Με τους άλλους, με τον εαυτό σου, μ’ εκείνους που μπορούν, μ’ εκείνους που έχουν και μ’ αυτούς που δεν δύνανται. Με όλους θα είσαι εδώ — κάποιοι θα είναι εκεί, άλλοι θα έρθουν, μερικοί θα φύγουν. Συνεχής, αδιάκοπη και εναλλασσόμενη διαδικασία.
Μέσα στις μοιραίες, τις υπό συνθήκην, τις κατ’ ανάγκην σχέσεις θα πέσεις έξω, θα καταλάβεις, δε θα κατανοήσεις, δε θα συγχωρέσεις, θα αγαπήσεις, θα παίξεις, θα αποχωρήσεις. Τις στιγμές που οι ελάχιστοι και οι πιο μεγάλοι φόβοι σου εμφανίζονται μπροστά σου ουρλιάζοντας πως είναι εδώ και σε βρίσκουν απροετοίμαστο, να τους πεις: «Είμαι κι εγώ εδώ και θα σας αντιμετωπίσω».
Τα δευτερόλεπτα της αναμονής — τότε που νιώθεις πως η καρδιά σου δε θα σου δώσει πολλά περιθώρια να σταθείς όρθιος — τότε που δεν μπορείς να συγκρατήσεις το μυαλό σου — την ώρα που θα δικάζεσαι γιατί διεκδίκησες την ελευθερία σου — την ώρα που με πείσμα θα μπαίνεις στο χειρουργείο να αποδείξεις πως εσύ μπορείς — την ώρα που θα σε απομυθοποιώ — εκείνην ακριβώς την ώρα ένα pdf υψηλής ανάλυσης θα αποστέλλεται στο mail του τυπογράφου, και ο «Εξώστης» θα ξανατυπώνεται (ξανά και πάλι και ξανά), μόνο και μόνο για το αντέτι, για το γαμώτο — για την απουσία.
