δελτία τύπου παντός καιρού
Ναι το ξέρω σας λείψαμε και μας λείψατε αγαπητοί κι αγαπητές και διακρίνω μάλιστα κι ένα στερητικό σύνδρομο ελαφρύ…ας ξεκινήσουμε λοιπόν ήπια την καινούρια διαδρομή μας με μια σωστή ευχή…ούτε ότι ποθείτε…που λέγαμε παλιά…ούτε γκρίνιες και κατάρες…ούτε καλή χρονιά …αίσιον και ευτυχές το 2013…κλπ.
Για μια καλύτερη χρονιά, αυτή είναι η ευχή και η προσπάθεια μας για φέτος,τώρα που οι μέρες σιγά-σιγά άρχισαν να μεγαλώνουν μέχρι να ισοφαρίσουν τις νύχτες στις 21 του Μάρτη, τώρα που τα νερά σπάσανε τους πάγους κι αρχίσανε να ποτίζουν την έρημη γη…
Και θα είναι καλύτερη -η χρονιά- μόνο αν κάνουμε κάτι κι εμείς …για τον πόνο των άλλων…κι οι άλλοι για τον πόνο τον δικό μας,κι αν τραβήξουμε μια γραμμή με τη θύελλα που ζούμε τρία -τέσσερα χρόνια τώρα,κρατώντας ότι καλό και όμορφο οι καταστάσεις μας έκαναν να θυμηθούμε…
Περάσαμε μια ιδιόμορφη πρωτοχρονιά με νέα ήθη και νέα πράγματα, με δωράκια φτηνά, αυτοσχέδια, με φαγητά σπιτικά, ζεστά με σπιτική ατμόσφαιρα ,με τους ξενιτεμένους μας μαζί, με κόψιμο πίτας κι αγάπη και φιλιά, και κόκκινο κρασί απ' το χωριό ή από κάποιον φίλο…
Λείπανε φέτος τα ακριβά ντελικατέσεν,τα φουλ καλοριφέρ,οι γαλλικές σαμπάνιες, τα εξωτικά σαλέ και οι εκδρομές και τα ρεβεγιόν, τα ‘’καγιέν’’ και τα χαβιάρια. τα πανάκριβα δώρα…όμως δεν κλαίμε γι' αυτό, ίσα-ίσα που η αγάπη, η ζεστασιά κι η αλληλεγγύη λες και περίσσεψαν φέτος κάνοντας κόντρα στην άσκοπη χλιδή του παρελθόντος …χλιδή με δανεικά…που τώρα χρωστάμε…και όλοι μαζί -δεν τα φάγαμε βέβαια-…αλλά ανεχτήκαμε να τα φάνε πολλοί άλλοι…ή να τα βγάλουν στο εξωτερικό, αφήνοντας σε μας μόνο ένα στικάκι συλλεκτικό, αλλά χωρίς πρίντερ, χωρίς δημοσιότητα και κυρίως χωρίς έσοδα από τους φοροφυγάδες…Φανταστείτε το φρικάρισμα της κυρίας Λαγκάρντ με τη συμπεριφορά μας…
Είναι αλήθεια ότι μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να γράψω ένα πιο χαρούμενο και υπερβολικά αισιόδοξο κείμενο για την αρχή της χρονιάς, μα στεκόμουνα σκεφτικός…όλα αυτά που βλέπουμε κάθε μέρα έξω στους δρόμους και μέσα στα σπίτια και στα βλέμματα των ανθρώπων με απέτρεπαν…Αυτά που όλοι βλέπουμε και ζούμε καθημερινά. Όμως θέλει αυτοσυγκέντρωση, ισορροπία και θέληση για να βγούμε από αυτήν την καταστροφή…Και αυτό είναι αισιόδοξο, το μόνο ρεαλιστικά αισιόδοξο…
Για μια καλύτερη χρονιά, λοιπόν και να μην υποτιμάμε το μικρό,το λίγο και το τίποτα, είναι πολύ καλύτερα από την καταστροφή –που αποφύγαμε παρά τρίχα- και το μείον και τα μεγάλα που κόντεψαν να μας καταστρέψουν…Είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σαν ρόκ συγκρότημα…
Για μια καλύτερη χρονιά, άλλωστε είμαστε μινιμαλιστές, σ' αυτό τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα… ας κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε…όπως οι παστίλιες για τον πόνο των άλλων ή και άλλες ιδέες συμπόνιας και αξιοπρεπούς επιβίωσης…και ένα κάποιο χαμόγελο…
