Στις 6 Ιουνίου 1998, το HBO παρουσίασε τη σειρά Sex and the City, από τον Darren Star. Η σειρά αποτελεί μια ρομαντική τηλεοπτική κωμωδία, η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο στηλών της Candace Bushnell . Διήρκεσε έξι χρόνια, έως το 2004 και στην περίοδο αυτή κέρδισε πολλά βραβεία μεταξύ των πιο σημαντικών εφτά Βραβεία Emmy, οχτώ Χρυσά Παγκόσμια Βραβεία και το βραβείο της Καλύτερης Τηλεοπτικής σειράς- Μιούζικαλ ή Κωμωδία.
Οι τέσσερις βασικοί χαρακτήρες της σειράς είναι η Carrie Bradshaw (Sarah Jessica Parker), η Samantha Jones (Kim Catrell), η Miranda Hobbes (Cynthia Nixon) και η Charlotte York (Kristin Davis). Είναι ανεξάρτητες, επαγγελματίες καθώς όλες εργάζονται, μια αρθρογράφος, μια στέλεχος οργανώσεων, μια δικηγόρος και μια διευθύντρια γκαλερί τέχνης.
Αληθεύει, όπως η Alena Amato Ruggerio (2012, 59) σημειώνει πως η σειρά αποτελεί ένα πρωτοποριακό κείμενο καθώς παρουσιάζει με διαφορετικό τρόπο αρχέτυπες αναπαραστάσεις γυναικών. Οι αναπαραστάσεις αυτές στο Sex and the City συνέβαλλαν σε πολλά σημεία σε περαιτέρω προόδους ως προς την ισότητα των δύο φύλων, ενώ σε πολλά αλλά παρεμπόδισαν τη σωστή απεικόνιση της γυναικείας θέσης.
Ωστόσο, η σειρά είναι απαραίτητο να εξεταστεί με βάση την εποχή στην οποία εμφανίζεται, η οποία φέρει αντιλήψεις και στερεότυπα κατά της θέσης των γυναικών, τα οποία το Sex and the city αναδιατυπώνει και επαναπροσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό. Σύμφωνα με την Dana Clark (2008, 6) καταφέρνει να προωθήσει το φεμινισμό και μεταφέρει και στις νεότερες γενιές γυναικών το αίσθημα ελευθερίας που εκλείπει από τη γυναικεία φύση. Αυτό αποδεικνύεται μέσα από το γεγονός πως δίνεται έμφαση στην ελεύθερη έκφραση και στην κατασκευή ενός αυτοπροσδιορισμού της γυναικείας ταυτότητας.
Πράγματι, οι δομές του Hollywood είναι θεμελιωδώς πατριαρχικές και για αυτό φεμινίστριες θεωρητικοί, όπως η Laura Mulvey έχει γράψει: « Οι γυναίκες θα είναι σε καλύτερη θέση αν απορρίψουν τον πατριαρχικό κινηματογράφο συνολικά. Το σινεμά αποτελεί μια πολιτιστική πρακτική, όπου οι μύθοι για τις γυναίκες και τη θηλυκότητα, και τους άντρες και την αρρενωπότητα, με λίγα λόγια οι μύθοι για τη σεξουαλική διαφορά παράγονται, αναπαράγονται και αναπαριστώνται. (Mulvey 1975/1989: 26). Άρα είναι απαραίτητο οι παραδοσιακές δομές και αφηγήσεις να αντικατασταθούν με σύγχρονες, όπως επεδίωξε ο φεμινιστικός κινηματογράφος, στον οποίο ανταποκρίνεται το Sex and the City.
Όπως η Susan Owen, η Vande Berg και η Sarah Stein (2007, 121) έχουν διατυπώσει, το Sex and the City άνοιξε χώρους όπου οι γυναίκες μπορούσαν να μιλήσουν ανοιχτά και με ειλικρίνεια για τις εμπειρίες των γυναικών, για τη σεξουαλικότητα τους, την αδελφοσύνη, τις σχέσεις και τις συνεχιζόμενες κρίσεις με τις οποίες παλεύουν οι σύγχρονες φεμινίστριες. Πολλοί υποστηρικτές του τρίτου κύματος φεμινισμού υποστηρίζουν ότι δεν είναι αρκετά πολιτική, αλλά πρόκειται για μια φιλοσοφία του ατόμου ως προς την δυναμικότητα που διαθέτει πάνω από το συλλογικό ακτιβισμό.
