H Μάχη των ήχων: Εξερευνώντας τα μουσικά αρχεία μνήμης από τη Μάχη Ντόλκου
Κάθε εβδομάδα η Μάχη Ντόλκου ξεφυλλίζει το μουσικό της ημερολόγιο και περιγράφει ιστορίες μουσικών αλλά και τραγουδιών που στιγμάτισαν τον κόσμο αλλά και την ίδια.
Από τα βινύλια και τις κασέτες στο Spotify και το YouTube ταξιδεύουμε, νιώθουμε και ζούμε παρέα με τον κολλητό μας φιλαράκι, τη μουσική.
Δεν είμαι fan της Eurovision. Ποτέ δεν ήμουν. Ούτε παλιά, που υπήρχαν ίσως κάποια τραγούδια που θα μπορούσαν να μπουν στις λίστες μου, πόσο μάλλον τώρα που είμαι πεπεισμένη πως δεν κερδίζει το καλύτερο τραγούδι.
Ωστόσο, δε θα ξεχάσω τη μία και μοναδική φορά που με ανατρίχιασε συμμετοχή τραγουδιού και μάλιστα βγήκε και πρώτο! “You’re my lover, undercover”! Παπαρίζου λοιπόν και My Number One!
Το άκουσα και μου άρεσε και την θαύμασα εκεί πάνω! Η ανατριχίλα βέβαια οφείλεται αλλού. Το να παρακολουθείς τη Eurovision με καμιά 30αριά Άγγλους, 3-4 Γερμανούς, μια 10αριά Αμερικανάκια, μερικούς Βαλκάνιους και άλλους τόσους Ευρωπαίους, ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία!
Κάπου στη Χαλκιδική, στο μακρινό 2005 λοιπόν, όλοι οι προαναφερόμενοι ήταν από τους πρώτους τουρίστες της εποχιακής σεζόν μας στην Ελλάδα και ως πελάτες επισκέφτηκαν το μαγαζί όπου εργαζόμουν, κάνοντας τη βραδινή τους έξοδο. Στο μαγαζί εκείνο το βράδυ, είχε τοποθετηθεί γιγαντοοθόνη και προβαλλόταν η Eurovision!
Η υποστήριξή τους προς τη χώρα μας ήταν ιδιαίτερα θερμή. Ήταν αναμενόμενο, αφού βρισκόταν στην έδρα μας. Να τονίσουμε πως έκαναν διακοπές που σημαίνει διάθεση στα τέρματα, όρεξη για τζέρτζελο κτλ!
Η συγκίνησή μου χωρίστηκε σε τρία μέρη:
Όταν βγήκε η Παπαρίζου ως διαγωνιζόμενη! Υπήρξαν μαζικά ΟΟΟΟΟΟ θαυμασμού! Τα βαρέλια με τις μπύρες άδειαζαν στο λεπτό! Όσο τραγουδούσε, όλοι ήταν καθηλωμένοι και την χάζευαν! Δεν σταματούσαν να μου την επαινούν, και το αστείο είναι ότι το έκαναν με τέτοιο τρόπο λες και νόμιζαν ότι, ως Ελληνίδα, θα πάω και θα της τα πω! Είχε πλάκα να νομίζουν ότι δίνοντας τα συγχαρητήριά τους σε μένα, ήταν λες και απευθύνονταν στην αδερφή μου ένα πράγμα.
Στη συνέχεια, όταν έφτασε η ώρα της ψηφοφορίας σε κάθε 12άρι στην Ελλάδα και στην Έλενα Παπαρίζου, όλοι φώναζαν ένα εκκωφαντικό “Ολέεεεε!” και όταν δεν παίρναμε το 12άρι, υπήρχαν γιουχαρίσματα και δυσαρέσκεια!
Τέλος όταν αναδείχθηκε νικήτρια, εκεί να δείτε τι έγινε!! Χαμός! Όλοι όρθιοι χόρευαν, αγκαλιάζονταν, γλεντούσαν!
Τα μικρά παιδιά έρχονταν και με αγκάλιαζαν! Με τους μαρκαδόρους τους ζωγράφιζαν στο πρόσωπο τους την ελληνική σημαία και μου μουτζούρωναν τα μούτρα με το μπλε της Ελλάδας!
Όταν ξεκίνησε η βάρδια μου, ούτε κατά διάνοια θα μπορούσα να φανταστώ τι θα ακολουθούσε και πόσο θα το απολάμβανα όλο αυτό!
Ήταν άραγε η ατμόσφαιρα της νίκης;
Ήταν η μίξη εθνικοτήτων που γιόρταζαν όλοι μαζί;
Ήταν το ενδόμυχο καμάρι που ένιωθα ως Ελληνίδα;
Ήταν η διάθεση για διασκέδαση που έχουν οι άνθρωποι όταν πάνε διακοπές και μου την μετέδωσαν;
Ήταν τα tips που είχαν γεμίσει τις τσέπες μου;
Σίγουρα, ήταν η ερμηνεία και η παρουσία της Παπαρίζου που ήταν σαν χρυσό άλογο! Αξίζει να αναφέρω ότι αφού βγήκε νικήτρια, στη συνέχεια της βραδιάς, κάθε τρεις και λίγο στο μαγαζί παιζόταν το τραγούδι μας και κάθε φορά που έβγαινε η λύρα, σπάγανε το μισό μαγαζί από ενθουσιασμό!
Τώρα, όσον αφορά τη φετινή μας συμμετοχή, τη Μαρίνα Σάττι, την εκτιμώ ως καλλιτέχνη. Θεωρώ ότι είναι ευρηματική, ταλαντούχα και έξυπνη.
Όταν για πρώτη φορά άκουσα το “Ζάρι”, η αλήθεια είναι πως σούφρωσα λίγο χειλάκια και λίγο ματάκια και κάτι με κλωτσούσε. Στο δεύτερο άκουσμα και μετά στο τρίτο και μετά στο τέταρτο κάτι άλλαξε και άρχισα να το συμπαθώ… Δεν είναι από τα τραγούδια που θα βάλω να ακούσω μόνη μου, αλλά σίγουρα είναι από τα τραγούδια που θα μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή στη Eurovision. Δεν θα παρακολουθήσω τον ετήσιο θεσμό, αλλά ένα “Άντε και με τη νίκη” θα το ευχηθώ.
Υ.Γ. Έβαλα να ξαναδώ τη συμμετοχή της Παπαρίζου όσο γραφώ! Πάλι ανατρίχιασα μωρέ…
Και φυσικά ως γνήσια memory keeper (για τη μανούλα μου, απλά μια ρακοσυλλέκτρια) δε θα έλειπε από το ημερολόγιο των αναμνήσεων μου και το σχετικό στοιχείο! Με αυτά τα διακοσμητικά(σε χρώμα μόνο μπλε) με στόλισαν από πάνω μέχρι κάτω, οι μικροί, χαρούμενοι τουρίστες φίλοι μου!
