(Le Havre)
Κοινωνικό δράμα, 2011, Φινλανδία, Γαλλία, Γερμανία, 93 λεπτά
Σκηνοθεσία: Άκι Καουρισμάκι
Παίζουν: Αντρέ Βίλμς, Κάτι Ούτινεν, Ζαν Πιέρ Νταρουσέν, Εβελίν Ντιντί
Ο Μαρσέλ Μαρξ αρνείται τη μποέμικη ζωή που έζησε στο Παρίσι, καταλήγοντας λούστρος στους δρόμους της Χάβρης. Δε φαίνεται να αναζητά κάτι άλλο, απόλυτα ευχαριστημένος με την απλή ζωή που μοιράζεται με τη σύντροφό του, Αρλετί, όταν απρόσμενα συναντά το νεαρό μετανάστη, Ίντρισα. Ο τελευταίος πρέπει να φτάσει στο Λονδίνο, όπου βρίσκεται η μητέρα του, και να κυνηγήσει εκεί μια καλύτερη ζωή.
Μέρος μια τριλογίας η οποία θέλει να φανερώσει χαρακτηριστικά από την Ευρώπη του σήμερα το Λιμάνι της Χάβρης μοιάζει να μην κρύβει κάποια έκπληξη για όσους γνωρίζουν τους κώδικες του φιλμικού σύμπαντός αυτού του ιδιαίτερου δημιουργού από τη Βόρεια Ευρώπη. Ωστόσο η συμβολική επιλογή του συναντά αλλοτινές μα πάντα διαχρονικές ιστορίες που βρήκαν εξίσου διέξοδο στο λιμάνι αυτό, όπως Το Λιμάνι των Απόκληρων του Μαρσέλ Καρνέ ή η Αταλάντη του Ζαν Βιγκό, μνημειώδεις κινηματογραφικές ιστορίες που γυρίστηκαν λίγο πριν ξεσπάσει ο Β Παγκόσμιος πόλεμος.
Με μια απλή περιγραφή η Χάβρη είναι ένα μικρό λιμάνι στη Νορμανδία, μια επαρχία της Γαλλίας, που ίσως να μην βρειτε άλλη ευκαιρία για να γνωρίσετε. Σαφέστατα βέβαια στο λιμάνι αυτό θα βρουν βάση το σαρκαστικό χιούμορ, η αίσθηση της μοναχικότητας και οι παράδοξες φιγούρες του Καουρισμάκι. Το Λιμάνι της Χάβρης βέβαια είναι ένα απολαυστικά ανθρώπινο, ευαίσθητο, νατουραλιστικό και ουμανιστικό παραμύθι για την Ευρώπη του 21ου αιώνα. Μια Ευρώπη που ζει στην μοναξιά της και παράλληλα υοδέχεται τα φαντάσματα ενός άλλου κόσμου που επενδύουν τα όνειρα τους για μια καλύτερη ζωή σε αυτήν καθ'ότι ως γνωστόν – δανειζόμενος τον τίτλο μιας άλλης ταινίας με συγγενή θεματολογία – ο παράδεισος είναι στη Δύση. Είναι ευτύχημα λοιπόν που αυτοί οι τόσο καθημερινοί, (αυτό)σαρκαστικοί και ρουτινιάρικοι ήρωες αναδεικνυουν την θετική τους πλευρά. Αυτή ακριβώς η ευγένεια, η αισιοδοξία και η καλοσύνη αυτού του καουρισμακικού παραμυθιού μας βοηθάνε να βγούμε λίγο καλύτεροι από την σκοτεινή αίθουσα του σινεμά.