I. Φιλία μεταξύ γυναικών, μια «οικογενειακή υπόθεση»
Όπως οι Kim Akass και η Janet McCabe (2006, 66) αναφέρουν, στο επίκεντρο των κωμικών σειρών βρίσκονταν πάντοτε οι οικογένειες, όπως και οι οικογένειες των φίλων. Στο Sex and the City βέβαια η παραδοσιακή οικογένεια επαναπροσδιορίζεται με την παρουσίαση της οικογένειας τεσσάρων γυναικών που βρίσκονται σε μια ηλικία ωρίμανσης. Οικογένεια και γυναικεία φιλία γίνονται ένα, έχοντας στο επίκεντρο τη γυναικεία αλληλεγγύη, όπου η μια βοηθάει την άλλη στα προβλήματα τους, μέσα από συζητήσεις εμβαθύνουν εσωτερικά, κατανοώντας περαιτέρω τι κρύβουν μέσα τους, ποιες είναι πραγματικά, συμβουλεύοντας για τις επιλογές στη ζωή τους.
Σε κάθε επεισόδιο, οι τέσσερις τους συναντιούνται για να μιλήσουν, συνήθως παίρνοντας πρωινό, κάτι που η Carrie αναφέρει ως « Το Σαββατιάτικο σύνηθες πρωινό: καφές, αυγά και ένα ιδιαίτερο πιάτο επιλογής.» ('Take Me Out to the Ball Game', 2:1). Το σημαντικό στις συναντήσεις αυτές όμως, είναι οι συζητήσεις μεταξύ των γυναικών, οι οποίες βρίσκονται στον πυρήνα της ιστορίας του κάθε επεισοδίου και κάνουν φανερό το δέσιμο, αλλά και την αλληλεπίδραση που έχουν μεταξύ τους. Όπως σημειώνει και η φεμινίστρια γλωσσολόγος Deborah Cameron, η συζήτηση των γυναικών: « Γίνεται ανατρεπτική όταν οι γυναίκες αρχίζουν να αποδίδουν σημασία σε αυτήν και στις αλληλεπιδράσεις τους με τους άνδρες.» (Cameron 1985: 157). Οι τακτικές συνομιλίες τους, είτε στο brunch, στο cocktail, είτε στο διαμέρισμά τους, λειτουργούν ως συναντήσεις συνειδητοποίησης όπου ο κάθε χαρακτήρας εκφράζει τις σκέψεις του και όλες μαζί τις επεξεργάζονται. Δεν ντρέπονται να μιλήσουν η μία στην άλλη με ειλικρίνεια, ιδιαίτερα όταν κάτι τις απασχολεί. Συγκεκριμένα στο επεισόδιο 'Take Me Out To the Ball Game', η Miranda χρεώνει τις άλλες τρεις για την ανικανότητά τους να μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός από τους άνδρες.
«Το μόνο που μιλάμε πια είναι για τον Mr.Big ή για μικρά πέη. Πώς συμβαίνει τέσσερις έξυπνες γυναίκες να μην έχουν να μιλήσουν για τίποτα άλλο, εκτός από γκόμενους; Είναι σαν να είμαστε στο γυμνάσιο αλλά διαθέτοντας τραπεζικούς λογαριασμούς. Τι γίνεται με εμάς; Για αυτό που νομίζουμε, τι γίνεται με αυτό που αισθανόμαστε, που γνωρίζουμε. Έλεος. Χρειάζεται να αφορούν όλα αυτούς;
Πολύ σημαντικό ρόλο στο Sex and the city παίζει το γέλιο και η κωμικότητα που έχουν ως στάση ειδικά απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις όπως χωρισμό, διαζύγιο, ανικανότητα, υπογονιμότητα, το γέλιο αποτελεί βασικό παράγοντα που τις βοηθάει να αντιμετωπίζουν ευκολότερα τις καταστάσεις. Η έκθεση αλλά και η τακτική απεικόνιση του «γυναικείου» γέλιου αξίζει να σημειωθεί για τη σπανιότητά του στην τηλεόραση και για τον σιωπηλό φεμινισμό που εμπεριέχεται σε αυτό.
