έργου και να μη σταθεί απλώς ως συμπάσχων σε ένα οικογενειακό δράμα, σαν να επρόκειτο για την μεμονωμένη περίπτωση μιας «άτυχης οικογένειας». Όχι, δυστυχώς, πρόκειται για τις οικογένειες όλων μας.
