της Αναστασίας Παύλου
Ξεσήκωσα μια περίεργη συνήθεια τελευταία και πριν ξαπλώσω, πάντα κοιτάζω κάτω από το κρεβάτι. Δεν ξέρω τι φοβάμαι, ή ακόμα χειρότερα, τι περιμένω να δω.
Κι αφού κοιτάξω, και για να ξεχαστώ, ξαπλώνω και κλείνω τα μάτια μου και χαμογελάω, όπως μου εξήγησε κάποτε η γλυκιά μου η Φανή και σκηνοθετώ όμορφες στιγμές, νοερές, αλλά εντελώς υπαρκτές. «Πάντα να ξαπλώνεις και να χαμογελάς. Να σταυρώνεις τα χέρια σου και να χαμογελάς σα να έχει ήδη συμβεί». Δεν ξέρω τι φοβάμαι ή τι περιμένω να δω αλλά πάντα έχουν χρώματα αυτές οι στιγμές. Και αρώματα από γιασεμιά και λαχτάρες. Έχουν φωνές, ποτήρια που τσουγκρίζονται και γλυκά δειλινά που κουβαλάνε την υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά.
Όλα σε γνωστά μέρη, περπατημένα πλακόστρωτα, δικά μας καταφύγια. Μικρή μου πόλη! Πόσα όνειρά μου φυλάς κάθε βράδυ; Πόσες λέξεις μου κατρακύλησαν στα παγκάκια σου, κάτω από αδιάκριτα κίτρινα φώτα, ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, σκίζοντας σελίδες και μουντζουρώνοντας λάθη μόνο και μόνο για να καταλήξω στο ένα; Δεν ξέρω τι φοβάμαι ή ακόμα χειρότερα, τι περιμένω να δω, αλλά αφού κοιτάξω κάτω από το κρεβάτι πάντα ξαπλώνω και χαμογελάω.
Σταυρώνω τα χέρια και χαμογελάω σα να έχει ήδη συμβεί.
Δεν ξέρω ακόμα τι. Ίσως μια μέρα το βρω. (Ή μια νύχτα. Ποιος ξερει)