Όπως ένας φεμινιστικός κριτικός έχει παρατηρήσει: «Η απειλή για την κυριαρχία των ανδρών δεν είναι γυναίκες που γελάνε εις βάρος στους άντρες, η απειλή είναι οι γυναίκες να γελούν μεταξύ τους, μόνες τους.» (Reincke 1991: 336).
II. Το να είσαι 'single'
Έμφαση δίνεται στη σειρά το να είσαι 'single' παρά το να είσαι παντρεμένη. Σε πολλά επεισόδια τονίζονται τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της μοναχικής ζωής και οι χαρακτήρες κάνουν πολλές συζητήσεις σχετικά και με το θεσμό του γάμου ('Bay of Married Pigs', 1:3) 'The Baby Shower', 1:10, 'They Shoot Single People, Don't They?' 2:4, 'A Woman's Right to Shoes', 6:9). Με εξαίρεση τη Charlotte, καμιά από τις άλλες χαρακτήρες δεν ενδιαφέρεται σε τέτοιο βαθμό για το γάμο. Ένα επεισόδιο που σηματοδοτεί αυτή την έλλειψη ενδιαφέροντος με έναν ιδιαίτερα κωμικό τρόπο είναι το 'The Chicken Dance', 2:7). Καθώς οι τέσσερις ηρωίδες παρακολουθούν το γάμο ενός φίλου, έρχεται η στιγμή που η νύφη θα πετάξει την ανθοδέσμη. Πέφτει ακριβώς μπροστά από αυτές, αλλά καμιά από τις τέσσερις δεν προσπαθεί να την πιάσει. Απεναντίας, αφήνουν το μπουκέτο να προσγειωθεί κοιτάζοντας το εντελώς αδιάφορα, και η στάση τους αυτή είναι που αποκτά συμβολικό νόημα απέναντι στο γάμο (Akass & McCabe 2006, 73).
Οι χαρακτήρες κάνουν επιλογές που δεν οριοθετούνται με βάση τις παραδοσιακές συμβάσεις της ετεροφυλοφιλικής θηλυκότητας και εναντιώνονται απέναντι σε θέσεις όπως αυτές της Sylvia Ann Hewlett's Creating a Life: « Professional Women and the Quest for Children» (2002), η οποία αναφέρει πως κάθε γυναίκα που δεν είναι παντρεμένη και δεν έχει μείνει έγκυος, από τη στιγμή που κλείσει τα τριάντα είναι καταδικασμένη σε μια ζωή μοναξιάς και απελπισίας. Η κριτική του Sex and the City βρίσκεται στην απέναντι όχθη από αυτή του γάμου ως πρωταρχική φιλοδοξία των γυναικών. Η Carrie σχεδιάζει τη μεγαλύτερη ημέρα της ζωής της. Όπως λέει σε voiceover:
«Υπάρχει μια μέρα που ακόμη και η πιο κυνική γυναίκα της Νέας Υόρκης ονειρεύεται σε όλη της τη ζωή. Φαντάζεται τι θα φορέσει, τους φωτογράφους, τη πρόποση, και όλοι γιορτάζουν το γεγονός ότι βρήκε τελικά… έναν εκδότη. Είναι το πάρτυ για την έκδοση του βιβλίου.» ('Plus One is the Loneliest Numbe'r, 5:5).
Χρησιμοποιώντας έξυπνα τη τυπική γλώσσα που σχετίζεται με το γάμο, το επεισόδιο περιγράφει την επιτυχία της καριέρας της Carrie ως ορόσημο της ζωής της, μετατρέποντας το βιβλίο της στο γάμο που δεν είχε ποτέ, και τον οποίο δεν επιθυμεί. Στο σημείο αυτό το Sex and the City αντανακλά στο σύγχρονο τρίτο κύμα φεμινισμού (Akass & McCabe 2006, 73). Αυτό διαφαίνεται κυρίως μέσω της Carrie που αντιπροσωπεύει με πολλούς τρόπους και τις τέσσερις τους, καθώς σε όλα τα επεισόδια τα γεγονότα και η κριτική απέναντι σε αυτά προβάλλεται κατά κύριο λόγο μέσα από τη στήλη που γράφει στην εφημερίδα (Lotz 2006, 87).
