Είκοσι Έλληνες λογοτέχνες απαντούν σε είκοσι (κοινά) ερωτήματα.
Σήμερα, ο Θανάσης Χειμωνάς.
Πώς είστε;
Μια χαρά. Τηρουμένων των αναλογιών πάντα…
Πώς αντιλαμβάνεστε την Κρίση και πώς σας επηρεάζει;
Δούλευα σε ένα ποδοσφαιρικό site και δε δουλεύω πια. Το τελευταίο βιβλίο μου πούλησε λιγότερο από τα προηγούμενο (ελπίζω να φταίει η κρίση γι’ αυτό!). Πληρώνω υψηλό Τέλος Ακίνητης Περιουσίας γιατί μένω στο Κολωνάκι. Να συνεχίσω;
Ποιες είναι οι ρίζες της Κρίσης;
Για την παγκόσμια κρίση ας μιλήσουν οι οικονομολόγοι. Η Ελλάδα στηριζόταν σε μια άθλια παραοικονομία. Για σχεδόν τριάντα χρόνια ο κόσμος κολυμπούσε στο χρήμα — το οποίο όμως ήταν πλαστικό. Κάποτε θα ερχόταν η «λυπητερή».
Η περίοδος που περνάμε θα ευνοήσει την παραγωγή «σοβαρών» βιβλίων;
Στη χώρα μας δε νομίζω. Με θλίψη βλέπω να αναπτύσσεται σιγά-σιγά μια νέα «στρατευμένη» τέχνη, και αυτό μόνο κακό μπορεί να είναι.
Ποια είναι η σχέση σας με τις νέες τεχνολογίες, το Web, τα Social Media;
Πολύ καλή. Ειδικά με το Facebook. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό για τον συγγραφέα Θανάση Χειμωνά. Ίσως να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι το τελευταίο μου μυθιστόρημα είναι πολύ πιο σύντομο από τα προηγούμενα!
Δέκα βιβλία στα οποία «πρέπει» να ανατρέχει κανείς. Ή όσα θέλετε.
Δε θα ήθελα να φτιάξω κάποιο Τοπ-10. Θα μιλούσα κυρίως για κλασική λογοτεχνία. Για την «Αισθηματική Αγωγή» του Φλομπέρ. Για το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Τολστόι. Για τα περισσότερα βιβλία του Ντίκενς. Για όλα (τουλάχιστον όσα έχω διαβάσει) του Ντοστογιέφσκι. Για τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη κλπ. κλπ. Σίγουρα και για 2-3 Στίβεν Κινγκ!
Γενικώς: γιατί τα βιβλία;
Αν μιλάμε για μένα προσωπικά, απλώς έτυχε εκεί να έχω (το όποιο) ταλέντο.
Αλλάζει η λογοτεχνία τον κόσμο;
Τον κόσμο συνολικά όχι. Τον καθένα προσωπικά μπορεί.
Τι είναι η ανάγνωση, και πιο ειδικά η ανάγνωση των δικών σας βιβλίων;
Η ανάγνωση είναι η είσοδος σε έναν παράλληλο κόσμο. Μια μορφή διαφυγής από την πραγματικότητα. Για τα δικά μου βιβλία δεν μπορώ να μιλήσω. Ουσιαστικά, δεν έχω υπάρξει ποτέ αναγνώστης τους.
Ο «ιδανικός αναγνώστης» υπάρχει; Χρειάζεται να υπάρχει;
Όχι. Είναι σα να λες πως υπάρχει «ιδανικό βιβλίο».
Ένας μέντορας σας;
Στη λογοτεχνία κανείς.
Πόσο εύκολα ή δύσκολα γράφετε;
Από τη στιγμή που έχω την ιστορία στο μυαλό μου, πανεύκολα.
Πώς επιλέγετε τους τίτλους των βιβλίων σας;
Είναι το τελευταίο πράγμα που κάνω. Μου αρέσει να είναι καθημερινές φράσεις, σχεδόν κλισέ. Δε συμβαίνει πάντα όμως.
Τι χάνετε γράφοντας;
Απολύτως τίποτα. Μελάνι ίσως.
Πείτε μας λίγα πράγματα για το τελευταίο σας βιβλίο, και για το επόμενο.
Στο «Δεν την αγαπάω πια» ο Γιάννης δέχεται ένα mail από τη Νικόλ, τη Γαλλίδα πρώην κοπέλα του η οποία τον άφησε πριν 8 χρόνια. Η Νικόλ τού λέει πως έρχεται στην Αθήνα και του ζητάει να την υποδεχτεί στο αεροδρόμιο. Στην πορεία όμως θα φύγει με τον Θοδωρή, τον «κολλητό» του Γιάννη. Το επόμενο βιβλίο μου αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση σας στον «ελληνικό κανόνα» της λογοτεχνίας;
Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Ίσως μετά από χρόνια να μπορώ να απαντήσω αντικειμενικά.
Μουσική, κινηματογράφος, τέχνες.
Η μουσική μού αρέσει πολύ. Κυρίως η ξένη pop/rock της δεκαετίας του ’80. Μαζί με τον επίσης συγγραφέα Δημήτρη Σωτάκη έχουμε φτιάξει ένα συγκρότημα, τους Snob. Τολμώ να πω πως ο κινηματογράφος με γοητεύει περισσότερο από τη λογοτεχνία. Έχω μάλιστα σπουδάσει κινηματογράφο στη Γαλλία, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα ενεργητικά μαζί του.
Νιώθετε να αλλάζετε;
Δεν αλλάζουμε όλοι μας;
Ο θάνατος;
Ένας μεγάλος φόβος. Τις κατσαρίδες τις φοβάμαι περισσότερο όμως.
Μια ερώτηση που δε θα θέλατε να απαντήσετε;
Ποια είναι η άποψή μου για συγκεκριμένους συναδέλφους μου.
