Από
τις αρχές της θεωρίας του κινηματογράφου υπήρξε το εξής πρόβλημα: πότε μια
ταινία ανήκει σε ένα συγκεκριμένο είδος. Αν και αυτή η ερώτηση στην αρχή
φαντάζει απλοϊκή, η απάντησή της δεν δίνεται εύκολα. Ο προσδιορισμός για το που
σταματάει ένα είδος και που ξεκινάει ένα άλλο έχει σύνθετες παραμέτρους.
Βέβαια, όλοι εμείς οι απλοί σινεφίλ έχουμε λίγο πολύ εκφράσει κάποια στιγμή την
επιθυμία μας να δούμε το τάδε μιούζικαλ ή το δείνα θρίλερ, τοποθετώντας μία
ταινία ασυναίσθητα εντός πλαισίων ενός κινηματογραφικού είδους. Υπάρχουν, όμως,
και ταινίες που «δυσκολεύουν τη ζωή μας» και δεν μπορούμε εύκολα να τις
κατατάξουμε, με τρανταχτό παράδειγμα το
The
Rocky Horror Picture Show
(Sharman, 1975), που κινείται ανάμεσα σε στοιχεία
θρίλερ, μιούζικαλ και παρωδίας.
Ένας από τους λόγους που υπάρχει
δυσκολία προσδιορισμού των ειδών είναι το γεγονός ότι εξελίσσονται και μερικές
φορές, υβριδοποιούνται κιόλας. Με απλά λόγια, κανένα είδος δεν μένει στάσιμο,
αλλά προσαρμόζεται στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες και ανάγκες της εκάστοτε
εποχής. Ένα τρανταχτό παράδειγμα εξέλιξης ενός είδους αποτελεί το
κινηματογραφικό θρίλερ, του οποίου τα στοιχεία εμφανίστηκαν στον γερμανικό
εξπρεσιονισμό (κατά πολλούς προάγγελος του είδους θεωρείται και ο Méliès), μετεξελίχθηκαν εντός του κλασικού Hollywood με ταινίες όπως το
Frankenstein (Whale, 1931) και το Dracula (Browning, 1931), και σήμερα αριθμεί δεκάδες
υποείδη και κύκλους ταινιών, όπως τα slasher films, τα demonic films ή ακόμη και ταινίες με πρωτοπρόσωπη
αφήγηση, τα λεγόμενα foundfootagefilms – με κλασικό παράδειγμα το
The Blair Witch Project (Myrick, Sánchez, 1999).
Ας μην ξεχνάμε ότι ο φόβος είναι ένα πρωτογενές συναίσθημα
του ανθρώπου που υπάρχει από την παιδική του ηλικία, και έτσι, πάντα θα υπάρχει
η αναζήτηση των ταινιών θρίλερ, μιας και από ότι φαίνεται η ίδια η φύση του
ανθρώπου αναζητά το συναίσθημα του φόβου. Βέβαια, ο φόβος της κάθε κοινωνίας
είναι διαφορετικός. Αν κάποιος συγκρίνει το
Psycho (Hitchcock, 1960) με το The Silence of the Lambs (Demme, 1991), ίσως βρει αρκετά κοινά
στοιχεία (ο δολοφόνος με τη διαταραγμένη σεξουαλική ταυτότητα, οι
γυναίκες-θύματα, μία ενεργή γυναίκα που κινεί την αφήγηση κτλ), αλλά θα βρει
και σημαντικές διαφορές που οφείλονται στη διαφορετική κοινωνικοπολιτική
κατάσταση της κάθε δεκαετίας στην οποία ανήκει το εκάστοτε φιλμικό κείμενο
(διαφέρουν ριζικά οι αναπαραστάσεις γυναικών, η αναπαράσταση βίας, η προβολή
της σεξουαλικής ταυτότητας κτλ).
Τα θρίλερ, όπως και κάθε κινηματογραφικό είδος,
προσαρμόζονται στην εκάστοτε εποχή και κατ' επέκταση, στις εκάστοτε ανάγκες του
κοινού. Έτσι, υπάρχει μία εσωτερική εξέλιξη του κάθε είδους που μπορεί να
φτάσει και στα όρια μη αναγνώρισης των βασικών στοιχείων του και δυσκολίας προσδιορισμού
του είδους του εκάστοτε φιλμικού κειμένου.
