Blow Up, μέσα δεκαετίας 90
Νοσταλγία, Groovy Vibes και αναλογική μουσική
Η δεκαετία του 1990 ήταν θα μπορούσαμε να πούμε, μια μεταμορφωτική εποχή στη Θεσσαλονίκη, που χαρακτηρίστηκε από ένα μοναδικό μείγμα πολιτιστικών επιρροών και μια ανερχόμενη μουσική σκηνή.
Μέσα στην άνοδο των CD και την επικείμενη ψηφιακή επανάσταση, τα δισκοπωλεία στη Θεσσαλονίκη έγιναν καταφύγια για τους λάτρεις της μουσικής που αναζητούσαν τη ζεστασιά και την αυθεντικότητα του αναλογικού ήχου.
Kinetik, Music Kitchen, Blow Up, Rock100, Πάτσης, Λύρα, Rollin’ Under, Λένα, Ηχόχρωμα, Bebop, Billboard, Σούτσος, Phonomono
Η Αναγέννηση του Βινυλίου, η κασέτα, τα walkman, και φυσικά, τα cd
Σε μια εποχή που κυριαρχούσε η αναδυόμενη τεχνολογία των cd, οι δίσκοι βινυλίου βρέθηκαν σε ένα περίεργο σταυροδρόμι. Only vinyl lovers left alive! Αγόραζες κασέτες και όταν είχες λίγα παραπάνω χρήματα, ξεκινούσες και τη συλλογή σου με τα Cd. Τα βινύλια ήταν σπορ για djs και συλλέκτες, ή πραγματικά άτομα ερωτευμένα με τη μουσική.
Ωστόσο, τα δισκάδικα της Θεσσαλονίκης αγκάλιασαν και τους δυο κοσμους, και τις δύο κατηγορίες πελατών, και έγιναν καταφύγια για όσους αγαπούσαν το νέο, αλλά και εκείνους τους ρομαντικούς ζεστούς τόνους που μόνο η αναλογική μουσική μπορούσε να προσφέρει.
Μαγαζιά όπως ο Πάτσης, το Blow Up, το Rollin’ Under, το Rock100, το ΠΟΠ, το Billboard, o Σούτσος, η Λύρα, το Bebop, το Stereodisc ήταν κάποτε το σημείο όπου συναντιούνταν όλες οι μουσικές φυλές!
“Θυμάμαι έντονα τον Jimmy γιατί είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο να πουλάει ο τύπος. Χόρευε και χτυπούσε παλαμάκια, μέχρι να σε πείσει πόσο κομματάρα είναι αυτό που σκεφτόσουν να πάρεις” λέει ο Νίκος Περέτ, μουσικός διευθυντής του We Radio και ραδιοφωνικός παραγωγός.
Λωτός σήμερα
“Πέραν των κλασικών (blow up, patsis, stereodisc) αυτά που θυμάμαι είναι, φυσικά το Νoise (τότε στην Αγγελάκη) το Οn stage και το kaleidoscope, όπως και το Rolling Under” λέει ο Σάκης Κοροβέσσης. “Ήταν 1992-1993, και εγώ τότε ετοίμαζα ένα top 20 για το ραδιόφωνο, και έπρεπε να βρω το “Papa was a rolling stone/Killer του George Michael. Ψάχνοντας δίσκους κατέληξα στο Νoise. Kάνω παραγγελία για την επόμενη εβδομάδα, και ξεκινάω να χαζεύω δε μήπως πάρω κάτι από ευγένεια. Δεν ξέρω τίποτα από αυτά που έχει… Βρίσκω ένα πολύ συμπαθητικό 7ιντσο. Blue boy – “River”. Δε βαριέσαι λεω, θα το πάρω. Ο Αυρήλιος, που εχει το μαγαζί, είχε πικάπ στο κέντρο του noise, που μπορούσες να βάλεις να ακούσεις. Με τα πολλά, βάζω το δισκάκι και ανακάλυψα τον κόσμο της indie! Sarah records και τα λοιπά…”
“Μη ξεχάσουμε και το Dj record store, Χρυσοστόμου Σμύρνης. ΟΛΟΙ οι τζόκεϋ έπαιρναν δίσκους από τον Στέφανο Κόγια” προσθέτει ο Νίκος. “Και το δισκάδικο της Λένας στην Εγνατία”. “Είχα πάρει Bomb the Bass από εκεί!” λέει έπειτα ο Σάκης. “Ωραίο ήταν. Υπόγειο με στενή σκάλα. Κάπως σαν το Rock 100”.
Rock 100 (λογικά στη δεκαετία του 80)
Ο Πάτσης και το Blow Up, φωλιασμένα στην καρδιά της πόλης, ήταν μια Μέκκα για τους λάτρεις του καινούργιου. Στα πάνω ράφια, όλα τα mainstream, ολων των ειδών και κάτω, τα πρώτα DVD, αφίσες και δίσκοι από κλασική ροκ και τζαζ μέχρι underground ηλεκτρονική μουσική. Ο Λωτός κρυμμένος σε μια γωνιά της Θεσσαλονίκης, παραμένει καταφύγιο για τους λάτρεις της underground και της εναλλακτικής μουσικής.
Ξοδέψαμε ώρες ξεφυλλίζοντας στοίβες άλμπουμ, συζητώντας με άλλους μουσικόφιλους και ανακαλύπτοντας κρυμμένους θησαυρούς που είχαν προσωπική και νοσταλγική σημασία.
Τα δισκάδικα για εμάς στα 90s ήταν πολιτιστικοί κόμβοι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της μουσικής ταυτότητας της πόλης.
Η νοσταλγία για την αναλογική εμπειρία, σε συνδυασμό με τη μοναδική γοητεία αυτών των δισκοπωλείων, συνεχίζει να μείνει στις μνήμες εκείνων που ήταν αρκετά τυχεροί να έχουν βιώσει τα groovy vibes της βινυλικής σκηνής της Θεσσαλονίκης σε αυτή τη μεταμορφωτική εποχή. Ξεκινάμε λοιπόν το επόμενο διάστημα να ψάχνουμε όλες αυτές τις πληροφορίες και τις αναμνήσεις όσων πέρασαν ώρες μέσα στα δισκάδικα, όπως ψάχναμε κάποτε τα άλμπουμ στα ράφια…
