Είναι παντού. Στους δρόμους, στις πλατείες, μέσα στα παρτέρια, κάτω από τις ζαρντινιέρες, στο αυτοκίνητο, σέρνονται στους υπονόμους, πηγαίνουν ομαδικά, ή και ατομικά, σε αηδιάζουν, προσπαθείς να μην σε αγγίξουν και καμιά φορά να μην σε δουν, αν αντιληφθείς την παρουσία τους, παθαίνεις εμμονή, νομίζεις ότι μπορεί να είναι και κάτω από την καρέκλα σου, μέσα στον εκτυπωτή σου, να κρύβονται μοχθηρά μέσα στις σελίδες του βιβλίου που διαβάζεις λογοκρίνοντάς το, να σε παίρνουν μάτι όταν κάνεις έρωτα με τον άνθρωπο που αγαπάς…
Περπατούσα από τη σχολή για να πάω στη στάση του λεωφορείου, και ήταν παντού. Σε κάθε γωνία, σε κάθε στενό, κάνοντας εκνευριστικό θόρυβο σαν να ήθελαν να γνωστοποιήσουν την παρουσία τους παντού. Σωστή επιδρομή. Δεν ξέρω αν κάποιο σπρέι μπορεί να φανεί αποτελεσματικό για την εξόντωσή τους. Είναι θλιβερό που ενώ μπορούν να γίνουν παρελθόν και ένα με τη σόλα του παπουτσιού μας, ή για τους πιο τολμηρούς, να ξεψυχήσουν κάτω από τον αντίχειρά τους, εμείς σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, άλλωτε ανοίγουμε τα πόδια από τον φόβο, και αφήνουμε αβίαστα να μας περπατήσουν για να μας ψάξουν, και άλλωτε σκαρφαλώνουμε σε μια καρέκλα ή κάπου ψηλά , ωστέ αν τα πράματα σκουρύνουν πολύ, να έχουμε την επιλογή της αυτοκτονίας για να γλιτώσουμε.
Περίφημα. Και τώρα, όσο τα σκέφτομαι αυτά, νομίζω ότι είναι μέσα στους τοίχους, είναι σαν να ακούω ψιθύρους. Φοβάμαι να πάω στο μπάνιο, γιατί θα είναι εκεί, στον τοίχο, με τα μπλε ή πράσινα ρουχαλάκια τους και τις επιγονατίδες και τα κράνη, να μου θυμίζουν πόσο γυμνή είμαι μέσα στο νυχτικό μου. Νομίζω ότι κάποιος από αυτούς είναι πίσω μου τώρα που γράφω, αλλά δεν ξέρω τι κάνει φοβάμαι να γυρίσω, μη τρομάξει. Σημαδεύει; Είχα δει στην τηλεόραση ότι ακόμα και αν δεν νιώθει απειλή, μπορεί να επιτεθεί. Οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση, να βγάλουμε τον σκασμό και να το βάλουμε στα πόδια.
Κοιτώ αριστερά, άλλος ένας, κοιμάται στο κρεββάτι μου, και μέσα απο την κουζίνα κάποιος ακούγεται, μασουλάει το φαι που μου έστειλε η μάνα μου. Στη ντουλάπα μου δοκιμάζει τα ρούχα μου, τον τραβάει η μυρωδιά του δ. στην εσάρπα μου, την αναγνωρίζει, σημειώνει, με γνωρίζει, με μαθαίνει και καραδοκεί. Δεν μου μιλάνε, απλά τρώνε, κοιμούνται, παρατηρούν και προστατεύουν μια ζωή που κανονικά εγώ θα έπρεπε να ζω, κινδυνεύοντας κάθε στιγμή κάθε λεπτό, για μένα και για μας. Ω, πόσο βολικό πράγματι.
Μπάτσοι, μπάτσοι παντού. Φουσκωμένοι σαν ζέπελιν, στον ουρανό πετούμενοι, άγρυπνοι, παρατηρητές, μπάτσοι. Χωρίς να χάνουν το μέτρημα για το οτιδήποτε. Μα τι ξαφνική Ευτυχία! Τάξη και… Ασφάλεια.
—
Ο Κάστορας ανήκει στον Εαυτό του.
