Τμήμα: Διεθνές Διαγωνιστικό
Ελλάδα/ Γερμανία 2017, σκηνοθεσία: Νάνσυ Μπινιαδάκη, με τους: Μαρία Σκουλά, Μαρία Καλλιμάνη, Θέμις Μπαζάκα, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Σοφία Ίτο, Ράνια Οικονομίδου, Michael Sideris, Toni Jessen, Νικόλας Αντύπας.
Μια νεαρή ανθρωπολόγος, ερευνά έναν αστικό μύθο της Αθήνας
σχετικά με ένα υπόγειο ποτάμι το οποίο ανακάλυψαν τέσσερις μαθήτριες κατά τη
δεκαετία του 80' κάτι που οδήγησε στον
τραγικό θάνατο της μίας από αυτές. Τέσσερις γυναίκες διηγούνται την ιστορία από
την προσωπική τους οπτική και 30 χρόνια μετά το γεγονός, έρχονται αντιμέτωπες
με τις αναμνήσεις τους.
Τέσσερα πανέμορφα γυναικεία πορτρέτα, προσγειωμένα και
ανεπιτήδευτα, που αναδεικνύονται από τις ερμηνείες των ηθοποιών τους, αποτελούν
τον κεντρικό άξονα της ταινίας. Η σκηνοθέτης υπηρετεί επιδέξια τις αφηγηματικές
ανάγκες μιας ταινίας που βασίζεται σε παράλληλες ιστορίες. Τα επαναλαμβανόμενα
σε κάθε ιστορία μοτίβο, πολύ λειτουργικά δίνουν αίσθηση ενότητας στην ταινία και
ολοκλήρωσης των επιμέρους τμημάτων της. Επίσης αποτελεσματικά, δίνεται η
εξέλιξη των τεσσάρων χαρακτήρων μέσα από την επαφή τους με το παρελθόν.
Κυριότερο αφηγηματικό μέσο της ταινίας είναι οι μονόλογοι
που έχουν έντονο λογοτεχνικό χαρακτήρα ( η ταινία έχει βασιστεί άλλωστε σε
βιβλίο) και είναι γεμάτοι νοσταλγία. Δεν περιορίζονται στο να εκθέσουν απλά τα
γεγονότα αλλά παρουσιάζουν τους χαρακτήρες, ζωντανεύουν τη ζεστασιά της νιότης και
της
εποχής τους.
Η έντονη αυτή, νοσταλγία της ταινίας ενισχύεται με
χαρακτηριστικά της δεκαετίας του 80' τραγούδια που ντύνουν με φρεσκάδα άλλης εποχής
τις σκηνές. Εξάλλου η αφήγηση των τεσσάρων ηρωίδων είναι αλλοιωμένη από το
χρόνο, η μνήμη φαίνεται να τις εξαπατά, ο μύθος να μπερδεύεται με την
πραγματικότητα.
Η αφηγηματική τεχνική που επέλεξε η Μπινιαδάκη συνδέει παιχνιδιάρικα
το παρελθόν με το παρόν, ο θεατής ακούει το πρώτο βλέποντας το δεύτερο, κάνει
συγκρίσεις και βγάζει συμπεράσματα. Ωστόσο δεν καταφέρνει να αποφύγει τη
στατικότητα της δράσης, που είναι αναπόφευκτη όταν αυτή παρουσιάζεται σχεδόν
αποκλειστικά με
voiceover μονολόγων, οι οποίοι επιπλέον συχνά
επαναλαμβάνονται και κουράζουν.
Σε τελική ανάλυση πρόκειται για μια ταινία καλά δομημένη,
που υπηρετεί πιστά την ιστορία της και παραμένει ειλικρινής στις προθέσεις της.
Έτσι, αν και δυστυχώς αδικείται από τη κάποια φλυαρία της, δε χάνει τελικά τη
φρεσκάδα και το δυναμισμό της.
Η ταινία προβάλλεται στο Ολύμπιον στις 6 Νοεμβρίου στις 18:00 και στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη στις 8 Νοεμβρίου στις 22:15.
