Mετά από 7 χρόνια φαγούρας με τους Ισπανούς, μετά από το κάζο με τους «ψαράδες»
Φιλανδούς είμαστε εδώ, ζωντανοί, με ελπίδα για τη συνέχεια, με αισιοδοξία, έστω
κι αν το όνειρο φαίνεται αχνά.
Στο μπαλκόνι
με αγωνία βγήκαν τα 4 δεκάλεπτα του αγώνα με το ένα τσιγάρο μετά το άλλο,
παρακαλώντας να σπάσει η κατάρα.
Πότε θα τους
κερδίσεις, αν όχι σήμερα με 100 απουσίες τους υπερόπτες Ισπανούς?
Η ώρα
περνούσε κι εγώ σταθερά στο ίδιο έργο θεατής, να τρώω μαξιλάρια, να κάνω
κόμπους κάλτσες, με το αρκούδι του Αλέξανδρου αγκαλιά μπας κι αλλάξει η τύχη.
Και ναι! Στο
τελευταίο δεκάλεπτο με έναν μαγικό τρόπο όλα άλλαξαν.
Η σπυριάρα μπαίνει επιτέλους στο καλάθι, έστω και με
σκαλομαρία, τα παιδιά όσο πλησίαζε το τέλος γίνονταν ξανά γίγαντες στα μάτια
μου και με γέμιζαν περηφάνια.
Η κόρνα της γραμματείας
ακούγεται, το παιχνίδι τελειώνει και εγώ με ανακούφιση καμαρώνω αυτά τα
παλληκάρια που για ακόμη μια φορά απέδειξαν πως το μπάσκετ είναι ζήτημα τιμής
για τον καθένα χώρια και για όλους μαζί.
Τώρα ας βγούνε
όλοι αυτοί, που πριν 3 μέρες κράζανε τα παιδιά πως είναι άχρηστοι, αδιάφοροι,
παρτάκιδες και ο κόουτς είναι ο χοντρός με τα γυαλιά που κάνει μόνο για
σερβιτόρος ή για δοκιμαστής πίτσας.
Αλλά ξέρω τι
θα πουν τώρα. Ελλαδάρα μου, παιχταράδες, προπονητάρα, πήραμε το σκαλπ των Ισπανών
και άλλα τέτοια πολλά που συνηθίζουμε.
Υπάρχει το
σενάριο που λέει πως μπορεί να χάσουμε τα άλλα 2 παιχνίδια που έχουμε στη
συνέχεια του τουρνουά, όμως ξέρω πως θα ματώσουν τη φανέλα και δε θα πέσουν
αμαχητί.
Ες αύριον τα
σπουδαία!
