φωτογραφία: Χρήστος Ζαφειριάδης
Πέρασε ο Δεκαπενταύγουστος που συγκεντρώνει σε τρεις μέρες όλους τους πόθους των ανθρώπων, όλους τους πόθους που έχουν εναποθέσει οι άνθρωποι στο καλοκαίρι. Πολλές φορές σκέφτομαι πως στην Ελλάδα το καλοκαίρι είναι μια μαγική εποχή, μια εποχή φορτισμένη με όλον μας τον πραγματικό εαυτό που καταχωνιάζουμε μαζί με τα καλοκαιρινά κάτω από σωρούς κουβέρτες και κασκόλ τον χειμώνα. Τον χειμώνα είμαστε μηχανές, ρομπότ, λυπημένα κουκλάκια, το καλοκαίρι όμως ζωντανεύουμε και βρίσκουμε τον εαυτό μας. Περιμένουμε να μας συμβούν τα πιο όμορφα και απρόσμενα πράγματα, τα πράγματα που δεν συνέβησαν έναν ολόκληρο χρόνο.
Το καλοκαίρι είναι κάπως σαν τα γενέθλια. Περιμένεις πως φέτος θα συμβεί το απίστευτο, πως θα 'ναι μια πραγματικά ξεχωριστή μέρα, κι όχι μια μέρα με προσυνεννοημένες εκπλήξεις. Με την προϋπόθεση, βέβαια, πάντα πως οι εκπλήξεις αυτές θα είναι ευχάριστες. Δυστυχώς, συνήθως και το καλοκαίρι και τα γενέθλια μας απογοητεύουν. Γι' αυτό ίσως περνώντας τα χρόνια επενδύουμε λιγότερο συναισθηματικά σ'αυτά τα δύο, τα φορτώνουμε με λιγότερες προσδοκίες για να μην απογοητευτούμε.
Κι έτσι, καταλήγουμε να συνεχίζουμε αναίμακτα τη ζωή μας, μακριά από τα καλοκαίρια που ονειρευτήκαμε, χαζεύοντας τα καλοκαίρια των άλλων στα social media, τρώγοντας μαγειρεμένα φαγητά από supermarket που θέλουν μόνο να τα ζεστάνεις και ψάχνοντας τους κωδικούς του οαεδ κάπου χωμένους στο βιβλίο με τα ποιήματα του Μπρεχτ.
υγ. Καλό Καλοκαίρι!
Όχι κεφάλια μέσα σε θάλασσες κι ακτές!