III. Σεξουαλική ελευθερία
Όπως η Jane Arthurs (2004, 129) διατυπώνει, η καινοτομία του Sex and the City έγκειται στο γεγονός πως λειτούργησε ως ένα φόρουμ για τη σεξουαλικότητα των γυναικών και αντλείται από τη γυναικεία οπτική όπως των γυναικείων περιοδικών με στήλες από συμβουλές για ομορφιά, μόδα και τις σεξουαλικές σχέσεις.
Η Carol Platt Liebau (2007) σημειώνει πως ο ρόλος του φεμινισμού στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές τάσεις αυξάνοντας την αναγνώριση της σεξουαλικότητας των γυναικών, ενισχύοντας την αποδοχή της και ενθαρρύνοντας τη μεγαλύτερη πρόσβαση στον έλεγχο των γεννήσεων αποτελεί ένα μεγάλο θρίαμβο. Η σεξουαλικότητα των γυναικών θεωρήθηκε κάποτε ως επικίνδυνη.
Όμως, όπως καταγράφει η Paula Kamen στη μελέτη της σχετικά με τη σεξουαλική συμπεριφορά αυτής της γενιάς, οι νέες γυναίκες σήμερα αισθάνονται πιο άνετες από ότι παλιότερα που επιθετικά και απροσδόκητα επιδίωκαν να καλύψουν τις ανάγκες τους στις σεξουαλικές σχέσεις » (Kamen 2002: 3). Ενώ όλοι οι χαρακτήρες της σειράς διαθέτουν μια δυναμική προσέγγιση για τη σεξουαλική τους ικανοποίηση, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως το δικαίωμα της γυναίκας στην ευχαρίστηση εκφράζεται επίμονα από τον χαρακτήρα της Samantha, η οποία είναι η πιο δραστήρια σεξουαλικά. Στο 'My Motherboard, My Self' (4:8), η Samantha πανικοβάλλεται όταν, για πρώτη φορά προφανώς, δεν μπορεί να έχει οργασμό. Η επιμονή της στον γυναικείο οργασμό ως θεμελιώδες δικαίωμα και ουσιαστικό τμήμα του φύλου, προβάλλεται από τη σειρά με την αμφισβήτηση απέναντι στις κυρίαρχες εθνοσφαιρικές εικόνες της ετεροφυλοφιλίας, στις οποίες ο γυναικείος οργασμός είναι δευτερεύων σε σχέση με την αρσενική ευχαρίστηση (Akass & McCabe 2006, 75).
Η Carrie, η Samantha, η Miranda και η Charlotte δεν τιμωρούνται επειδή είναι σεξουαλικά ενεργές. Αντίθετα, το γεγονός πως είναι σεξουαλικά δραστήριες σε όσο βαθμό το επιθυμούν, επιβραβεύεται, κάτι που είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο στις κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές αναπαραστάσεις σχετικά με τη σεξουαλικότητα των γυναικών. Ενώ η κοινωνία γενικά δεν γιορτάζει το δικαίωμα των γυναικών στην ευχαρίστηση, πολλοί/ες φεμινιστές/φεμινίστριες τρίτου κύματος βλέπουν τη σεξουαλική τους ελευθερία ως θεμελιώδες δικαίωμα.
Δίνεται, λοιπόν το μήνυμα πως οι άνδρες και οι γυναίκες είναι ουσιαστικά ίσοι όταν πρόκειται για τις σεξουαλικές τους ανάγκες και επιθυμίες. Ο καθένας και η καθεμιά έχει το δικαίωμα και την δυνατότητα να επιλέγει το σεξ, ξεχωρίζοντας το από το συναίσθημα, το οποίο ταιριάζει περισσότερο στα πλαίσια μιας σχέσης, μέσα στην οποία τίθενται διαφορετικοί κανόνες. Ειδικότερα, η Samantha συχνά λατρεύεται ότι παρέχει μια μη επικριτική προσέγγιση στην σεξουαλικότητα των γυναικών, επιτρέποντας τη σεξουαλική έκφρασή της να συνεχίζεται αδιάκοπη και χωρίς να ηθικοποιείται (Kim 2001, 329).
