Πρόγευμα στο Τίφανυς

Δεν πάει πολύς καιρός που σε αυτές εδώ τις σελίδες ο υπογράφων αφιέρωνε μια ολόκληρη σελίδα σε μια από τις πιο φετιχιστικές κινηματογραφικές αδυναμίες του. Η Χόλι Γκολαϊτλι κάθε πρωί παίρνει το αγαπημένο της πρόγευμα απολαμβάνοντας την βιτρίνα του Τίφανυς. Μισό αιώνα μετά βλέποντας αυτή την ρομαντική κομεντί του Μπλεϊκ Έντουαρτς αντιλαμβάνομαστε το στοίχημα ενός σκηνοθέτη που έμελλε να δημιουργήσει ένα ακαταμάχητο στυλ που για περίπου 15-20 χρόνια γοήτευσε και με το παραπάνω την μεγάλη οθόνη.

Αν και η στυλιστική οπτική της ταινίας επικεντρώνεται στην Χόλι – Όντρεϊ Χεπμπορν ωστόσο η αληθινή μαγεία κρύβεται στο σενάριο που στηρίζεται στην μοντέρνα γραφή – για την εποχή της- του Τρούμαν Καπότε. Αναφερόμαστε σε μια ιστορία που αποτυπώνει εκπληκτικά τη Νέα Υόρκη σε ένα μεταίχμιο: από την εποχή της αθώοτητας σε αυτήν της έντονης αμφισβήτησης και των νεανικών κινημάτων. Για τον Έντουάρτς ήταν για έναν επιπλέον λόγο πρόκληση μια τέτοια ταινία, καθώς προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην κομεντί και στην μελαγχολική, ρομαντική διάθεση ενός μελοδράματος, στοιχείο που τον ακουλούθησε μελλοντικά λιγότερο ή περισσότερο σε αρκετές περιπτώσεις (όπως οι Μέρες κρασιού και λουλουδιών ή Το Πάρτυ).

Αξίζει φυσικά να υπάρξει ειδική αναφορά στην βραβευμένη μουσική και τα τραγούδια του Χένρυ Μαντσίνι, σάουντρακ που χρωματίζει με τζαζ διάθεση τις στυλιστικές αναφορές και την διάθεση των ηρώων της ταινίας. Σήμερα η ταινία μοιάζει θεωρητικά “ξεπερασμένη” ως ιδέα από τα στούντιο του Χόλυγουντ. Κι όμως, το Πρόγευμα στο Τίφανυς είναι μια πρωτοποριακή ταινία της οποίας οι ήρωες αναζητούν την αγάπη και την ευτυχία ακριβώς όπως συνέβη δεκάδες φορές εντός και εκτός μεγάλης οθόνης. Η Όντρει – Χόλι Γκολαϊτλι πάντως θέτει κανόνες που μοιάζουν διαχρονικοί ως υπόδειγμα στυλ και φινέτσας: “Μπορείς να καταλάβεις πάντα τι είδος γυναίκας σε θεωρεί ένας άνδρας από τα σκουλαρίκια που σου χαρίζει”.