Μια
ιστορία που σέβεται το δικαίωμα των
ιστοριών να μπερδεύονται, να εφάπτονται,
να κάνουν διάλειμμα και να ξαναρχίζουν.
Ένα ορφανό κορίτσι, ένας φάρος κι ο
φαροφύλακάς του, ένα σκυλί με τα πίσω
πόδια κοντύτερα από τα μπροστινά. Και
κάπως έτσι αρχίζει να ξεδιπλώνεται η
ιστορία ενός μικρού παραθαλάσσιου
οικισμού στη Σκωτία, του Σολτς. Η σκυτάλη
περνάει από τις γενιές τυφλών φαροφυλάκων
που διαδέχονται η μια την άλλη, στον
παράξενο κληρικό του παρελθόντος με τη
διπλή ζωή, στη ζωή του ορφανού κοριτσιού
στο παρόν.
Η αφήγηση είναι λιτή και έχει κάτι
ιδιαίτερα προσωπικό·
η ματιά της Τζάνετ Γουίντερσον –
ή, μάλλον, η φαντασία της – γίνεται
ολοζώντανη εικόνα στα μάτια του αναγνώστη.
Μικρές, απλές προτάσεις συνθέτουν
κομμάτι- κομμάτι τις πολλαπλές ιστορίες
που κουμπώνουν μεταξύ τους σαν παζλ. Η
παρουσία της θάλασσας είναι τόσο έντονη,
που σχεδόν νιώθεις το αλάτι της και το
πιτσίλισμα των κυμάτων. Ο ρεαλισμός –
στοιχεία από τη ζωή των ναυτικών, την
ιστορία του τόπου, καθώς και η ύπαρξη
ιστορικών προσώπων, όπως ο Ρόμπερτ Λούις
Στίβενσον – μπερδεύεται στενά με τη
μυθοπλασία και τα στοιχεία μαγικού
ρεαλισμού· ενός
μαγικού ρεαλισμού πιο «υγρού» και
σκοτεινού από εκείνου του Μάρκεζ ή του
Μπόρχες, πιο σκληρού και προσγειωμένου,
περισσότερο, ίσως, αγγλοσαξονικού.
Εξίσου, όμως, μαγικού.
Η έκδοση που βρέθηκε στα χέρια μου από
την τελευταία ανταλλακτική βιβλιοθήκη
των WHYNOT είχε κάποιες
ανακρίβειες στη μετάφραση και αρκετά
τυπογραφικά λάθη. Παρ’ όλα αυτά, η γραφή
και ο κόσμος της Γουίντερσον διατηρήθηκαν
σχετικά ακέραια. Η ανάγνωση παρέμεινε
απολαυστική.
Τζάνετ
Γουίντερσον: Πες μου μια ιστορία
(μυθιστόρημα), εκδόσεις Μελάνι, 2006.
Μετάφραση:
Αργυρώ Μαντόγλου
Τίτλος
πρωτοτύπου: Lighthousekeeping
