———————————
¤ Να παίρνεις τη γλώσσα και να την τινάζεις σα βελέντζα από τον έκτο
όροφο με την πρασιά από κάτω, και να βρίσκεις ό,τι κρυβόταν εκεί κι ό,τι
γαντζώνεται πάνω της, με τα μάτια του κλειστά.
Η γλώσσα είναι μία έξαλλη διαρκής έκπληξη, και ακατανόητα ώς τώρα
ακριβά δώρα, που ξάφνου διαυγάζουν και τα βάνεις στο ράφι και τα κοιτάς
και θες να κρεμάσεις το στόμα.
¤ Μετά από μπουζούκια (όχι τού
συρμού και τα καθωσπρέπει: από τα άλλα) πάνω στην καρότσα τού Ντάτσουν, 6
η ώρα το πρωί, τρεις εμείς και μία αυτή, που να της λέμε να διαλέξει
ποιον θα κοιμηθεί. Διάλεξε αυτόν, τον ανέκαθεν, τον γεννημένο
ασπρομάλλη, φύγανε (εκείνος πηδώντας ανάλαφρα στηριγμένος με το 'να του
χέρι από τα πλαϊνά τού αμαξιού — έκανε έλξεις με το ένα χέρι), κι εμείς
να του φωνάζουμε, «Τα νεύρα μας, παππού!»
¤ Δεν του άρεσε ο
κινηματογράφος. Μα καθόλου. Και δεν πήγαινε. Μια φορά πάντως πήγε με τη
Ρ., σε έναν Κουροσάβα, εποχής με σαμουράι, δε θυμάμαι ποιο. «Πώς σού
φάνηκε; Ταινιάρα, ε;» «Τι να σου πω, εκείνα τα ανθρωπάκια με τις
καρφωμένες σημαιούλες στην πλάτη που τρέχανε με τα άλογα, πολλή πλάκα
είχαν, αλλά το πιο πολύ το έβγαλα στο μπαρ, ένα πακέτο κάπνισα». (Χρόνια
μετά, στο θερινό «Βοξ», με τον ουρανό από πάνω, χαμένοι από καιρό,
εκείνος πάντα με τη γλυκιά Ρ., φιληθήκαμε στο στόμα).
¤ Μπίρες,
τσιγάρα, ξενύχτια, γυναίκες, βιβλία, το «Άμα λάχει», το «Τρίτο μάτι», η
πανταχού παρούσα Καλλιδρομίου, γέλια, όλο γέλια, πολλά, απ' αυτά που σε
γεμίσουν απ' τις ωραίες εκείνες αόρατες ρυτίδες, κι ο Ξ.Μπ., κι ο Π.Τ.,
κι ο Δ.Α., κι ο Λ.Ζ., κι ο Η.Λ., και δοκίμια παντού, και ουίσκια, και
μαγαζιά, και ξανά ξενύχτια, και γυναίκες, και σπίτια πολλά και παράταιρα
και σε γειτονιές που μετά δεν τις θυμόσουν, και «Πού κατοικεί η
ομορφιά;», και «Είναι σαφές πως δε μπορείς να βάλεις το δεξί σου χέρι
στην αριστερή τσέπη», και στο θυροτηλέφωνο να γράφει: «Μην ενοχλείτε
πριν τις 5, εργάζομαι».
¤ Μου είχε πει πως, κρίνοντας απ' τη
φάτσα μου, από το βλέμμα (ήμουν πολύ ταραγμένος έναν καιρό, εκεί στα
μέσα τού '80), ή που θα έγραφα κάποτε ένα καλό βιβλίο, ή που θα ήμουν ο
φονιάς απ' την παρέα μας. Ίσως κάθε παρέα έχει τον φονιά της, όπως έχει
τον παχύσαρκό της, τον όμορφό της, το ταλεντάκι της, τον προδότη της.
Κάθε παρέα είναι μοιρασμένη από την ίδια τράπουλα. — Δε θα το γράψω το
καλό βιβλίο, Κωστή.
¤ Τα νεύρα μου, παππού.Τα νεύρα μου, παππού.