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως ενώ το πρόγραμμα προσφέρει μια εναλλακτική λύση για τη γυναικεία σεξουαλικότητα και ευχαρίστηση, το όραμα της γυναικείας χειραφέτησης περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι και οι τέσσερις πρωταγωνίστριες της είναι λευκές, ετεροφυλόφιλες, λεπτές, συμβατικά ελκυστικές και, ευκατάστατες. Οι ώρες που ξοδεύονται εξετάζοντας τη σεξουαλική τους ζωή, είναι ένα προνόμιο της φυλής και των τάξεων τους. Παρόλα αυτά όμως είναι προφανές ότι η εστίαση στη γυναικεία υπηρεσία και τη σεξουαλική ευχαρίστηση το καθιστά ευρέως τοποθετημένο σε μια φεμινιστική αντιληπτική σφαίρα. Η μη κριτική της σεξουαλικής επιθυμίας των γυναικών κατέστησε τη σειρά μοναδική. Το σεξ σε μια σχέση, το σεξ ενώ είσαι single, το σεξ με τον εαυτό σου, το σεξ με μια γυναίκα – όλες αυτές οι δυνατότητες διερευνώνται, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, μέσα σε αυτή τη σειρά (Lotz 2006, 87).
IV. Το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής
Το Sex and the city εστιάζει στο ζήτημα των επιλογών, προσδιορίζοντας το φεμινιστικά, με την έννοια πως συμπεριλαμβάνονται επιλογές που δεν υπόκεινται στα περιορισμένα κοινωνικά πρότυπα, που να κατακρίνουν τη τόλμη του γυναικείου φύλου στο να δοκιμάζει πράγματα.
Σε όλες τις σεζόν του Sex and the City, οι ατομικές επιλογές για τη ζωή αποτελούν ένα βασικό κεφάλαιο από τις επιλογές που αφορούν τους σεξουαλικούς συντρόφους στις σεξουαλικές πράξεις, τον γάμο, τη μητρότητα και τη σταδιοδρομία, όπως επίσης και μέχρι την αναφορά στο ζήτημα της έκτρωσης. Στο 'Coulda, Would, Shoulda' (4:11), η Miranda ανακαλύπτει απροσδόκητα ότι είναι έγκυος. Κλείνει ραντεβού για να κάνει έκτρωση, η οποία προκαλεί μια συζήτηση μεταξύ των φίλων της. Η Samantha αποκαλύπτει ότι είχε δύο εκτρώσεις, ενώ η Carrie είχε μία. Η Miranda τελικά αποφασίζει να κρατήσει το μωρό και έτσι δεν καταρρίπτει το αμερικανικό τηλεοπτικό ταμπού για να απεικονίσει την έκτρωση.
Ωστόσο, η σειρά είναι απίστευτα προοδευτική για την αμερικανική τηλεόραση, έχοντας υπόψη τη θέση που παίρνει απέναντι στην έκτρωση που είχαν δύο από τις τέσσερις ηγετικές χαρακτήρες.
Παρόμοια οπτική αναπαρίσταται και στο 'Time and Punishment' (3:7), όταν η Charlotte αποφασίζει να εγκαταλείψει τη δουλειά της ως διευθύντρια μιας διάσημης γκαλερί τέχνης για να προσπαθήσει να μείνει έγκυος. Οι φίλες της δεν υποστηρίζουν ιδιαίτερα την επιθυμία της, και λυπούνται την περιορισμένη νέα ζωή της με τη διαμονή της στο σπίτι, εκπληρώνοντας την επιθυμία της να είναι μαμά.
Η Charlotte υπερασπίζεται την απόφασή της στην Miranda: «Το κίνημα των γυναικών αφορά τις επιλογές. Και αν διαλέξω να απολυθώ από τη δουλειά μου, αυτό αποτελεί επιλογή μου». Στην επιφάνεια αυτό το επεισόδιο φαίνεται να επικυρώνει τον ισχυρισμό της Charlotte ότι η επιλογή ήταν ο πρωταρχικός στόχος του γυναικείου κινήματος (Akass & McCabe 2006, 71). Συνολικά, η δυναμικότητα τους είναι έντονα έκδηλη, καθώς είναι γεμάτες αυτοπεποίθηση και όταν επιλέγουν δεν σκέφτονται με βάση της κριτικής των γύρω. Είναι ελεύθερες, μη επιφορτισμένες με κατάλοιπα, για αυτό και αφήνονται και διευκολύνονται να επιλέξουν, να ντυθούν όπως επιθυμούν, να κοιμηθούν με όποιον θέλουν και έχουν την φιλία των τεσσάρων τους που τις συμπληρώνει.
