Σκηνοθεσία: Sebastian Schipper
Παίζουν: Laia Costa, Frederick Lau, Franz Rogowski
Το Victoria του Sebastian Schipper που βραβεύθηκε για την φωτογραφία του στο περσινό Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου, μεταξύ συνολικά τριών βραβείων που κέρδισε, πρόκειται για ένα έργο εξαίρετο στην εκτέλεση, ένας πολύ καλός εκπρόσωπος του νέου Γερμανικού σινεμά, γεμάτο φρεσκάδα, αμεσότητα και μία μικρή αγάπη για το Βερολίνο. O Schipper, καταρχάς γνωστός ως ηθοποιός και μόνιμος συνεργάτης στις ταινίες του Tom Tykwer, αναλαμβάνει την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του και δεν απογοητεύει, τουλάχιστον σε αισθητικό και υποκριτικό επίπεδο.
Μία μοναχική κοπέλα, η Βικτόρια, Ισπανίδα και πρώην πιανίστρια, βρίσκεται στο Βερολίνο να αναζητήσει την τύχη της. Το έργο την βρίσκει σε ένα νυχτερινό club, να χορεύει μόνη, δίνοντας μας μία ξεκάθαρη αίσθηση της μοναξιάς της και την ανάγκη της να βρει συντροφιά. Για καλή της τύχη και μεγάλη ατυχία, γνωρίζει μία συμπαθητική ομάδα νεαρών, που από την πρώτη στιγμή μπορούμε να καταλάβουμε ότι ασχολούνται με μικροκλοπές και μάλλον δεν θα αποτελέσουν ιδιαίτερα καλή επιρροή πάνω της. Παρόλα αυτά η ηρωίδα τους ακολουθεί πιστά για να διανύσει μαζί τους ένα όμορφο βράδυ που θα οδηγήσει σε ένα χαοτικό πρωί και μία πολύ διαφορετική μέρα.
Σαφώς το κέντρο προβολής της ταινίας, που πλέον έχει γίνει γνωστό είναι πως αποτελείται εξολοκλήρου από ένα αδιάκοπο πλάνο. Αυτή η αισθητική και αφηγηματική επιλογή, μετά το Birdman που έκλεψε ψηφιακά τα πλάνα του για να δώσουν την ψευδαίσθηση της συνέχειας – εν αντιθέσει με το Victoria, έχει αγγίξει λίγο τα όρια της μόδας με όλο και περισσότερους επίδοξους σκηνοθέτες να δοκιμάζουν τις δυνατότητες τους πάνω της. Δεν λειτουργεί όμως το γεγονός αυτό σαν μαξιλάρι στο οποίο επαναπαύεται η ταινία, ούτε έχει την δύναμη να αποσπά τον θεατή από τους χαρακτήρες και την πλοκή, παρά μόνο όταν φανερώνεται να είναι αδύναμη. Το έργο, ακολουθώντας τα τεχνικά βήματα της αριστουργηματικής Ρώσικης Κιβωτού του Alexander Sokurov, συνολικά στέκει σαν κάτι παραπάνω από το μονόπλανο της και ξέρει να αξιοποιεί το μέσον της όπως θα έπρεπε, χωρίς να γίνεται ιδιαίτερα εφετζίδικη.
Σε ένα έργο που ισορροπεί μεταξύ ανεξάρτητου και εμπορικού σινεμά ούτως ώστε να έχει την δημιουργική φρεσκάδα του ενός αλλά και να μπορεί εύκολα να το απολαύσει ο οποιοσδήποτε, ξεχωρίζουν η αμεσότητα της σκηνοθεσίας που σε βάζει διαρκώς μέσα στην ταινία με πετυχημένο δυναμισμό, η αισθητική της φωτογραφίας που δαμάζει διακριτικά την τεράστια της πρόκληση και η ανάπτυξη των χαρακτήρων που εξελίσσονται και ξετυλίγονται με ρεαλισμό αλλά που κυρίως πλαισιώνονται από μία άψογη διανομή. Όλοι οι χαρακτήρες φαίνονται και παίζουν ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι, ταξιδεύοντας τον θεατή τόσο σε οικείες καταστάσεις όσο και σε εξωπραγματικές που μάλλον θα ήθελε να αποφύγει.
Οι μικρο-μεγάλο απατεώνες είναι συμπαθητικοί και ανθρώπινοι, η Laia Costa καταφέρνει να αποδώσει τον ρόλο της με ακρίβεια και ρεαλισμό. Παρότι σαν χαρακτήρας είναι υπερβολικά αφελής ανά στιγμές, μέσω της αφοσιωμένης ερμηνείας της και των καλοστημένων διαλόγων, γίνεται κατανοητή ψυχολογικά λόγω της παρουσίας και την μοναξιά της. Αμφισβητούμε την κακή της κρίση αλλά παράλληλα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ο ρόλος της να είναι ολότελα μη -ρεαλιστικός. Τον συμπρωταγωνιστή της Φρέντερικ Λάου, τον έχουμε ξαναδεί στο Die Welle, για να επιστρέψει εδώ και να μας δώσει μία μακράν καλύτερη ερμηνεία υπό μία μακράν καλύτερη σκηνοθεσία.
Παρότι στην εκτέλεση το έργο είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να είναι, φωτογραφία, σκηνοθεσία και σενάριο είναι όλα έξοχα και στημένα στην εντέλεια, το προβληματικό του στοιχείο είναι το ίδιο το θέμα της ταινίας, που ξετυλίγεται με μία δόση προβλεψιμότητας και αναχρονισμού. Έχουμε ξαναδεί τέτοια δράματα από την εποχή του '90 και παρότι το σενάριο φαίνεται καλοδουλεμένο τόσο σε ρυθμό όσο και σε ανάπτυξη χαρακτήρων, στην πραγματικότητα έχει πολύ λίγα νέα πράγματα να μας πει και λόγω αυτού αδυνατεί πραγματικά να μας συγκινήσει.
Το Victoria αποτελεί ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα που πέτυχε τον σκοπό του, με τον μεγαλύτερο πρωταγωνιστή της ταινίας να είναι η πόλη του Βερολίνου καθώς ξετυλίγεται κομμάτι κομμάτι μπροστά στον φακό, φανερώνοντας τα πρόσωπα της. Αξίζει μία προβολή, αλλά όση πρωτοτυπία κερδίζει αισθητικά, τόση χάνει θεματικά με αποτέλεσμα να μην μας λείψει.
