Η ωραιότερη μυρωδιά
είναι του ψωμιού, η ωραιότερη γεύση του αλατιού, η ωραιότερη αγάπη των παιδιών.
ΠΑΡΟΙΜΙΑ
Κάποτε ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε έναν διαγωνισμό, με σκοπό να βρει το
πιο συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένα 4χρονο αγοράκι που έκανε το εξής:
Το παιδί είχε έναν γείτονα παππού, ο οποίος είχε πρόσφατα χάσει την γυναίκα
του. Μια μέρα που το αγόρι τον είδε να κάθεται και να κλαίει, πήγε και κάθισε
στην αγκαλιά του και όταν η μητέρα του το ρώτησε τι είπε στον παππού, αυτό
απάντησε: τίποτα, απλώς τον βοήθησα να κλάψει. Όταν έχεις την τύχη να είσαι παιδαγωγός και να βρίσκεσαι διαρκώς ανάμεσα σε
λιλιπούτειους σοφούς, βιώνεις καθημερινά το θαύμα της ζωής μέσα από τα μάτια
τους! Γιατί τα παιδιά είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι δημιουργικότητας, αναγέννησης
και αγάπης άνευ όρων. Νομίζουμε ότι εμείς τα μεγαλώνουμε και τα
διαπαιδαγωγούμε, όμως τελικά μέσα από εκείνα παίρνουμε τα μεγαλύτερα μαθήματα,
γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι, ζούμε τα εντονότερα συναισθήματα, εκτιμούμε την
κάθε μας στιγμή! Και το σημαντικότερο? Γεμίζουμε με αγάπη, την αληθινή αυτή
αγάπη που είναι ο σεβασμός για τη ζωή και που φωτίζει με όνειρα και παραμύθια
τις σκοτεινές πραγματικότητες, αυτή την αγάπη που τα κάνει όλα όμορφα και
εφικτά. Και πόσο απλά και γλυκά γίνονται όλα όταν βλέπουμε μέσα απ' τα μάτια των
παιδιών την αγάπη… όταν εμείς
αγχωνόμαστε να οργανώσουμε την κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητας, τα παιδιά
ανακαλύπτουν την αγάπη σε μια βόλτα στην θάλασσα, σε μια παιδική χαρά. Όταν
τρέχουμε να προλάβουμε τον χρόνο, τα παιδιά νιώθουν την αγάπη στο χέρι της
μαμάς και του μπαμπά που τα κρατάει σφιχτά, στις πολύχρωμες βιτρίνες των
καταστημάτων. Όταν παραιτούμαστε από την ένταση και την κούραση, τα παιδιά
ζωγραφίζουν την αγάπη σαν χαμογελαστό ήλιο και σαν ουράνιο τόξο, σαν ένα αστέρι
που αν πατήσουν στις μύτες μπορεί και να το ακουμπήσουν. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα παιδιά να μας θυμίζουν τα σημαντικά που προσπερνάμε ως
αυτονόητα. Ας εμπιστευτούμε το καθαρό τους βλέμμα και την αγνή τους ματιά για
να αρχίσουμε να εκτιμούμε περισσότερο τα μικρά και ασήμαντα αλλά τελικά τόσο
πολύτιμα πράγματα που βρίσκονται στη ζωή μας.
Τι είναι αγάπη, λοιπόν; Παιδιά ηλικίας πέντε ετών απαντάνε με τον δικό τους μοναδικό τρόπο.
Αγάπη είναι μια βόλτα με την οικογένειά μου – Γιώργος
Αγάπη είναι να μαζεύεις λουλούδια και να μοιράζεσαι – Μελίνα
Αγάπη είναι να παίζω στην παιδική χαρά με τη μαμά και τον μπαμπά – Μυρτώ
Αγάπη είναι η οικογένεια μου – Έμυ
Αγάπη είναι να κουνάω τον αδερφό μου στην κούνια, στην παιδική χαρά -Γεωργία
Αγάπη είναι να πετάμε μπαλόνια με τη μαμά και τον μπαμπά και να πιάνουμε άστρα στον ουρανό – Βασιλική
Αγάπη είναι μια βόλτα με το πατίνι, με τη μαμά και τον μπαμπά – Ηλιάνα
Αγάπη είναι να κάνω ποδήλατο με τους φίλους μου όταν έχει ουράνιο τόξο – Θάνος
Αγάπη είναι να είμαι με τον μπαμπά, τη μαμά και την αδερφή μου – Πέτρος
Αγάπη είναι να τρώμε με τους φίλους παγωτά στην παραλία – Ελισάβετ
Αγάπη είναι τα λουλούδια και τα χρώματα – Άννα
Αγάπη είναι να περπατάω με την φίλη μου στο δρόμο χέρι – χέρι και να βλέπουμε αφίσες – Σοφία
Αγάπη είναι φτιάχνω με τη φίλη μου πύργους στη θάλασσα – Γεωργία
Αγάπη είναι να απολαμβάνω τον ήλιο στη θάλασσα – Μαρία
Αγάπη είναι να παίζεις με την φίλη σου – Κορνηλία
Αγάπη είναι να βλέπω ξαπλωμένος την θάλασσα – Θάνος
Αγάπη είναι μια εκδρομή με πλοίο – Βασίλης
Αγάπη είναι να χορεύεις κι από πάνω να πετάνε αεροπλάνα – Νικόλας
Αγάπη είναι μια εκδρομή στην Χαλκιδική – Δημήτρης
Αγάπη είναι να κολυμπάς στην θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα – Νικόλας
Αγάπη είναι να πετάει η καρδιά απ' το παράθυρο -Κατερίνα
Αγάπη είναι μια βόλτα στα μαγαζιά – Ελισάβετ
Αγάπη είναι να πηγαίνω εκδρομή με τον μπαμπά στο Άγιο Όρος – Δημήτρης
Αγάπη είναι δρόμοι με αυτοκίνητο που πηγαίνουν εκδρομή – Νίκος
(οι ζωγραφιές είναι παιδιών 5 χρονών του παιδικού τμήματος της ΧΑΝΘ)
