Τίποτα δεν με συγκινεί, τίποτα δεν μ᾿ ενδιαφέρει,
εκτός από ό,τι απευθύνεται άμεσα στη σάρκα μου.
Υπάρχει πνεύμα στη σάρκα
Αρτώ
Εφόσον είναι κάμποσες οι φορές που νιώθεις να ανήκεις στα ‹‹ τετράποδα που γυρίζουν στα μαγαζιά, αγαπούν τα βιβλία, γεμίζουν τους τάφους και κάνουν έρωτα σε μαύρα σεντόνια ››[1] , δεν χωρά αμφιβολία πως σε αφορά άμεσα η έκθεση φωτογραφίας με τίτλο το Γυμνό Σώμα που πραγματοποιεί το φωτογραφικό εργαστήρι του Μορφωτικού Συλλόγου Αίγινας ''Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ'' υπό την επιμέλεια του Άρη Παύλου.
Το αίνιγμα του γυμνού σώματος δεν είναι άθυρμα και μεις δεν είμαστε τα αθύρματά του, παρά τα ποικίλα προσωπεία με τα οποία προικίζεται ωσάν μια εξωστρεφής θρησκεία που ᾿χει συνθηκολογήσει με τον παρόντα κόσμο. Πέρα από όποια ενοχή ή στέρηση ή τυχόν ηθική αξιολόγηση, η γυμνή μορφή του άλλου αποκαλύπτει μια διαφορά που μπορεί να σε οδηγήσει στο να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου. Αν, σύμφωνα με τον Ζαν Μπωντριγιάρ, η σαγήνη έγκειται στο ασυμφιλίωτο με τον άλλο, στη διάσωση της ξενότητας του Άλλου[2], τότε το γυμνό σώμα μήπως παρέχει τη δυνατότητα να ζεις υπό συνεχή θαυμασμό δίχως φόβο για τον άλλον;
Στην εν λόγω έκθεση, το εν είδει γύμνιας δίπτυχο αθωότητα-πρόκληση, ιδωμένο όχι κατ᾿ανάγκη αρσενικά αλλά εμφατικά ως προς τη διαφορετικότητα που πρεσβεύει, βλέπουμε να κυλά μπροστά στα μάτια μας ως κάτι πειθήνιο και βελουτέ, καταθέτοντας μια αλήθεια της οποίας η συνείδηση επιμένει να βρίσκεται σε άρρηκτη σχέση με το σώμα˙ η γυμνή αλήθεια είναι μια αλήθεια ολότελα σαρκική. Μια έκθεση, λοιπόν, η οποία αφενός, αναδεικνύει με τρόπο απέριττο τη θεμελιώδη άγνοια μέσα στην οποία ζεις εντός των ορίων της ύπαρξης, και αφετέρου, η τέχνη του γυμνού ως μια κρίσιμη γέφυρα για τη μετάβαση από την ιδεολογία στην πραγματικότητα οξύνοντας την παρατηρητικότητά σου οξύνει εντέλει την κατανόησή σου.
Η αιγηνίτικη έκθεση για το γυμνό σώμα αποτελεί μια αισθητική εξομολόγηση, αιφνιδιαστικά πολύμορφη, η οποία αποπνέει μια γλυκιά και άεργη ελευθερία ˙ η τελευταία κρίνεται ικανή να αναδείξει την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα ενός μη πεπρωμένου : πλέον μπορείς να αναλάβεις την ασημαντότητα του να ζεις σε έναν κόσμο χωρίς σοβαρότητα. Και τότε, ίσως ‹‹θα μάθεις να υπομένεις την έκσταση, σιγά σιγά, με ρυθμό υπόκωφο κι άχρωμο, σιγά σιγά, δεν πρέπει να βιάζεσαι. Όχι γιατί δεν υπάρχουν λόγοι που θα σ ᾿έκαναν να βιαστείς, αλλά γιατί καταστρέφεις , έτσι, μιαν ωραία γέννηση μέσα στην ύπαρξη››[3] .
[1] Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, Μια δική σου ζωή, εκδ.Μελάνι, 2007, σελ.30
[2] Εφημερ. Libération, ''La chirurgie esthétique de l ᾿ altérité'', 5/7/1993
[3] Α.Δεληγιώργη, ό.π., σελ.83
