Η Τιμωρός

Δεύτερη σκηνοθετική δουλειά μέσα στη σεζόν από τον πολυπράγμονα Στίβεν Σόντερμπεργκ, μετά το «υποχόνδριο» Contagion, που προβλήθηκε στην χώρα μας το φθινόπωρο. Η φιλμογραφία του χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Από τη μία γυρίζει ταινίες ευρείας κατανάλωσης κι από την άλλη επιδίδεται σε (άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε αποτυχημένα, ποτέ όμως αδιάφορα) φορμαλιστικά πειράματα. Η Τιμωρός φαίνεται να ανήκει στην πρώτη κατηγορία, έχει όμως ορισμένες ιδιαιτερότητες.

Στόχος του Σόντερμπεργκ να κάνει μια macho περιπέτεια εκδίκησης των 70’s, από εκείνες τις οποίες στιγμάτισε με την παρουσία του ο Τσαρλς Μπρόνσον. Τον λακωνικό ήρωα όμως δεν ενσαρκώνει μια σκηροτράχηλη, δωρική φιγούρα με περίσσια κιλά τεστοστερόνης, αλλά μια θηλυκή ύπαρξη, δίχως πρότερο ερμηνευτικό βίο. Η αλλαγή στο φύλο του πρωταγωνιστή δε συνεπάγεται και φύρα σε δυναμισμό, καθώς η πρωταγωνίστρια Τζίνα Καράνο δείχνει τα «καρύδια» της από την πρώτη, αναγνωριστική σκηνή στο καφέ, όπου μονομαχεί με τον ογκώδη Τσέινινγκ Τέιτουμ, βγάζοντας τον νοκ άουτ.

Εκμεταλλευόμενος το ένδοξο παρελθόν της στον χώρο των Mixed Martial Arts, ο Σόντερμπεργκ αφήνει την πρωταγωνίστρια του να εφεύρει με το σώμα της τρόπους για να αποκρούσει τις επιθέσεις των αντιπάλων της, αξιοποιώντας στο έπακρο τα στοιχεία του τεχνητού περιβάλλοντος στο οποίο εξελίσσεται η μάχη. Έτσι οι σκηνές μάχης αποκτούν μια αυτοσχέδια, «βρώμικη» αγριάδα, μίλια μακριά από την συνήθη χορογραφημένη πάλη, που παρακολουθούμε σε ανάλογες παραγωγές.

Οι funky μελωδίες του David Holmes δίνουν πιο ανάλαφρο τόνο στα δρώμενα και συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κλίματος συγκρατημένης ευφορίας κατά την παρακολούθηση. Η παρουσία εκλεκτών πρωταγωνιστών σε δεύτερους ρόλους που πλαισιώνουν την Μάλορι Κέιν της Καράνο, ενδεχομένως γεννά προσδοκίες για ένα θέαμα υψηλών προδιαγραφών, ο Σόντερμπεργκ όμως έχει βάλει χαμηλά τον πήχη. Πρόκειται απλώς για μια καλογυρισμένη περιπέτεια, καθ’όλα αξιοπρεπή, μα ελαφριά σαν πούπουλο.