V. Μόδα και ανεξαρτησία
Ένα ακόμα κομμάτι της σειράς συνδεδεμένο με το φεμινισμό αποτελεί η μόδα και περισσότερο η ευκαιρία που απέκτησαν οι γυναίκες να φορούν ότι επιθυμούν, με το να αισθάνονται μέσα στα ρούχα τους άνετες και γοητευτικές. Σύμφωνα με την Karen O'Connor (2010, 936) ο ρόλος των ρούχων και της μόδας στο Sex and the City εισάγουν μια όψη που δεν εμπεριέχει καταπίεση, και προστίθεται η ευκαιρία για να προσδιορίσουν ερωτικά την εμφάνιση τους, εάν το επιθυμούν. Η μόδα, στο πλαίσιο της παρούσας κοινωνίας με τις γυναίκες επαγγελματίες που και ξοδεύουν τα δικά τους χρήματα, εκφράζει την επιθυμία τους να ανταποκριθούν και να αντισταθούν στους κοινωνικούς περιορισμούς. Η μόδα είναι πλέον λιγότερο δικτατορική και προσφέρει ένα ευρύτερο φάσμα εμφάνισης από ό, τι ήταν διαθέσιμο στη δεκαετία του 1950. Οι γυναίκες μπορεί παραδοσιακά να αποτελούσαν πρωταρχικοί στόχοι της βιομηχανίας, αλλά η μόδα έρχεται να αντικατοπτρίζει τη διεύρυνση των κοινωνικών και πολιτιστικών ανησυχιών των γυναικών. Χωρίς ισχυρή συζήτηση σχετικά με τη σχέση μεταξύ μόδας και φεμινισμού ή με το πρωτοποριακό έργο των σχεδιαστών μόδας γυναικών και των εκδόσεων περιοδικών, οι αλλαγές στο ρόλο των γυναικών δεν θα είχαν αποκτήσει τόσο μεγάλη κυκλοφορία.
Μέσα από τη σχέση της γυναίκας και της μόδας τίθεται ένα μέτρο του πατριαρχικού ελέγχου και μια ευκαιρία για ελευθερία στην εμφάνιση. Όμως και στη μόδα, δεν είναι σαφές εάν τα ψώνια είναι περιθωριοποιημένα και τυποποιημένα επειδή οι γυναίκες είναι οι κύριοι παράγοντες ή αν η ανησυχία των γυναικών με τα ψώνια τους, τις περιθωριοποίησε από την εξουσία. Οι γυναίκες που έχουν θεωρήσει αυτό το πρόβλημα σε σχέση με τη διχοτόμηση μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα έχουν κάνει φεμινιστική αντίδραση στον φεμινισμό πρώτου κύματος και τις απελευθερωμένες γυναίκες που έχουν επιμείνει στη ζωή τους.
Συμπεράσματα
Καταληκτικά, το Sex and the City προσφέρει αναπαραστάσεις για την γυναικεία ταυτότητα και εμπειρία των γυναικών, στο πλαίσιο μιας ελεύθερης μη προσκολλημένης οπτικής. Με βάση τους λόγους που αναφέρθηκαν και πολλούς άλλους η σειρά διαθέτει μια έκδηλη φεμινιστική πλευρά που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Τάσσεται κατά των στερεοτύπων όπως κάνουν τα φεμινιστικά κείμενα, προτείνοντας έναν πιο ανοικτό χώρο, χωρίς να προτείνει απαραίτητα ένα μοναδικό τρόπο προς τα εμπρός. Πρόκειται για μια μεταμοντέρνα-φεμινιστική προοπτική, σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχουν βεβαιότητες ή καθολικά.
