Pablo Escobar. Λόρδος των ναρκωτικών. Βασιλιάς των καρτέλ. Έβδομος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Η Κολομβία, το σπίτι του. «Εθνικός ευεργέτης» μιας και «φιλάνθρωπος» δηλαδή πλυντήριο μαύρου χρήματος. Φυσιογνωμία σχεδόν ηγετική, ένας Θεός. Δημιουργήθηκε ειδικός στρατός για να το συλλάβει ή να τον δολοφονήσει. Η γη ένας χαμένος παράδεισος. Και ο Pablo ο διοικητής του. Στους φυσικούς νόμους, ο νόμος της μαφίας των ναρκωτικών έχει στερεότερες βάσεις. Μη αναστρέψιμο και αδιάσπαστο.
Αυτό τον μύθο, ο σκηνοθέτης Andrea Di Stefano προσπαθεί με όρους θρίλερ, δράματος και περιπέτειας να συλλάβει. Μα δίχως το υποκριτικό εκτόπισμα του Benicio Del Toro, που έχει την δυνατότητα να το κάνει σε όλη του την υπόσταση, η ταινία ως σύνολο απλά κοιτάζει τον εγκληματικό μεγαθήριο, επιδερμικά, από απόσταση, με ελάχιστες οπτικές του χαρακτήρα και δίχως καινοτομίες. Ο Del Toro, ναι, έχει το χάρισμα στο να ενσαρκώνει τέτοιους ρόλους. Με το που εισέρχεται στο κάδρο της κάμερας, μοιάζουν όλα στοιχειωμένα από αυτόν, σαν να λειτουργούν τα πάντα με τους δικούς του όρους. Όπως εξ αναλογίας κάνει και ο ίδιος ο Escobar. Είναι μεγάλος ηθοποιός και ξεπληρώνει ικανοποιώντας μας, ακόμη και όταν οι ταινίες είναι μη πετυχημένες δραματικά. Δίπλα του o John Hutcherson, ως Nick, που μέσα από flash back, μαθαίνουμε τον έρωτα του για την ανιψιά του Pablo, και την μετέπειτα σύνδεση του με το έγκλημα. Μέχρι που αποφασίζει να απεμπλακεί. Αλλά ως ταινία θρίλερ, με το σασπένς να λειτουργεί, η απεμπλοκή είναι σχεδόν αδύνατη. Τα πλοκάμια είναι πολλαπλά και τα όρια προκατασκευασμένα. Και σε αυτό το σημείο, τον τρόπο δηλαδή, που πρέπει να δοθεί, το αδύνατο και το μάταιο της απόδρασης από καταστάσεις πέρα των ανθρώπινων δυνατοτήτων, η ταινία ως σύνολο αναμετριέται. Και τα καταφέρνει εν μέρει.
Η γνώση του επικείμενου, είτε ως θύτης – δολοφόνος, είτε ως θύμα, είναι μόνιμα σε έξαρση, στην ημερήσια διάταξη. Αυτό ζει ο Nick, καθ' όλη την διάρκεια. Και με μεγάλη επιτυχία, βλέπουμε την μεταμόρφωση του, από φοβισμένο φυγά με δόσεις ανθρωπιάς, σε ψυχρό εκτελεστή για την ζωή του, ψυχρότητα σχεδόν εφάμιλλη με τον αρχικό του προστάτη και μέντορα του Pablo. Προστάτης φυσικά πράγμα σχετικό. Γιατί για τον Escobar δεν υπάρχουν φίλοι, μα μόνο συμφέροντα. Με γρήγορο μοντάζ και αντίθετα αφηγούμενες σκηνές γρήγορης και αργής δράσης, η ταινία έχει τις στιγμές έντασης για να υλοποιήσει τον στόχο της. Που δεν είναι κοινωνιολογικός ή υπαρξιακός, αλλά καθαρά story driven και ψυχαγωγικός. Αν και δίνει βάση σε λογικές που μας έμαθε η σειρά του «Νονού», ωστόσο, μόνο επιφανειακά και συνειρμικά – και μόνο όσον αφορά τον χαρακτήρα του Pablo, ως μαφιόζου που παράλληλα το διακρίνει ένα κάποιο ήθος και ανθρώπινα συναισθήματα, κυρίως όσο αφορά την φαμίλια του – μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε ως μια ταινία του είδους.
Το Paradise Lost έχει χαρίσματα. Είναι η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη. Έχει καλή τεχνική απόδοση. Αλλά δεν είναι ολοκληρωμένη στο να κοιτάξει βαθύτερα πέρα από τον μύθο. Εμμένει σε μια μονάχα στιγμή ενός «ακόλουθου» του Escobar ή του κάθε Escobar. Που λόγω του έρωτα, νιώθει μπερδεμένος και αβοήθητος μπρος στην μοίρα. Και εκεί που ζητάμε να βρούμε κάτι πέρα από τις σεναριακές γραμμές και τις πολύ καλές ερμηνείες, μένουμε στο κενό, μη βρίσκοντας κάτι άλλο αξιόλογο.
