Martha, Marcy, May, Marlene

Σε ένα ρόλο που στα λάθος χέρια μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε καρικατούρα, αυτόν μιας πληγωμένης, ψυχολογικά ανισόρροπης νεαράς, η πρωτοεμφανιζόμενη Ελίζαμπεθ Όλσεν δίνει μια αξιοθαύμαστα ισορροπημένη ερμηνεία. Κουβαλά με επιτυχία όλο το φιλμ πάνω στις μικροκαμωμένες πλάτες της. Η απουσία της από την πεντάδα των υποψηφίων για το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της Ακαδημίας φέτος.

Κι αν το ντεμπούτο της Όλσεν είναι επιτυχημένο, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για τον σκηνοθέτη της, τον επίσης πρωτοεμφανιζόμενο Σον Ντέρκιν. Αν ο Ντέρκιν σχεδίαζε να κάνει ένα φιλμ όπου ο χρόνος και ο χώρος συγχέονται και η αίσθηση και η παραίσθηση διαπλέκονται, όπως ο Άλτμαν στο Images, τότε απέτυχε. Γιατί το μοναδικό του τέχνασμα για να το κατορθώσει, είναι ο κερματισμός της αφήγησης μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.

Αν πάλι αυτός ο κερματισμός πηγάζει από τη θέληση του να εισχωρήσει στο μυαλό της ηρωίδας του, τότε και πάλι απέτυχε. Γιατί αυτό έρχεται σε παντελή αντίθεση με τη συναισθηματική αποστασιοποίηση με την οποία κινηματογραφεί τα βάσανα της ηρωίδας, αποστασιοποίηση που στα μάτια του υπογράφοντος φαντάζει τεχνητή, προϊόν μιας πιθανούς επιθυμίας αποδοχής και αναγνώρισης από τα arthouse στέκια.

Το μεγαλύτερο του σφάλμα όμως είναι πως μπερδεύει την αφαίρεση με την έλλειψη. Αφαιρετική αφήγηση σημαίνει ότι χρησιμοποιείς μόνο τα στοιχεία της ιστορίας, που είναι απαραίτητα για να ολοκληρώσει ο χαρακτήρας σου το ταξίδι του και πετάς όλα τα υπόλοιπα. Ο Ντέρκιν πετά και τα απαραίτητα. Πετά ακόμα και την τρίτη πράξη του έργου. Πέφτουν οι τίτλοι τέλους και νιώθεις πως ο προβολατζής ξέχασε να προβάλλει την τελευταία μπομπίνα.