Πολύ περισσότερο δίνεται μια αίσθηση που κάθε γυναίκα έχει ανάγκη να αισθανθεί, η οποία είναι ένα αμάλγαμα πολλών και διαφορετικών κοινωνικών στερεοτυπικών προεκτάσεων που ξεπερνιούνται μέσα στη σειρά. Είναι πραγματικότητα πως μια οικογένεια από φίλες που δεν ντρέπονται να διεκδικήσουν σε κάθε τομέα αυτό που τους ανήκει, το οποίο δεν απέχει από όσα δικαιούται ένας άντρας και με αυτό τον τρόπο λαμβάνουν μια θέση ίση απέναντι στη ζωή και στις ευκαιρίες και επιλογές που προσφέρονται αποτελεί μια συνθήκη που αλλάζει τα δεδομένα, φέρνει έναν επαναπροσδιορισμό, μια αναδιάταξη που είναι απαραίτητη. Τέτοιου είδους ιδέες και ιδανικά προασπίζεται ο φεμινισμός και για αυτό η σειρά έχει υποστηριχθεί από πάρα πολλούς θεωρητικούς ως φεμινιστική, ακόμη και αν σε πολλά σημεία δεν ενδείκνυται καθώς δεν γίνεται να συμπεριλαμβάνει και να προασπίζεται εξ ολοκλήρου τα δικαιώματα των γυναικών όλου του κόσμου και να αναλύει και ζητήματα που έχουν σχέση με το διαφορετικό χρώμα, ποικιλία θρησκειών και άλλα. Αποτελεί ένα εξαιρετικά προοδευτικό κείμενο για την εποχή, αλλά και για τις επόμενες γιατί εσωκλείει τη στάση που οι περισσότερες γυναίκες επιθυμούν και παραμένει αγαπημένη ακόμη και για τις πολύ σύγχρονες γενεές.
Όπως η Dr Alison Hulme (2015, 156) υποστηρίζει, η σειρά κριτικοποιείται ως πατριαρχική, όπως ανέφεραν οι Kim Akass και Janet McCabe, παρότι οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι έξυπνοι, ανεξάρτητοι και δεν χρειάζονται έναν άνθρωπο για να τις ορίσει. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι ακόμα παγιδευμένες στη γλώσσα και σε όσα λέγονται σχετικά με το τι ορίζει τα κατάλληλα μοντέλα της θηλυκότητας (Akass and McCabe, 2004: 180). Ως αποτέλεσμα όμως, και συγκεκριμένα για το πλαίσιο της εποχής στο οποίο εμφανίστηκε αποτελεί κάτι νέο που χτυπάει τα στερεότυπα στον πυρήνα τους και αυτό και μόνο είναι μια αρχή, μια ανάπαυλα για πολλές γυναίκες και όπως πάντοτε συμβαίνει, ένα κείμενο δεν μπορεί να υποστηρίζει απόλυτα και χωρίς κανένα λάθος μια οπτική.
Αδιαμφισβήτητα λοιπόν, προωθείται μια φεμινιστική ατζέντα που αναγνωρίζεται και από την Claire Johnston που έγραψε πως οι συλλογικές εντάσεις των γυναικών πρέπει να απελευθερωθούν: «Ο γυναικείος κινηματογράφος πρέπει να ενσωματώνει το έργο της επιθυμίας.» (Johnston, 1974: 28-29).
Λίστα Βιβλιογραφίας
Akass, Kim & McCabe, Janet. Reading Sex and the City. New York: I.B. Tauris, 2006.
Arthurs, Jane. Television and Sexuality: Regulation and the Politics of Taste. New York: Open University Press, 2004.
Clark, Dana. Not Just a Guilty Pleasure: A Feminist Analysis of Sex and the City. Chicago: Umi, 2008.
Hulme, Dr Alison. Consumerism on Tv: Popular Media from the 1950s to the Present. UK: University of London, 2015.
Liebau, Carol Platt. Prude: How the Sex-obsessed Culture Damages Girls (and America, Too!). New York: Hachette Book Group, 2007.
Lotz, Amanda D. Redesigning Women: Television after the Network Era. Urbana: University of Illinois Press, 2006.
O'Connor, Karen. Gender and Women's Leadership: A Reference Handbook. London: Sage, 2010.
Owen, A. Susan & Vande Berg, Leah R. & Stein, Sarah R. Bad Girls: Cultural Politics and Media Representations of Transgressive Women. New York: Peter Lang, 2007.
Ruggerio, Alena Amato. Media Depictions of Brides, Wives, and Mothers. New York: Lexington Books, 2012.
Taylor, Anthea. Single Women in Popular Culture: The Limits of Postfeminism. London: Palgrave Macmillan, 2012.
