Το δεύτερο βιβλίο του Σπύρου Γρατσία είναι ένα από τα πιο προσεγμένα coffee table βιβλία που έχω συναντήσει τον τελευταίο καιρό και δη από ελληνικό εκδοτικό οίκο: Μίνιμαλ αισθητική που κινείται στις αντιθέσεις του άσπρου-μαύρου και ένα αφαιρετικό σκίτσο στο εξώφυλλο που σε προδιαθέτει αμέσως να ανοίξεις το βιβλίο και να χαθείς στην ιστορία του.
Στις 20 ιστορίες του, για την ακρίβεια. Μεγάλοι πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι 19 κυκλαδικά ειδώλια χωρίς πρόσωπο. Οι άνθρωποι τα έφτιαξαν έτσι, ώστε να μην μπορούν να μαρτυρήσουν τα λάθη και πάθη τους στο βάθος των αιώνων. Σ' αυτά τα μαρμάρινα αγάλματα, ωστόσο, ο Σπύρος Γρατσίας δίνει φωνή. Και τα βάζει να μιλήσουν για όλα. Για το δικαίωμα στην ελευθερία, την ισότητα, την ανάγκη για ισορροπία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη. Αλλά και για τα ναρκωτικά, τους πολιτικούς και τους ψηφοφόρους τους, τη μετανάστευση και το προσφυγικό, τη βία και την αλληλεγγύη και- φυσικά- τον έρωτα, την αέναη κινητήριο δύναμη όλων μας.
Το βιβλίο θίγει διαχρονικά ζητήματα, προβληματίζει και μας καλεί να ευαισθητοποιηθούμε και να δράσουμε. Σε μελαγχολεί, σου προκαλεί θυμό, κάποιες φορές ακόμη και ντροπή για τη νοοτροπία, για όσα κάναμε και για άλλα τόσα, στα οποία μείναμε αδιάφοροι παρατηρητές. Στο τέλος όμως σου αφήνει και μια γλυκιά γεύση, αφού όπως λέει και ο συγγραφέας του, πάντα θα υπάρχουν φωτεινά μυαλά που όταν έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες θα καταφέρουν να κάνουν τη σπίθα της ελπίδας, πυρκαγιά.
Δύο ακόμη θετικά σημεία του βιβλίου: είναι δίγλωσσο (ελληνικά και αγγλικά), ενώ η κάθε ιστορία συνοδεύεται από υπέροχα σκίτσα, τα οποία έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Η αλήθεια είναι ότι λόγω του μεγέθους του δεν βολεύει να το διαβάσει κανείς ξαπλωμένος στο κρεβάτι του λίγο προτού κοιμηθεί. Είναι όμως ό,τι πρέπει να το κάνει στον καναπέ, έχοντας δίπλα του ένα δροσιστικό ρόφημα.
