Από την αναστολή λειτουργίας της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» μέχρι την αξία της φασολάδας θα έπρεπε να απέχουμε έτη φωτός. Κι όμως αυτή η κατάφωρη πνευματική ανοσία από την οποία πάσχουμε ως λαός μάς έχει γεμίσει κενά και τρύπες που βασίζονται στο πόσα λεφτά μάς έμειναν να βγάλουμε την εβδομάδα και στο με τι θα γεμίσουμε την κατσαρόλα μας.
Για τριάντα δύο χρόνια η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» μάς τροφοδοτούσε με αυτό που λέγεται πνευματική τροφή — εμείς βέβαια, από την άλλη, στα βασικά τηρούσαμε τις παραδοσιακές μας αξίες (κατά το «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε»), πράξαμε κατά το (δικής μας κοπής) δοκούν σε πλείστες όσες περιπτώσεις και τώρα που ήρθε η ώρα της χώνεψης (και του λογαριασμού) βλέπουμε να καταρρέουν γύρω μας θεσμοί που τους θεωρούσαμε δεδομένους και που μας ήταν (και που μας είναι…) αναγκαίοι.
Θα μείνω στην αρχική σκέψη πως καθετί που τελειώνει γεννά κάτι καινούργιο, κάθε έννοια που καταρρίπτεται επινοεί μια νέα, πιο ουσιαστική, και έτσι θα ευχόμουν να αντιμετωπίσουμε τους καιρούς που μας περιμένουν έξω από την πόρτα μας. Είναι εδώ, όπως κι εμείς, και δεν έχουμε και πολλές επιλογές: μόνο να τους κοιτάξουμε κατευθείαν στα μάτια.
Το τεύχος που έχετε στα χέρια σας έριξε μπόλικο αλατοπίπερο στις μόνιμες στήλες του και έφτιαξε ένα ένθετο τέρψης και χώνεψης.
Καλήν όρεξη και καλή ανάγνωση.
