Ο Μεθύστακας (1950) είναι μια ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, σε σενάριο του ίδιου. Πρωταγωνιστούν ο Ορέστης Μακρής και ο Δημήτρης Χορν.
Η ιστορία ακολουθεί τη ζωή της κόρης ενός χήρου μεθύστακα (Ορέστη Μακρή), που έχασε τον γιο του στον πόλεμο. Η κόρη αναγκάζεται να δουλέψει για να τον ζήσει και ερωτεύεται με τον γιο του ιδιοκτήτη της οινοποιίας (Δημήτρη Χορν), στην οποία εργάζεται.
Από την πρώτη στιγμή που εμφανίζεται ο Μακρής, δίνει την εντύπωση ότι πράγματι έχει πιει πριν από το γύρισμα. Η ερμηνεία του όχι μόνο δεν είναι υπερβολική, αλλά παραμένει καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας βαθιά και ειλικρινής.
Το χιούμορ δεν ενυπάρχει για να δημιουργηθεί κάποιου είδους στερεότυπο, αλλά για να εντείνει την επερχόμενη, αβίαστη συγκίνηση. Οι υπόλοιπες ερμηνείες, δυστυχώς, είναι τουλάχιστον παρωχημένες κι εκεί ακριβώς έρχεται ο Χορν για να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Μακρή και υπόλοιπου καστ. Παρόλα αυτά, είναι γεγονός ότι οι δύο αυτοί ηθοποιοί είναι υπέραρκετοι για να διατηρήσουν τις ισορροπίες της ταινίας.
Ο Τζαβέλλας παρουσιάζει μια ζωή με βάσανα, πόνο, πλάκες, έρωτα και θάνατο.
Μια ζωή ακριβώς όπως και η πραγματική. Η απειρία του στην τέταρτη, χαμηλότατου προϋπολογισμού, ταινία του -παραβιάζει συχνά τον άξονα των 180 μοιρών- είναι προφανής. Ακριβώς γι' αυτό ο Τζαβέλλας επιλέγει να είναι λιτός. Κινεί την κάμερα μόνο όταν είναι απαραίτητο να προσδώσει συναισθηματική φόρτιση στη σκηνή. Ωστόσο, δεν έχουν καμία σημασία τα σχεδόν «τυφλά», εξωτερικά, νυχτερινά πλάνα ή το εύστοχο μοντάζ του Φιλοποίμενος Φίνου. Χωρίς την κακεντρεχή και πονηρή ματιά του σήμερα, παραδιδόμενοι στην ιστορία, διακρίνουμε σαφέστατα την ευαισθησία του σκηνοθέτη για τον Μεθύστακα. Μια ιστορία, με την οποία ο καθένας θα εμπλακεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά να αγωνιά για το αν τελικά θα πιει ή όχι ένα ποτήρι κρασί ο Μακρής. Ένα ποτήρι κρασί που προσφέρει στην αρχή χαρά, μετά θύμηση, στο τέλος μελαγχολία.
