Για κάποιους ο Μάης του 68’ έφερε αλλαγή και αέρα ελευθερίας, κάτι σαν επανάσταση.
Για τους μπασκετικούς και όχι μόνο αυτό έγινε κάποια χρόνια πριν και ήταν Φεβρουάριος στο Brooklyn, με την γέννηση του ‘’θεανθρώπου’’ αν και δεν περπατούσε στο νερό (έτσι λένε, εγώ διατηρώ της αμφιβολίες μου). Έφερε αέρα (air), ελευθερία (δώστε του την μπάλα), επανάσταση…
Τα ρεκόρ του πολλά, οι αριθμοί βαρετοί και άσχετοι με την παρουσία του, ήταν ο πρώτος έγχρωμος που η συγχωρεμένη η γιαγιά μου η Κούλα από την Καστοριά ήξερε με το ονοματεπώνυμο του και ήξερε πως τα περικάρπια με τον Μιχαλάκη δεν τα πετάμε, αντιθέτως τα πλένουμε και τα προσέχουμε σαν την αρμιά και τα λουκάνικα από το χωριό.
Ο Μιχαλάκης δεν έβαζε απλά τη μπάλα στο καλάθι, έδωσε στο basketball ό,τι και η Coco Chanel στις γυναίκες, style, elegance, και όπως λέει και ένας φίλος: style matters.
Ο Μιχαλάκης βέβαια δεν τα έκανε όλα μόνος του, είχε και συνεργάτες, όταν κάπου στο 1988, Μάρτης πρέπει να ήταν γύρω στις 4 το ξημέρωμα όταν όλα τα παιδάκια σαν και του λόγου μου, ήμασταν καρφωμένα στην τηλεόραση να δούμε τον τελικό καρφωμάτων μεταξύ των Dominique Wilkins – Spud Webb- Clude Drexler-Michael Jordan. Το ποιoς κέρδισε περνάει σε δεύτερη μοίρα καθώς η εκσπερμάτωση των τηλεθεατών περνάει σε πρώτη, ο Μιχαλάκης έκανε και ο Κούβελας έδειχνε σε μια περίοδο που το περιοδικό ‘’Τρίποντο’’ ήταν η μοναδική πηγή πληροφοριών για θέματα overseas και το ίντερνετ έμοιαζε με υπόθεση επιστημονικής φαντασίας, ήταν τότε που είδαμε και τα πρώτα πλαστικά βυζιά με μεγάλη χαρά στην εκπομπάρα «Τutti frutti» που αντηχούσε στις γειτονιές από τις τηλεοράσεις ωσάν το μουντιάλ ένα πράμα. Η συνεργασία Jordan – Κούβελα απέδωσε καρπούς τους οποίους αρκετοί από εμάς τους γεύτηκαν στο μέγιστο βαθμό. Έστω και μετά από πολλά χρόνια σας ευχαριστούμε και τους δυο, καθώς ο Μιχαλάκης έκανε κι ο Σωτηράκης έδειχνε….